De irritantste oordelen over mijn gezin met vijf kinderen.

Met mijn rode haren, felle gekleurde kleding en harde stem val ik vaak nogal op. Het gebeurt niet vaak dat een bekende me per ongeluk voorbij loopt. Je ziet me vanaf een 1 km afstand aankomen of je kunt me al duidelijk horen. Met vier kinderen die achter me aan huppelen en een kind in de draagzak, ben ik een behoorlijke kermisattractie.

Door mijn opvallende verschijning zien mensen het vaak als een uitnodiging om het hemd van het lijf te vragen of te oordelen. Laat ik nou ook nog eens een open boek zijn, recht voor zijn raap zijn en het leuk vinden om een praatje te maken. Dat levert vaak leuke gesprekken op. Vooral met oudere mensen die je gewoon ziet genieten om al dat kroost bij elkaar te zien.

Niet alle gesprekken zijn leuk, sommige zijn ook erg vermoeiend of gewoonweg irritant. Vaak hebben mensen in dit soort gesprekken mijn leven zelf al ingevuld, voordat ik mijn mond al heb opengetrokken of hebben het idee dat ze mogen oordelen over mijn keuze om op een jonge leeftijd een hand vol kinderen te willen hebben. In deze blog zal ik deze ergernissen met jullie delen.

Mijn leven is voorbij.

‘Zijn al deze kinderen van jou?’ Is vaak de eerste vraag die ze stellen. Zodra ik die vraag met ja hebt beantwoord komt standaard de vraag: ‘Volgens mij ben je nog best jong, hoe oud ben je dan als ik mag vragen?’ Als ik dan antwoord dat ik zesentwintig ben kan het gesprek twee kanten op gaan. Het leuke gesprek (daarover meer in een andere blog) of het minder leuke gesprek waarin ik mezelf moet verdedigen, waarom ik hiervoor gekozen heb. Om vervolgens een verhaal aan te moeten horen, over dat zij daar echt niet aan moesten denken. Dat ze eerst wilde leven en pas na hun dertigste klaar waren om zich te settelen.

Helemaal prima en fijn dat hun leven zo is gelopen zoals ze voor ogen hadden. Alleen ik had dat beeld niet voor ogen en ik ben best blij dat mijn leven zo gelopen is. Als ik dat dan probeer uit te leggen, dan zijn ze in shock en proberen ze me een soort van te overtuigen dat ik eerst van mijn leven had moeten genieten. (Bedankt trouwens mevrouw, gisteren in de supermarkt, voor dit inzicht, u bent alleen vijf kinderen te laat…) Dit soort gesprekken zijn al tenenkrommend genoeg van bekenden die het nodig vinden om hun zorgen te uiten op mijn (onze) keuze voor een groot gezin, maar van vreemden helemaal.

Ik heb makkelijke kinderen.

Als ik met andere moeders praat over onze kinderen en vertel dat ik er vijf heb of ze weten het al, wordt er vaak gezegd: “Die kinderen van jou zijn ook zo makkelijk, daar kun je er een stuk of tien van hebben. Mijn twee kinderen tellen samen al voor tien, anders had ik er zeker meer gewild of aangekund.”

Als eerste: ik ben echt niet de uitverkorene die het geluk heeft om vijf perfect luisterende kinderen op de wereld te krijgen. Was het maar zo’n feest, dan was het allemaal een eitje geweest. Ja, ze zijn vaak lief en luisteren vaak goed. Maar dat is niet alleen door hun karakter of omdat ik de uitverkorene ben. Dat heeft ook gewoon met opvoeding te maken. Waar ik (we) veel energie en tijd in steek. Ik wil dan ook niet zeggen dat jij met je twee kinderen niet kan opvoeden. Ik wil ermee zeggen dat ik net zo hard mijn best doe als dat jij dat doet.

Moeders hebben vaak het gevoel alsof ze zichzelf moeten verantwoorden tegenover me. Verantwoorden waarom ze het met twee al pittig vinden en dan maar gelijk concluderen dat het bij mij allemaal wel heel makkelijk moet verlopen door mijn makkelijke kinderen. Dat doe je namelijk puur voor jezelf. Het gevoel te hebben dat je niet mag klagen, omdat het er maar twee zijn en je daar al gillend gek van wordt. Mij hoef je niet te overtuigen. Ik ben ook moeder van twee kinderen geweest en dat vond ik om eerlijk te zijn soms pittiger dan vijf kinderen.

Daarbij... stop sowieso met jezelf te moeten verantwoorden tegenover een andere moeder met meer kinderen, want het is geen wedstrijd.

Mijn zwangerschappen zijn een eitje.

