Moederdag: anders dan anders

Hallo allemaal,

Tot mijn grote spijt en vooral ongeloof heb ik mijn laatste post met gemengde gevoelens verwijdert. Mijn persoonlijke vrijheid om te delen is onder druk komen te staan, mede dankzij de instanties. Maar het is mijn goed recht om te delen wat ik wil, dus zal ik hier ook zeker mee doorgaan. Het helpt mij in mijn persoonlijke herstel proces, maar ik wil zeker ook lotgenoten er mee helpen. Het is belangrijk in ieders herstel om te weten dat, ondanks dat er veel gebeurd in de wereld, je niet alleen bent. Stil zijn is gewoon geen optie meer. 

Wat ik ook erg spijtig vond om te horen is dat er ook ouders van school mee lezen, vervolgens klikkend als een kleine kleuter dit doorspelen naar het pleeggezin (dacht dat we als volwassenen dat stadium toch wel echt voorbij zijn), maar erger nog dit met hun kinderen delen en deze kinderen vervolgens mijn kinderen er mee pesten. Dat is niet oké en ook helemaal niet de rede waarom ik ben gaan delen! Natuurlijk is een ieder vrij te doen in wat hij of zij wil en ik weet dat er ook een negatieve kant zit aan het delen, maar ik ben van mening dat zowel mijn kinderen als de kinderen van lezers niet belast moeten worden met dingen die in het leven van volwassenen gaande zijn. En ik ga in de reacties ook geen discussie voeren. Dingen mogen bespreekbaar gemaakt worden, maar kinderen hier mee pesten is niet oké. Want geloof me lieve ouders, ontwrichting kan iedereen overkomen. Ook ik dacht dat mij dit nooit zou gebeuren. En dat de kinderen nu niet bij mij/ons wonen, neemt niet weg dat wij niet van ze houden. Sterker nog, ik denk dat als je mijn hele verhaal kent-- en dat ga ik echt nog wel delen-- is dit denk ik een hele liefdevolle keuze geweest. Ik hou ontzettend veel van mijn kinderen en mis ze elke dag!

Maar goed, even terug naar mijn leven. In mijn verwijderde postschreef ik over Moederdag en hoe ik dat voor het eerst in 11 jaar anders beleefde dan anders. In de aanloop naar Moederdag had ik er al flink last van; reclames op tv en radio, in de winkels, echt overal was het. Het was me nooit zo opgevallen, alles was voorheen altijd zo van zelfsprekend. Elk jaar ben ik tot nu toe wakker gemaakt door enthousiaste kinderen, die voor Moederdag al verklapten wat ze gemaakt hadden. En dit jaar geen kids. Dit jaar werd ik wakker op een kleine camping in Ruinerwold, in onze caravan. Gelukkig niet thuis, dat had het alleen nog maar lastiger gemaakt. Elke dag loop ik langs de lege slaapkamers, met opgemaakte bedden die al 10 maanden niet beslapen zijn. En ik was blij dat ik dat op deze Moederdag even niet te hoeven zien. We zaten buiten aan het ontbijt, met heerlijk weer en fluitende vogeltjes waar ik normaliter echt wel van kan genieten. Maar nu even niet. Ik zat in stilte aan de tafel, naast mijn bijna man. 5 juni gaan we trouwen :) Voor hem was het een gewone, normale dag. Ik zat naast hem, met buikpijn en een leeg gevoel. Zijn hoofd was vast al bij het inpakken en opruimen, want aan alles komt een eind en na een paar heerlijke dagen moesten we weer naar huis. Maar zou hij het echt niet in de gaten hebben? Zou hij het echt vergeten zijn? Ik had nu zo graag even een arm om heen gehad hebben met de woorden: "Het spijt me dat het allemaal zo gelopen is, maar ik ben er voor je. Je bent een goede moeder en wil alleen het beste voor hen". En ik weet dat als ik mijn verwachtingen niet uitspreek of aangeef wat ik nodig heb, dat hij het ook niet kan weten. Maar als er iets is waar ik veel moeite mee heb is het mezelf uitspreken, vooral naar Diederick toe. Ik doe elke dag heel hard mijn best om goed genoeg gevonden te worden en ik ben bang dat als ik iets aangeef, ik gewoon niet goed genoeg ben. Het broodje smaakt me niet, er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel. Op de camping komen zonen, dochters en kleinkinderen voorbij, om hun (schoon)moeders te verrassen op deze warme Moederdag. Ik zie mijn kinderen en dag later en daar kijk ik ontzettend naar uit. Helaas neemt dat het eenzame en verdrietige gevoel niet weg. En ik gun het andere moeders echt wel hè, begrijp me niet verkeerd. Lastig is het wel. 

