De koeien hebben staarten, en zij ook.

Wat je zegt maakt nu wel meer sense inderdaad. Ook ik zie ander gedrag naar moeder toe dan naar mij. De band is goed, maar misschien niet zoals een echte moeder-kind relatie is. Moet zeggen dat ik daar ook vrede mee heb. Hoe gaan jouw stiefkinderen om met jouw dochter? Zien of voelen ze onderscheid in jouw liefde naar hun en die van je dochter? Bedankt voor de extra uitleg, soms heb ik iets meer detail nodig om het beter te begrijpen.

Wat je beschrijft is precies wat ik bedoel met tegenstrijdig. Je vervult taken die de moeder (en vader) normaal vervult, maar je bent niet de moeder. Ik worstel daar ook mee. Voor mij werd het heel duidelijk op momenten waar zowel mijn man, ik én de moeder van de kinderen aanwezig waren. Op die momenten zag ik het gedrag naar mij veranderen. De kinderen lieten het typische gedrag tussen moeder en kind alleen bij hun moeder zien. Het aanhankelijke wat ze normaal ook bij mij hadden was voor een groot deel weg. En logisch, mama wint het altijd.. Op bepaalde vlakken is het eerlijk gezegd een ondankbare taak, veel zorgtaken komen bij ons terecht maar in bepaalde zaken heb je t minst te zeggen. Daarbij is de loyaliteit naar hun moeder enorm. Ik zie mezelf niet als een extra moeder maar meer als een huisgenoot met opvoedtaken. De relatie met mijn eigen kind is heel anders. De vorm van de opvoeding bepaal ik zelf (met mijn man) en de band is veel sterker. Ik heb de kinderen van mijn man wel pas leren kennen toen ze 5 waren. Als ze kleiner waren geweest en ik meer de lichamelijke verzorging op me had kunnen nemen was de band misschien sterker geweest.

Eens en oneens tegelijk. Ik als stiefmoeder moet inderdaad een bepaalde afstand houden tot de kinderen om ervoor te zorgen dat ik hun moeder niet tegen het zere been stoot. Ik doe dat door positief te praten over hun moeder en geen verwachtingen te hebben. Ze hoeven mij geen mama te noemen, ze hoeven mij niet alles te vertellen. De kinderen zijn jong en flexibel. In het begin gaf ik de oudste bijvoorbeeld een high five voor het slapen gaan, tegenwoordig is dit een knuffel en tuut. Niet omdat ik daarop heb aangestuurd, maar omdat hij daar zelf mee kwam. De jongens zien óók dat ik veel voor ze doe, tijd met ze spendeer en aan ze denk. Ik ben het met je eens dat het voor de moeder van de jongens moeilijk moet zijn om te zien dat een andere vrouw óók zorg draagt voor haar zoons. En misschien niet altijd zoals zij het zou willen. Het is wel eens ter sprake gekomen dat ze bang was dat ik haar rol zou overnemen. Hierin is ze gerust gesteld. Ik zou nooit die taak van haar over willen en kunnen nemen. Wel zie ik graag dat het die jongens goed gaat. Wat zou in jouw ogen de rol overnemen zijn? Ik heb hieronder gereageerd op een andere reactie die redelijk overeenkomt met wat jij hier zegt. Maar is het niet zo dat ik net als andere moeders, dezelfde taken moet uitvoeren om te zorgen dat het huishouden draait en de kinderen gelukkig zijn? Net als andere moeders troost ik de jongens, of dat nou moet omdat ze hun moeder missen, omdat ze gevallen zijn of een nare droom hebben gehad. Ik zet ze onder de douche, was hun kleding, kook hun eten, sta voor ze op en leg ze op bed. We lezen verhaaltjes, we spelen, we doen gek en knuffelen. Noem het maar op. Het is oke dat ik nooit hun moeder zal zijn, dat is ook nooit mijn bedoeling geweest.

? ?