De laatste (zware) loodjes...

Als ik mijn dochter haar verjaardag maar voorbij ga, is zo'n beetje het enige wat ik nog denk in de laatste weken van mijn zwangerschap. Ik loop nog steeds fluitend rond en heb nog steeds, op het maagzuur na, geen kwaaltjes. Ik slaap goed, voel me goed en heb eigenlijk nergens last van! Ik doe dus ook alles nog wat ik daarvoor ook deed, ook op mijn werk gaat het prima!

Met 38 weken besluit ik dat we nog even een gipsbuik moeten maken van deze zwangerschap, want die heb ik van mijn dochter ook. Ik heb hem in de maanden na mijn bevalling van mijn dochter zelf beschilderd en beplakt met kant en hij hangt te pronken in onze slaapkamer. Dus van haar broertje moet hij er ook komen!

Verder is alles klaar, maar toch wil ik wel dat hij nog even op zich laat wachten. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig en wil ik hem zien en vasthouden etc. Maar... Donderdag 15 maart is onze dochter jarig en zaterdag de 17e willen we dit vieren.

Ik ben de 27e uitgerekend, dus in theorie moet dit allemaal kunnen.. Maar in de praktijk.. En daar begin ik me dus wel een beetje druk over te maken.. Maar... Net op het moment dat je je om zoiets simpels en stoms druk kan maken, gebeurt er iets wat nog veel erger is!

Een goede vriendin van mij is in januari mama geworden van een meisje met een aangeboren 'afwijking'. Het pallister Killian syndroom. En de afgelopen weken waren heftig, moeilijk, mooi, alles en nog veel meer. Ze is zo sterk, zowel mama als dochter. Zij heeft mij in de allerlaatste weken nog overtuigd een zwangerschapsshoot te doen & ze is zelfs (met haar dochter) meegeweest, terwijl ze het zelf niet makkelijk had. En dan.. Heb je op een ochtend een heel naar gevoel, omdat je weet dat het niet goed gaat en het ook niet meer beter gaat worden.. Dan stuur je een voorzichtig appje en krijg je een appje terug dat inslaat als een bom! Dinsdag 13 maart, mijn dochter (gelukkig) net naar peuterspeelzaal gebracht. Dat haar dochter, die dappere strijder, is overleden! Wat een emotie en verdriet maakt dit bij mij los. Zo'n klein, kwetsbaar en lief meisje. Bij het lezen van dit appje rollen de tranen over mijn wangen, ik kon alleen maar huilen. Dat heb ik die week nog wel veel vaker gedaan. Ik heb mijn huis versierd voor mijn jarige dochter terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Zij moest een begrafenis regelen... Condoleren met een enorm dikke buik.. De verjaardag van onze dochter vieren, terwijl zij een begrafenis had. Van haar bloedeigen dochter. Wat is het leven soms oneerlijk! Wat ligt leven en dood soms dicht bij elkaar, maar God, wat hoop ik dat ze weet dat haar dochter niet vergeten wordt.

Maar wat betreft mijn stomme zorg... De 15e gaat voorbij en er is niks aan de hand! Gelukkig niet 2 op dezelfde datum! De 17e gaat ook voorbij! We vieren onze dochter haar 3e verjaardag! Ze heeft een super dag en wordt enorm verwend! Heerlijk nog eventjes alle aandacht voor haar alleen! Zondag kunnen we nog heerlijk nagenieten en mag ze met haar nieuwe spullen spelen, maandag heeft ze ook nog een heerlijke dag thuis om te spelen.

De gipsbuik is inmiddels goed droog en ik heb mij voorgenomen er niet weer maanden over te doen. Dinsdag mag onze dochter naar peuterspeelzaal 's ochtends, dus een mooi moment om vast te beginnen met het verven van de gipsbuik. Ook de bestelling voor het kant en de lint is gedaan! Top! Goed bezig zo!

Dinsdag ochtend.. Ik ben inmiddels 39+1, mijn dochter staat klaar om naar peuterspeelzaal te gaan en ik ga nog eventjes naar het toilet. Hmm.. Ietswat rozige afscheiding.. Ja dat kan! Ik breng mijn dochter naar peuterspeelzaal en voel wat hele lichte krampjes af en toe. Oefen weeën, sowieso! Thuis bel ik mijn man.. Schat.. Ik kan het mishebben en het kan nog even duren, dat weet ik.. Maar ik denk dat je morgen vrij bent. Zorg maar even dat je bespreekt hoe en wat als het echt serieus blijkt te worden. Vandaag gebeurt het sowieso nog niet hoor, dus maak je niet druk.

Ik verf vervolgens mijn gipsbuik, haal mijn dochter op van peuterspeelzaal, vermaak haar de hele middag (nee slapen doet ze niet meer, al ruim een half jaar niet meer), kook eten en dan aan tafel vraagt mijn dochter: 'mama, wat is er met je?' ik stel haar gerust.. 'niks hoor schatje, mama heeft alleen een beetje buikpijn.'

Met deze buikpijn mag ik haar naar bed brengen, want... Natuurlijk moet mama dat doen!

De laatste 2 weken moet mama alles doen en papa mag niets. Mama moet overdag en 's nachts mee naar de wc, mama moet haar aankleden, naar bed brengen etc. Ik hoop maar dat dit goed komt na de bevalling, want dan zal papa dit even op zich (moeten) nemen! Het voelt alsof ze mij nog eventjes claimt en het er nog eventjes van neemt nu ze nog de enige is in huis!

Zodra ze op bed ligt bespreek ik met mijn man hoe ik me voel en wat ik voel en bel ik voor de zekerheid even de verloskundige.