De keerzijde

Lieve mama,

Het gaat even niet zo lekker. Of eigenlijk al wat langer. Normaal gesproken zou ik dan bij je zijn langsgegaan, om even te kunnen klagen, mijn verhaal te kunnen doen, misschien zelfs wel even uithuilen. En jij zou me dan hebben opgebeurd, het gerelativeerd hebben, aangeboden hebben even een middagje op de jongens te passen zodat ik even wat tijd voor mezelf heb. Om me vervolgens met een gezonde schop onder mijn kont en wat bemoedigende woorden weer naar huis te hebben gestuurd. Maar niets is meer normaal. Ik kan niet meer bij je langsgaan om met je te praten. Dus vertrouw ik mijn woorden, mijn zorgen en mijn verdriet maar aan het papier toe. In de hoop dat het dan uit mijn hoofd is. Misschien zelfs stiekem wel in de hoop dat je dit toch leest, voelt of hoort. En me dan laat weten dat je er bent voor me.

Het voelt alsof ik op alle fronten tekort schiet. Als moeder, als vrouw, als zus, als dochter, als vriendin, als collega... Het is zo druk overal, zoveel aan mijn hoofd, zoveel dingen die mijn aandacht vragen. Ik heb het idee dat ik alles maar half kan doen. Dat niets echt mijn volledige aandacht krijgt. En dat vind ik heel moeilijk. Vooral voor mijn gezin. Die verdienen alle liefde en aandacht. En ik ook, dat realiseer ik me ook wel. Ik verdien het ook om te genieten van hen, en me niet alleen zorgen te hoeven maken. Maar zorgen maken is zo ongeveer een tweede natuur geworden. Dat weet jij als geen ander; die lastige eigenschap heb jij aan mij doorgegeven. Maar de laatste drie jaar heeft het begrip zorgen maken een dimensie gekregen die ik tot dan toe niet kende. Soms vraag ik me wel eens af of we nu eindelijk niet eens genoeg hebben gehad. Vraag ik me af wanneer het eens ophoudt, die zorgen en dat verdriet. Dierbaren verliezen lijkt er inmiddels haast bij te horen, zorgen blijven zich aandienen en opstapelen. Hebben we dan nog niet genoeg gehad mam? Wanneer houdt het een keer op? Wanneer mogen wij onbezorgd gaan genieten? Of komt dat misschien wel nooit meer?

Ik mis je, mama. Ik mis je in alles. Voor alle liefde die je gaf, voor alle lieve woorden die je sprak. Voor je steun in moeilijke tijden. Ik mis je uitbundige lach, je gekke grapjes en dansjes. Ik mis je, voor de jongens. Voor alle mooie momenten die je samen met hen had willen meemaken. Ik mis je, voor hun lieve opa Molen, die heel hard en ontzettend goed zijn best doet om jouw liefde en steun te evenaren. Die in jouw plaats nu even oppast op de jongens als ik het nodig heb. Ik mis je, voor mijn lieve broer. Die jou mist om de gekkigheid die jullie samen uithaalden, om jouw spullen die nu in zijn huis staan en hem aan jou herinneren. Ik mis je voor mijn lieve zus, die nog graag zoveel fijne bezoekjes van jou had willen krijgen. Ik mis je voor papa, die jouw bezorgdheid om hem mist.

En ik ben af en toe boos en gefrustreerd. Om mensen die klagen om kleine dingen, om die mensen die zich niet lijken te realiseren hoeveel geluk zij hebben met de mensen en dingen om hen heen. Die schijnbaar niet weten hoe de keerzijde van het leven kan zijn. Die keuzes maken die ik niet begrijp. Keuzes die de mensen om hen heen pijn doen, heel veel pijn. Waar ik mensen die ik liefheb onder zie lijden. Keuzes waarvan ik wilde dat ik ze nog had. Dat is voor mij onbegrijpelijk en dat maakt me boos en verdrietig.

Maar zo wil ik niet leven. Ik wil vooruit kijken, vol hoop en vooral vol liefde. Dus vertrouw ik mijn woorden toe aan het papier, in plaats van aan jou. Zodat het leven hopelijk weer wat lichter wordt, ook nu ik jouw steun niet letterlijk meer heb. Ik probeer te leven naar hoe jij het altijd hebt gedaan, hoe je het ons hebt meegegeven en wat ik altijd aan jou heb bewonderd: schouders eronder, even klagen en weer door. Want jij gaf nooit op. Ondanks de tegenslagen op jouw pad heb jij nooit opgegeven, heb je gevochten tot het eind. En dat zal ik ook doen, vechten zoals jij en Jort. Wetende dat jullie ergens zijn, over ons waken en op ons wachten. Ik vecht door, ik zal weer genieten en het geluk zal weer zichtbaar worden. Want ik heb mijn prachtige gezin, ik heb lieve familie, lieve vrienden, en ik heb jullie. Ergens, diep in mij, om mij heen. Want waar liefde is, is afscheid nooit het einde. Ik hou van je, mam, en ik mis je verschrikkelijk.