De lange weg naar... Deel 2.

Zoals in mijn vorige blog te lezen was zijn we in oktober 2013 naar huis gestuurd vanuit het ziekenhuis met de mededeling tot over een half jaar.

Dat half jaartje was zwaar, vooral emotioneel gezien. Ik kon het niet bevatten en me er niet bij neerleggen, maar ik had weinig keuze. Ik was alles behalve een gezellige vrouw om bij te zijn. Mijn man heeft veel moeten verduren maar was er altijd voor me. In april 2014 zouden we weer terug mogen naar het ziekenhuis voor het traject verder te gaan volgen om onze kinderwens in  vervulling te laten gaan. Mijn man moest gedurende dat half jaar vaak weg voor zijn werk en moest daardoor vaak blijven overnachten. Hierdoor was ik vaak alleen en had ik te veel tijd om na te denken en te piekeren. Daarnaast kregen we toen ook nog te horen dat mijn zus en vriend ook bezig waren om hun kinderwens te vervullen. 

Ik weet niet precies wat het is en hoe het kwam maar ik vond dat we beiden toe waren aan iets leuks, een nieuw hoogtepunt zeg maar. In februari 2014 moest mijn man enkele dagen weg voor zijn werk. Gedurende deze dagen had ik me bedacht dat ik mijn man ten huwelijk zou vragen op zijn verjaardag. Samen met een hele goede vriendin had ik een plan gemaakt. Ik denk dat het voor mij ook een soort afleiding was en hierdoor de aandacht ging naar iets anders. Mijn man was 31 maart jarig echter vierde we dit pas op 12 april. Onze vriendin zou alles meenemen, we hadden een fotocollage gemaakt en een gedichtje geschreven.  Zij was dan ook de enige die wist wat ik van plan was. 

Inmiddels zijn we belandt op 12 april 2014, de gehele avond had ik natuurlijk last van spanningen, en had ik genoeg wijntjes gedronken. Ik wist dat onze vriendin later zou komen aangezien ze nog een ander feestje had. Zij arriveerde tegen 00.00 uur, op dat moment gingen mensen ook al naar huis. Maar ik kon het niet uitstellen. Ik heb mijn man de fotocollage overhandigd met het gedichtje erbij, de laatste zin van dit gedicht was dan ook "wil je met me trouwen". Mijn man werd emotioneel en zei dan ook volmondig JA!

De dag erna hebben we samen gesproken over wanneer we gaan en willen trouwen. Daarbij kwam natuurlijk ook nog het hele ziekenhuis verhaal. Hoe moeilijk we het ook vonden besloten we samen om ons te focussen op ons huwelijk. En het gehele traject in het ziekenhuis voor een jaartje naast ons neer te leggen. 

Samen de datum geprikt voor ons huwelijk, 12 juni 2015 werd onze dag!

Ik storte me helemaal op ons huwelijk, ik regelde alles, maakte alles zelf , dit was dan ook op dat moment mijn uitlaat klep. Mijn man was ergens wel opgelucht dat ik een uitlaatklep had, en weer plezier had in dingen. Samen dan ook afgesproken dat we na ons huwelijk het traject weer zouden opstarten in het ziekenhuis. 

Onze trouwdag, 12 juni 2015, was een super mooie dag, een onvergetelijke dag!

Een week na ons huwelijk, zouden we het traject weer opstarten....