De ja maar schoonmoeder

Dit verhaal had net zo goed als titel "ik wil me nergens mee bemoeien, maar" schoonmoeder kunnen krijgen, of de "je moet zelf weten wat je doet, maar" schoonmoeder.

Dit is geen weloverwogen en volledig doordacht verhaal, dit is een "ik wil mijn frustraties delen" verhaal.

Mijn schoonmoeder en ik speelden al eerder een hoofdrol in een blog van mij. Ik was zwanger en mijn schoonmoeder wilde alles beslissen en regelen. Ik probeerde er steeds een weg in te vinden maar zoals gezegd, ik was zwanger en dan doen hormonen rare dingen met je. Eigenlijk was ik een op hol geslagen gek, maar dat geheel terzijde. Uiteindelijk kreeg ik hoge bloeddruk en mocht ik me niet meer boos maken, want dat was niet goed voor de hoogte van de bloeddruk en dus daarmee ook de baby.

Niks hielp want uiteindelijk kreeg ik toch zwangerschapsvergiftiging en werd mijn prachtige dochter een maand te vroeg geboren. In deze periode heb je alle steun nodig die je kunt krijgen, er moeten dingen verwerkt worden en daar wil je over praten. Gelukkig heb ik een schat van een moeder die me heel goed begrijpt, maar toch hoopte ik ergens dat mijn schoonmoeder zich zou interesseren voor mij. Geen idee waarom ik nog hoop had... ik zal een beeld schetsen:

Na een weeënstorm en een snelle bevalling lag ik dan volledig van de wereld op mijn kamer. Mijn dochter lag aan de overkant op de afdeling neonatologie, want haar suiker was veel te laag. Mijn bloeddruk en dan praat ik over mijn onderdruk was voor de bevalling ver boven de 100, zelfs met medicijnen en meteen na de bevalling was die in de 60, dit doet het lichaam geen goed. Later bleek dat mijn ijzergehalte zo extreem laag was dat ik niet eens kon staan zonder dat mijn hart overuren ging maken. Ik viel in een diepe slaap want mijn lichaam moest een enorme klap verwerken.

Na 3 uurtjes werd ik naar mijn dochter gebracht met het bed. In de avond kwamen mijn ouders en schoonouders langs. Ik werd gefeliciteerd en we kregen cadeautjes, maar i.p.v. van te vragen hoe ik me voelde en dergelijke begon mijn schoonmoeder meteen over haar pols, die was overbelast. Zelfs tegen mijn ouders moest worden verteld dat ze er verband omheen had, omdat deze overbelast was en dat ze daarom verband had en ze het eigenlijk vreemd vond dat ze die af moest doen wanneer ze naar mijn dochter ging kijken. 

Ook tijdens de zwangerschap werd er vrij weinig interesse in mij getoond, zij had immers ook drie kinderen in de wereld gezet dus er was geen reden voor mij om te klagen.

Om haar toch bij het hele gebeuren te betrekken mocht ze mee naar de 3D echo waar ze weer alle aandacht wilde krijgen door te vertellen dat ze haar zoon (mijn partner) had gekregen d.m.v. een keizersnede en dat ze hem toen in zijn oor hebben gesneden. Ik heb het oor eens goed bekeken en er is werkelijk geen litteken te zien..

In december hielden wij de babyborrel in de zaal van mijn schoonouders en meteen had ze het idee dat zij alles kon beslissen. Zij wilde de taart wel maken, geloof me, een kind zou het nog beter doen... Op het laatste moment heb ik pas gezegd dat de taart en de rest van het gebak allang geregeld was, om haar toch tegemoet te komen heb ik haar koekjes laten bakken. Wij hadden de regel dat niemand onze dochter zou vasthouden die middag, ik had haar in de draagzak en zo konden de mensen haar prima zien, maar was ze toch veilig bij mamma. Mijn schoonmoeder vond dat maar raar, het was toch heel normaal dat iedereen een baby mocht vasthouden...

Op de babyborrel waren ruim 60 mensen, zelfs mensen waarmee wij niks hebben (dus het zusje van de vriend van de zus van mijn vriend) die vroegen of ze haar mochten vasthouden, het antwoord bleef nee. Ik merkte heel goed aan mijn dochter dat ze al die mensen maar raar vond en ze bleef mij maar steeds aankijken. Na een tijdje ging ik haar voeden en verschonen en hadden we haar in de maxi-cosi gezet en die op de kinderwagen geplaatst, dit ging goed maar na een tijdje is het voor een kind van 2 maanden toch echt wel gedaan en werd ze huilerig dus mijn vriend had haar gepakt. Die mij later verteld had dat zijn moeder kwam bedelen om haar kleinkind te mogen vasthouden, want wij hadden haar al altijd... ZE IS ONS KIND... Toen ik mijn dochter vast had kwam ze aan mij vragen of ze haar mocht vasthouden.. mij viel niks meer in.. NEE!

Nu na 19 weken is voor mij de grens bereikt.. Dit weekend is mijn vriend carnaval gaan vieren en is hij bij zijn ouders gaan slapen, zodat hij toch kon drinken. Toen is mijn schoonmoeder zich gaan beklagen..

• 1. Ze vond dat ze haar kleinkind te weinig zag (1 keer per week)
• 2. Ze had gedacht dat ze op haar konden oppassen (ik ben momenteel nog gewoon thuis)
• 3. Ze vond dat wij haar maar langs moesten brengen, want anders zouden we een mensenschuw kind creëren
• 4. Ze vond het hele borstvoeden maar raar

Onze dochter huilt bijna nooit (is ook raar voor haar) en bleef afgelopen week maar huilen in de avond, om 05:00 sliep ze nog niet dus wij met haar naar de nightcare en toen bleek ze last te hebben van haar slijmvliezen waardoor het ademen vervelend was wanneer ze op haar rug lag.. de reactie van mijn schoonmoeder: waarom leg je haar niet op haar eigen kamer? Als dat haar opvoedtechnieken zijn verklaart dat een hele hoop.

Ze vond het raar dat mijn dochter moest huilen toen we vorige week op een verjaardagsfeestje waren.. Iedereen kwam met zijn of haar neus boven de draagzak hangen, logisch dat iemand daar van schrikt, ik moet soms zelf ook huilen wanneer ik naar het aangezicht van schoonmoeder kijk...

Ze vond het raar dat ons kind bij ons op de kamer ligt, "dat vind ik niet slim, MAAR dat moeten jullie zelf weten"

Mensen, zo kan ik nog wel even doorgaan... Ik zie er steeds tegenop om naar hun toe te gaan. Ik ga overdag wel eens naar mijn eigen moeder met mijn dochter, mijn moeder weet hoe wij haar kleinkind opvoeden en laat mij daar vrij in en accepteert de regels. Ze weet dat ze mijn dochter niet zo maar uit de maxi-cosi, box, kinderwagen, mijn armen moet pakken maar dat wij vragen of ze haar kleinkind wilt vastpakken. Ik zou nooit overdag (uit vrije wil) naar mijn schoonmoeder gaan. Ik wil eigenlijk ook niet dat zij ooit op mijn kind gaat oppassen. Ik wil haar eigenlijk niet in mijn leven hebben. Ik snap ook haar gedachtegang niet, ze bekritiseerd onze manier van opvoeden, maar wilt wel op haar kleinkind oppassen.. Snapt zij dan niet dat daar een bepaald vertrouwen voor nodig is?

Zoals gezegd, ik kan nog wel even doorgaan...

Graag ontvang ik reacties van jullie!