De instorting is een feit!

Ik kan me het nog als de dag van gister herinneren. 15 september 2010.

Al maanden lang voelde ik me opgejaagd. Ik had geen rust in me lijf. Dinand zijn eerste maand was natuurlijk niet bepaald de kraamperiode waar we fijn op terug kunnen kijken. Elke dag 45 minuten naar het ziekenhuis rijden, en weer 45 minuten terug. Ik had de keizersnede gehad, en omdat mijn man zijn rijbewijs niet heeft, was ik degene die toch heen en weer reed. 

Die periode nadat hij weer thuis was bestond de week voornamelijk uit ziekenhuisbezoeken, consultatiebureau bezoekjes, en jawel, ook kraamvisite. Ik werd geleefd, maar ondertussen sloop ook de angst er bij mij steeds meer in: "Wat als het weer niet goed gaat met hem, zal mijn gevoel het dan nogmaals aangeven dat het niet goed gaat met hem?" of "Wat als mij iets overkomt? Dan laat ik Paul achter met Dinand..." Of "Wat als Paul iets overkomt? Dan sta ik er alleen voor met Dinand...". Ik creëerde een angst voor die angst. Angst voor de dood en alles wat daarmee te maken had. Met Dinand ging het ondertussen goed, hij ontwikkelde zichzelf razendsnel en kwam goed aan. Toen hij een maand of 4 was liep hij qua ontwikkeling weer gelijk met andere baby's.

Zelf had ik al langere tijd last van oorsuizen en hartkloppingen. Ik kreeg het op die momenten zo warm dat het zweet me uitbrak en mijn hart tekeer ging. Paul wist hier wel vanaf, maar ik kreeg er steeds vaker last van. Daarnaast sliep ik slecht, en ook mijn werk begon er flink onder te lijden. Elke keer dacht ik weer bij mezelf: Hup, schouders eronder, en gaan. Er komt vast een tijd dat het allemaal weer beter gaat.

Echter kwam die tijd niet. Paul moest 15 september 's avonds examen doen voor zijn werk. Het was zijn laatste examen onderdeel, en dan zou hij weer een diploma erbij hebben. Het was dus van belang dat hij ging. Het was alleen pas 's-avonds. Op het moment dat hij de deur uitstapte, gaf ik Dinand zijn wortelprutje. Ik kreeg het weer warm, het zweet brak me uit, en omdat ik nu alleen met Dinand thuis was, dacht ik in mezelf: Wanneer krijg ik nu eens rust in dat lichaam van me. Ik keek om me heen, zag het balkon, en in een flits zag ik mezelf er zo overheen springen. En toen raakte ik in paniek. In paniek heb ik Paul dan ook opgebeld. Maar hij zat uiteraard al in de trein, en ik wist dat hij dat examen moest doen.

Er moest iemand naar me toekomen, ik wilde niet alleen zijn nu. Ik heb mij ouders opgebeld, en binnen 5 minuten stonden mijn vader en zusje op de stoep. En toen zakte ik in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen. Toen Paul om half 10 thuis kwam, mijn vader en zusje weg waren heb ik hem verteld wat er gebeurd was. Wat er door me heen ging. Ik was bang, doodsbang dat ik mezelf wat zou gaan aandoen. 

Ik heb dan ook met beide handen aan de bel getrokken de volgende dag. Ik ben de week erop begonnen met een maatschappelijk werkster. Het voelde fijn om mijn verhaal aan een volstrekt onbekende te vertellen. Zo heb ik heel wat gesprekken gehad, en voelde me meer en meer opknappen. Hoewel ik wel wist dat dit nog wel even ging duren voordat ik hier uit was.

Woensdag 27 oktober 2010 is weer een dag die in mijn geheugen gegrift staat. Ik zat voorlopig voor 75% in de ziektewet. Ik had die ochtend Dinand naar het kinderdagverblijf gebracht, en voelde me misselijk. Even schoot door me heen: ik zou toch niet... Nee dat kan het niet wezen, toch? Met die gedachte in mijn achterhoofd reed ik naar huis toe. 

