De kogel is door de kerk... aangifte is wat het wordt

In mijn eerdere blogs schreef ik voornamelijk over mijn oudste dochter en haar lange en zware weg naar weer een onbezorgd kinderleventje. Nu is het tijd voor de andere kant van het verhaal.

In haar eerste EMDR sessie kwam het hoge woord eruit: dochterlief was niet alleen toeschouwer bij hoe haar zusje werd aangerand, het is haar zelf ook overkomen.

Maandenlang heeft ze haar mond hierover gehouden. Bleef ze stellig bij haar verhaal. ' Ik heb nee gezegd mama!' Ik geloofde haar. Het is een heel gevoelig meisje, dus de impact van het 'alleen maar' getuige zijn heeft me nooit verbaasd. Haar zusje was slachtoffer, wat voor haar misschien nog wel erger is dan dat het haar zelf zou zijn overkomen.

Nu kreeg het verhaal dus weer een nieuwe wending. Het is geen toevallige vergissing geweest.  Al maanden wordt het (natuurlijk) keihard ontkend. Welke jongen geeft nou toe dat hij met zijn handen aan zijn halfzusjes heeft gezeten?

De beloofde hulpverlening bleef uit. Vanuit de gemeente werd er via het jeugdloket contact gezocht met zowel mijn ex als de moeder van de dader. Beiden zegden hun medewerking toe. De GGD beloofde meermaals in gesprek te gaan met school, moeder en natuurlijk de dader zelf. Iedereen die ik sprak was stellig en overtuigend. Dit kan en mag niet. De onderste steen moet boven. Al die tijd heb ik ook gedacht aan het belang van de dader. Hij is minderjarig. Beinvloedbaar. Ik ken hem als een lieve, gevoelige jongen, de jongen die toen hij klein was altijd bij me op schoot zat. De jongen die zo gek was op zijn zusjes. Iets te gek dus.

Met moeite besloot ik in mijn eerste woede niet voor een aangifte te gaan. Ik vroeg me af hoe het zover had kunnen komen. Waarom gebeurde dit? Ik wilde dat hij hulp kreeg, zodat hij zou beseffen wat hij gedaan had. Dat dit niet vaker  mocht gebeuren. Niet bij zijn zusjes, maar net zo min bij andere kindjes. Zijn zusjes heeft hij sindsdien niet meer mogen zien, daar heb ik wel voor gezorgd.

De afgelopen maanden ben ik vooral bezig geweest met mijn dochters. Zeker mijn oudste heeft het er ontzettend moeilijk mee. Schoolarts, IB-er, jeugdloket, huisarts en tenslotte de psycholoog. Allemaal mensen die haar proberen te helpen om het gebeurde in het juiste laatje te plaatsen zodat ze weer kan genieten en gewoon kind kan zijn. Ik zie haar lijden, vechten, opgeven en toch weer doorgaan. Ik heb respect voor haar (veer-)kracht maar heb vooral medelijden met haar om het gevecht dat zij voert in haar hoofd. Wat zou ik het graag van haar overnemen. Al deze zorgen maakten dat ik de tijd en de energie niet had om me te focussen op wat er met de dader gebeurde. Wellicht naief ging ik er ook een beetje vanuit dat zijn ouders daar mee bezig waren. Met name van zijn moeder had ik meer verwacht.

Helaas. Telefoons worden niet opgenomen en terugbelafspraken worden niet nagekomen. De gemeente heeft zichzelf buitenspel gezet en de jeugdarts heeft het te druk.  Langzaam bloedt het dood en lijkt het weg te ebben. Maar niet voor mij. Dagelijks zie ik de strijd die mijn dochter voert. De pijn, het verdriet, de onmacht. Iedere keer breekt het haar en mij op. Er moet iets gebeuren.

Nu uit de EMDR sessie bleek dat zij dus ook daadwerkelijk slachtoffer is is voor mij de grens ( eindelijk?) bereikt. Het was geen toeval. Het was geen foutje. Er is bewust en gepland gehandeld. Er is over nagedacht.

Misselijk van dit besef bel ik de politie weer. Ik heb besloten. Ik wil aangifte doen. De dader moet de consequenties van zijn gedrag onder ogen zien en vooral: dit mag nooit meer gebeuren!

Maandag heb ik een afspraak om mijn verhaal te doen. Daarna moeten ze me verplicht bedenktijd geven over of ik definitief aangifte wil doen. Ik weet het antwoord al. De vraag is op de achtergrond altijd aanwezig geweest. Maandag is het zover. De start van weer een nieuwe achtbaan.