Over kinderopvang en loslaten

Herken je dat? Je brengt je kindje voor het eerst weg naar het kinderdagverblijf. Vol trots geef je zijn tasje af aan de pedagogisch medewerker en neem je het dagritme nog even door... Maar dan is het tijd om de opvang te verlaten en na een lange tijd weer aan het werk te gaan. Natuurlijk heeft je kleine al even mogen wennen en dat ging hartstikke goed. Maar op het moment dat je de deur achter je sluit hoor je een opkomend gehuil door de muren heen komen. Hartverscheurend, maar als ouder wil je je niet laten kennen en vertrek je snel naar de auto. Eenmaal achter het stuur gekropen komt er een schuldgevoel dat niet zomaar weg te nemen is. Je bedenkt je in een paar seconden; "Waarom wilde ik ook alweer gaan werken na de zwangerschap? Waarom laat ik mijn kleine nu achter? Misschien krijgt hij wel niet genoeg te eten? Of laten ze hem huilen en is hij ontroostbaar zonder mama?" Onzin natuurlijk, maar toch... Iedere ouder wilt het beste voor zijn of haar eigen kind. En dus bel je zodra je op je werk bent nog even met de pedagogisch medewerker van de groep om te vragen hoe het ermee gaat. Al snel blijkt dat nadat je was vertrokken de flesvoeding er eenvoudig in ging en dat je kindje inmiddels heerlijk ligt te slapen. Na een aantal geruststellende woorden leg je je telefoon opzij en kun je aan de slag. Natuurlijk kun je eigenlijk niet wachten totdat de dag weer voorbij is zodat je je kleine weer in je armen kan nemen. Misschien dat je je morgen al wat minder druk maakt...