Eenmaal thuis heb ik gekeken of ik nog een zwangerschapstest had. Die had ik, en was nog houdbaar. Ik heb meteen die test gedaan, en binnen 10 seconde knalpositief. In een reflex heb ik de telefoon gepakt en Paul opgebeld. Een stortvloed aan tranen kwam eruit. Hij dacht vast dat er iets vreselijks aan de hand was, totdat ik door mijn tranen en snikken heen hem duidelijk kon maken wat er was. Hij verstond alleen het woordje zwanger, maar dat zei hem genoeg. 

De maanden die erop volgden schommelde mijn emoties heen en weer. Goede en slechte dagen wisselde elkaar af. Omdat ik niet het idee had dat maatschappelijk werk genoeg was voor mij, heb ik de stap cognitieve gedragstherapie via het GGZ gedaan. Na 6 weken bleek dat dit ook niet het juiste was. Cognitieve gedragstherapie houdt in dat je je gedachtegang moet veranderen. Leren omgaan met stress en paniek was dat voor mij. Ik moest dus juist de stress en panieksituaties aangaan. Maar omdat ik zwanger was, was dit moment niet het juiste moment om die stress en paniek uit te lokken. Dinand zijn 1e verjaardag kwam er ook aan, en merkte aan mezelf dat ik alles her beleefde.

Zijn eerste verjaardag was een groot feest. Met een lach en een traan heb ik deze beleefd. Wat deed hij het toch goed. Ruim 2 weken na zijn eerste verjaardag stortte ik opnieuw in. Nu was niet alleen ik, maar ook Paul er ontzettend klaar mee. Via de verloskundige en huisarts ben ik binnen 2 dagen bij de crisisdienst van het GGZ terecht gekomen. Quasi nonchalant zat ik als een geautomatiseerde robot mijn verhaal te vertellen. Geen greintje gevoel kwam eruit. Geen traan, geen lach, helemaal niets. Maar het was van belang dat er iets zou gaan gebeuren. Ik kon nergens meer van genieten. Niet van Dinand, niet van de zwangerschap, niet van Paul en de andere dingen om me heen. Ik durfde niet meer alleen thuis te zijn. 

In een week tijd zat ik aan de anti depressiva, ik was op dat moment 22 weken zwanger. Niet omdat ze daar een voorstander van zijn om daar tijdens een zwangerschap mee te beginnen, maar het moest. De kans was behoorlijk groot dat door alle angst, stress en paniek het kindje eerder geboren zou worden. De 20 weken echo wees uit dat we in verwachting waren van een gezond meisje. De psychiater vond het dus ook genoodzaakt dat ik dat ging slikken. Of ik wilde, nee. Het voelt alsof ik mijn kind ga vergiftigen, en dat wil ik niet. 

Toch heb ik die avond mijn eerste halve pilletje in genomen. "Daar ga ik dan" dacht ik nog bij mezelf. De eerste 2 weken waren een regelrechte ramp. Ik stond stijf van de spanning. Maar ik moest dit doorzetten. Elke week had ik controle bij de psychiater. 4 weken na het innemen van die eerste pil zag ik weer licht in de duisternis. Voorzichtig kon ik weer lachen, durfde ik het aan om alleen thuis te zijn met Dinand. Ik kreeg weer zin om dingen te gaan ondernemen. Naar buiten toe met mijn kleine mannetje. Maar ook genieten van het feit dat ik zwanger was van een meisje. We moesten hoog nodig de kamers gaan veranderen. 6 weken na die eerste pil voelde ik me als vanouds. Ik was ondertussen 28 weken zwanger en kon de wereld weer aan.

Ik zou het laatste trimester van mijn zwangerschap zo gaan genieten. Genieten van Paul, Dinand, maar ook het kleine meisje in mijn buik. Dat is iets wat we alle drie verdiend hadden na alle ellende. Dat genieten lukte, en kon ik met een lach op mijn gezicht me voor gaan bereiden op de komende bevalling.