De volgende conclusie die vaak wordt getrokken is: Jij hebt dan vast zulke makkelijke zwangerschappen gehad. Ze vliegen er bij jou uit!’ Dat laatste klopt ongeveer. Mijn bevallingen worden steeds makkelijker en sneller. De zwangerschap daarentegen… Die worden moeilijker en lijken eeuwen langer te duren door alle ongemakken. Zo had ik laatst een gesprek met een moeder en die ging haar spataderen vergelijken met mijn HG-zwangerschappen. Nogmaals… het is geen wedstrijd. Maar om eerst de conclusie te trekken dat mijn zwangerschappen wel makkelijk moesten verlopen om het zoveel keer aan te durven en dan ook nog je spataderen vergelijken met negen maanden kotsen. Daar werd ik lichtelijk geïrriteerd van.

Zijn ze allemaal van dezelfde vader?

Samengestelde gezinnen worden als normaal gezien. Dat is het ook! Ik kom ook uit zo’n gezin. Mijn familie zit zo ingewikkeld in elkaar, Goede tijden Slechte tijden is er niets bij. Maar waarom wordt mijn gezin als iets ongewoons gezien, omdat ze allemaal dezelfde ouders hebben? Je ziet het misschien niet meer zo vaak, maar er zijn nog steeds gezinnen met vijf kinderen of meer.

Wilt jouw man wel zoveel kinderen?

Nee natuurlijk niet. Hij trapt er elke keer weer in…

Ik weet dat er echt wel vrouwen zijn die hun man in de maling nemen of per ongeluk zwanger worden. Daar behoor ik niet onder. Het is zelfs zo dat Laurens op meer kinderen hoopt dan ik. Er bestaan naast grote gezinnen, ook nog gewoon vaders die het leuk vinden om veel kinderen te mogen hebben (shocking).

Hoeveel verdiend jouw man wel niet als jullie er zoveel hebben?

Ik moet eigenlijk zijn loonstrookje op zak hebben…

Ik wil mijn kinderen gewoon alles kunnen geven en ik houd te veel van merkkleding.

Wil dat zeggen dat ik dat dan niet doe? Stop met conclusies trekken. Ik geloof zeker dat als je minder kinderen hebt, ze op meer sporten kunnen en je vaker 1 op 1 aandacht hebt. Ik heb alleen niet het idee dat mijn kinderen iets te kort komen, omdat ze maar op 1 sport mogen of een shirt doorgeven die nog mooi is aan een jonger broertje of zusje.

Hebben jullie zoveel kinderen uit geloofsovertuiging?

We gaan niet naar de kerk, maar we zijn wel christelijk. Dat betekent alleen niet dat wij daarom geen voorbehoedsmiddelen gebruiken. Grappig dat het altijd aan elkaar gekoppeld wordt. Alsof elke christen een groot gezin heeft met ontelbaar kinderen.

De laatste voor vandaag…

Stop nu maar met kinderen krijgen hoor. Denk ook eens aan jezelf.

Dit is denk ik mijn grootste irritatie. Hoe goed het allemaal bedoeld is. Als huismoeder van vijf kinderen waarvan de jongste ‘s nachts nog wakker wordt, heb ik niet veel tijd voor mezelf nee. Er zijn genoeg moeders die veel eigen tijd willen hebben. Dat is helemaal goed en fijn als je ook nog eens die momenten kan pakken. Ik heb er, op de avond na, eigenlijk helemaal geen last van. Ik ben juist hartstikke relaxed en blij met mijn leven. Het voordeel van een groot gezin is, heb ik ergens geen zin in, dan is er altijd wel iemand om mee te spelen. Die momenten kan ik echt wel pakken.

Ik zeg toch ook niet tegen een moeder met minder kinderen “ga jij eens kinderen baren want je hebt er zo weinig”. Voor iedereen is dat zo verschillend.

Conclusie

Veel vragen en conclusies die worden getrokken hebben vaak niet eens te maken met mij (of wie dan ook), maar met hunzelf. Zij hebben een bepaald beeld in hun hoofd hoe het voor hun fijn is of juist niet fijn is. Dat hoeft niet te betekenen dat iedereen daar zo over denkt. Dat is juist zo mooi van de mens. Iedereen is anders, doet anders en wilt anders. Dat maakt ons eigen.

Het is niet dat ik een gefrustreerd persoon ben en je me hierdoor niet meer mag aanspreken. In tegendeel… Ik vind het nog steeds leuk om een praatje te maken en te vertellen hoe het bij ons gaat. Ik ben een open boek weet je nog.

Het is de manier waarop dingen soms worden gevraagd of dat ze zelf al allerlei conclusies trekken zonder iemand te kennen. Groot gezin, klein gezin, er tussen in, of geen gezin. Stel geen vragen die beginnen met een oordeel en laat iemand uitpraten. De neef van de buurman van je beste vriendin met een zus met twaalf kinderen weet zelf haar eigen leven beter te vertellen dan dat jij dat doet. En ze weet vooral zelf beter te vertellen waar zij gelukkig van wordt.

Ik ben dan ook heel benieuwd hoe jij hierover denkt? Ook wel eens zo'n situatie hebt gehad. Laat een reactie achter op Mamaplaats, Instagram of Facebook als je dat leuk vindt.

Liefs,

Ashley