De lange weg naar... Deel 1.

Voor mijn verhaal gaan we terug naar het jaar 2012. Het jaar waarin ik en mijn man besloten om aan kinderen te beginnen. In oktober 2012 gestopt met de pil, en voor mezelf de verwachting gecreëerd dat ik binnen een jaar wel zwanger zou zijn. Echter na een jaar was onze kinderwens nog niet vervuld. Iedere maand was het een grote teleurstelling als ik weer ongesteld werd. Samen besloten om naar de huisarts te gaan, huisarts was hierin ontzettend begripvol en we kregen een verwijzing naar het ziekenhuis. Maar we werden door de huisarts ook gewaarschuwd dat het een malle molen gaat worden waar we doorheen moeten. En er werd nadrukkelijk gezegd dat we met elkaar moesten blijven praten en niet elkaar de schuld moesten gaan geven mocht het niet lukken. We konden hiervoor ook altijd terecht bij onze huisarts. 

Tijdens ons eerste gesprek in het ziekenhuis (oktober 2013)kregen wij ontzettend veel informatie. En werden de eerste afspraken gemaakt. Wederom had ik voor mezelf alweer de verwachting gecreëerd dat het nu wel eens snel kon gebeuren. Om de dag bracht ik een bezoek aan het ziekenhuis voor een echo. Vervolgens volgde het sperma onderzoek en de samenlevingstest ( het verplichte nummertje). Na deze onderzoeken kregen we een gesprek, uit de onderzoeken komt een percentage uit, zit je boven de 35% wordt je naar huis gestuurd en mag je je na een half jaartje weer eens melden. Is de score beneden de 35% gaan ze je meteen verder helpen en worden de opties besproken. 

Mijn man en ik vonden het beiden spannend aangezien er nu meer duidelijkheid zou komen. Ik zelf ging er vanuit dat we beneden de 35% zouden uitkomen, en dat we dus meteen verder konden. Echter was het antwoord dat we uitkwamen op 38%.... en werden we naar huis gestuurd, met de mededeling tot over een half jaar.....