Helemaal omdat er de afgelopen twee weken ontzettend veel is gebeurd. De kinderen zijn eind augustus vrijwillig in mijn netwerk geplaats; een zogeheten netwerkplaatsing. Iemand uit mijn krijg bood aan de kinderen op te vangen zodat ze "niet in het systeem" zouden verdwijnen. Inmiddels dreigt dat wel te gebeuren. Alles is gegaan in het kader van vrijwilligheid en het hele traject is anders verlopen dan dat het CJG mij heeft voorgehouden. De kort durende opvang gaat langdurig worden. Dit is een weloverwogen en doordachte keuze van mijn zijde waar ik elke dag opnieuw voor veroordeeld word door mensen in mijn omgeving. Vanuit de pleegzorg organisatie is er daarom vanaf januari een onderzoek gestart, om te onderzoeken of ze kunnen blijven wonen waar ze nu wonen. Mijn inziens kan dat ook echt wel, de kinderen hebben het er fijn, ze zijn veilig en krijgen liefde, waar ik oprecht heel dankbaar voor ben. Alle partijen ervaren veel ruis, lopen we vast op talloze miscommunicaties (zoals ze dat afpoeieren)binnen te betrokken instanties, wordt het een beloofd en totaal iets anders gedaan, en wordt er naar mij als moeder met gezag niet of nauwelijks geluisterd. Ik ben me hier de afgelopen weken over gaan uitspreken en niet alleen ik, ook mijn partner. En die is wat mondiger dan dat ik ben. Maar doorat ik me uit ben gaan spreken worden we nu keihard afgestraft. Pleegzorg heeft hun onderzoek gestart en gaat er een raadsonderzoek komen. Dat gooide ze de woensdag voor Moederdag even tussen neus en lippen door op de mail, vlak voor een lang weekend op zo laat mogelijk op de dag zodat je ze ook niet meer kunt bereiken. Ik heb inmiddels door hoe het spelletje in elkaar steekt! 

Ik sprak mijn ongenoegen over de instanties en hun gang van zaken uit; de slechte communicatie, afspraken die niet worden nageleefd, valse beloftes, een slechte bezoekregeling en geen vaste afspraken over de algemene gang van zaken en dat wordt nu keihard tegen mij gebruikt. Mijn partner was, nadat hij zich had uitgesproken niet meer welkom en zat ik in een overleg alleen tegenover 4 instanties. En het gezegde over een kat in het nauw maakt rare sprongen is echt waar. Ik voelde mij in het nauw gedreven, wat iets triggerde. Ik werd opstandig, maar ben wel netjes gebleven. Ook volgens de in de arm genomen jurist. Ik heb aangehoord wat iedereen te zeggen had en heb zelf geen commentaar gegeven, dat lukt niet. Het is nu afwachten wat komen gaat, hoe we verder gaan. En die onzekerheid is slopend........ Moederdag ben ik uiteindelijk goed doorgekomen, in de auto terug naar huis ben ik eventjes in mijzelf gekeerd en heb ik gereflecteerd op de afgelopen maanden, dat hielp mij om te beseffen hoe ver ik gekomen ben, wat ik geleerd heb en hoe ik dat in de toekomst en nu in kan zetten om anderen te helpen. 

De dag na Moederdag had ik een sollicitatie voor stage binnen de GGZ. In september ga ik de HBO opleiding tot ervaringsdeskundige volgen en daar kijk ik naar uit. Gelukkig is het gesprek goed verlopen en waren ze positief! Maar het belangrijkste moment van de dag brak daarna aan: de kinderen weer zien en de verlate Moederdag vieren! Het was fijn, waardevol en een ontzettend lekker ze weer te kunnen knuffelen. De kwaliteit in contact en verbinding tijdens die bezoeken zijn zoveel beter geworden nu we elkaar niet meer dagelijks zien. Ik heb twee heel mooie zelfgemaakte cadeautjes gehad en ook de kids hadden iets uit te pakken. En met het bezoek achter de rug was het weer tijd om terug te keren naar de orde van de dag, doorgaan met vechten voor deze twee! Ik wil alleen het beste voor ze, en daarin ga ik zeker niet opgeven! En daar blijf ik jullie in meenemen. 

Bedankt voor alle steun die ik de afgelopen dagen op mijn platforms heb mogen ervaren, het doet mij goed. Tot de volgende! 

Liefs Sanne