De laatste reis

Het is hier misschien de laatste tijd wat stil. Ik ben de laatste weken druk met het opzetten van mijn eigen bedrijf. Ik volg de opleiding tot afscheidsfotograaf, naast de opleiding, diploma’s en ervaringen die ik al heb. Het voelt als mijn roeping en een prachtige stap naar het volgen van mijn droom.

Dat betekent dat ik veel met de dood bezig ben. Vanzelfsprekend volgen hier gedachtes en stappen in mijn eigen rouwproces die ik niet eerder (her)kende. Dat is mooi en voelt goed. Bezig zijn met de laatste reis en het vormgeven van een herinnering zijn dingen die me heel erg aanspreken in dit vak.

Ik ken het belang van het hebben van foto’s. Bij het afscheid van Tess was een fotograaf aanwezig. Ik ben zo verschrikkelijk dankbaar voor deze keuze! Ik maakte een album van de foto’s en kan het pakken en inzien wanneer ik dat wil en de behoefte zich aandient. Dat is fijn en een heel rustgevend gevoel. Ik hoef niet te vertrouwen op mijn herinneringen, maar kan de foto’s daadwerkelijk bekijken, zodat ik terug ga naar dát moment.

Het afscheid van Tess staat zo scherp op mijn netvlies, dat ik op dit moment niet bang ben om de beelden te verliezen. Ik hoop dat mijn leven nog lang is, maar hoe zou mijn herinnering over jaren zijn? Weet ik het dan nog steeds zo in detail? Gelukkig heb ik de foto’s nog!

Muziek is ook zo’n ding. Ik kom tegenwoordig veel tegen en hoor veel. De woorden en de melodie zijn zo belangrijk tijdens het afscheid.

Als ik dit lied van OG3NE had gekend, was het een goede kanshebber voor het afscheid van onze kleine muis.

Dat ben jijIk word wakker als je stem ruist door de bomenHet wordt lichter en een nieuwe dag breekt aanMet je tranen laat je beekjes overstromen'T Is de reden dat er nieuwe bloemen staanAls de wind de velden langzaam laat bewegenEn de wolken maken schaduw op de grondIn het donker kom ik jou daar dansend tegenOm me heen zal jij bestaan, nooit te ver bij mij vandaan'T Is de reden dat ik altijd door kan gaan

Waar ik gaKom ik je tegenIk zie je, hoor je, voel je nog bij mijVan de golven in de zeeTot aan een schelpje in het zandDat ben jij, dat ben jij, dat ben jij

Als ik even niet meer weet wat te gelovenKijk ik naar de blauwe lucht vanuit het grasKomen af en toe herinneringen bovenDie me laten weten hoe het vroeger wasAls het zonlicht jou weerspiegelt in de ruitenVoel ik warmte die ons met elkaar verbindtIk hoor je lieve lach wanneer de vogels fluitenOm me heen zal jij bestaan, nooit te ver bij mij vandaan'T Is de reden dat ik altijd door kan gaan

Waar ik gaKom ik je tegenIk zie je, hoor je, voel je nog bij mijVan de golven in de zeeTot aan een schelpje in het zandDat ben jij, dat ben jij, dat ben jij, dat ben jij

Waar ik gaKom ik je tegenIk zie je, hoor je, voel je nog bij mijVan de golven in de zeeTot aan een schelpje in het zandDat ben jij, dat ben jij, dat ben jij, dat ben jij

Want waar ik gaKom ik je tegenIk zie je, hoor je, voel je nog bij mijVan de golven in de zeeTot aan een schelpje in het zandDat ben jij, dat ben jij, dat ben jij

https://www.youtube.com/watch?v=TCiX6HfFaOs

SIRE heeft een campagne gelanceerd. We praten te weinig over de dood en hoe we ons afscheid voor ons zien. Want ‘Jij gaat nog lang niet dood!’. Totdat het er opeens is. Onverwachts en niet gepland. En dan? Hoe wil je het hebben? Hoe wil je herinnerd worden? Weten de mensen om je heen dat?

Bij Tess deden we wat we zelf wilde en hoe we haar wilden eren. En dat was goed. Maar wat als je het echt niet weet? Praat erover met de mensen om je heen. Leg het vast en bekijk goed wat de mogelijkheden zijn. Denk ook aan een fotograaf! Ik ben jouw fotograaf! Ik ben er voor jou!

www.fotograafmarjolein.nl

Op insta en facebook : @fotograafmarjolein