De hulp, de schilder... iedereen is al binnen!

Het is 8.23, mijn jongetje van 6 komt mijn kamer binnen om te vragen of hij even tv mag kijken. Ga maar, het is vakantie. Prima dat hij er even achter kruipt en ik draai mij gedachteloos weer om. Ik heb een heerlijke nacht achter de rug maar voel mij gebroken. Hoe? Het is vakantie! 

Om 9.00 uur hoor ik de voordeur opengaan en komt mijn hulp binnen en tja kak!, ook de schilder die nog even wat kwam afmaken. Snel schiet ik onder de douche en kom fris en fruitig beneden. 

Ja vakantie he, kan gebeuren, hoor ik mijzelf zeggen, maar ondertussen vind ik er wel wat van dat ik dit echt glad vergeten ben. Dat de hulp de gordijnen open heeft gedaan en de schilder geen koffie heeft gekregen. 

Maar meteen vraag ik mijzelf ook af wat er nu werkelijk zo erg aan is. Ik heb gewoon even lekker kunnen uitslapen, net als mijn twee pubers die ook nog liggen te ronken. 

Ik pak het op neem het mee en eigenlijk voelt het ook wel goed. Ik heb er geen schuldgevoel over, heb lekker uitgeslapen en heb de boel de boel gelaten. 

Dit was een aantal jaar geleden echt anders gegaan. Dan had ik mijzelf dit niet op deze manier kunnen vergeven, dan had ik mijzelf door het putje willen trekken en onder de dekens willen verstoppen. Want als moeder, planner, gezins-alles ben je er voor ALLES. 

Maar nee, zo wil ik het niet meer en zo kijk ik er ook niet meer naar. Het is anders en het is oke. Je mag dingen vergeten (herkenbaar voor iedere moeder) en je mag ook je foutjes maken. Het is namelijk menselijk😉

Liefs Anne-Maartje