De heftigste periode uit mijn leven

Eindelijk is het me gelukt om mijn verhaal op papier te zetten. Het is inmiddels al 3 jaar geleden maar ik vond het de afgelopen jaren nog te confronterend om er zo bij stil te staan.

3 jaar geleden werd Chloë namelijk met loeiende sirenes overgeplaatst van het MMC naar de PICU in Maastricht en beleefde wij de heftigste maanden van ons leven..

Op 13 November kwamen Kate om 17:15 en Chloë om 18:01 na een heftige bevalling op de OK ter wereld. Een paar dagen later mochten wij de NICU verlaten en onze mini meisjes mee naar huis nemen.

De volgende dag vertrouwde de kraamhulp de situatie van Chloë niet waardoor de meiden samen opnieuw opgenomen werden..

Ze bleek geelzucht te hebben en een zeer slappe spierspanning. Daarnaast was ze ook niet alert waardoor ze besloten verder te gaan onderzoeken. Een scan liet zien dat Chloë een hersenbloeding had gehad en toen ze gingen kijken of dat zichzelf opgelost had, bleek ze er nog 1 te hebben gehad. Gelukkig zaten de hersenbloedingen “gunstig” en hebben ze zichzelf uiteindelijk opgelost. Vanaf dat moment begon mijn onzekerheid.. De combinatie hersenbloeding, slappe spierspanning en artsen die in en uit lopen terwijl ze zeggen; “garanties kunnen we niet geven, de tijd zal het leren”, samen met; geen slaap, Mason weinig zien en ploegendienst met John maakte mij super emotioneel en onzeker!

Na een paar weken mochten de meiden weer mee naar huis en probeerde we zoveel mogelijk onze draai in dit nieuwe leventje te vinden. Op 8 December veranderde die blijdschap in pure paniek. John had een vrijgezellenfeest en ik was thuis met de kindjes. De hele tijd had ik het gevoel dat Chloë wegzakte en even stopte met ademen. Ik begon aan mezelf te twijfelen en was bang dat ik door alles veel te onzeker was geworden, maar mijn moeder gevoel zei toch echt dat het niet goed zat. Ik wilde John (nog) niet bellen omdat hij éindelijk weer een keertje weg was met vrienden en ik niet als een “para kip” over wou komen, dus belde ik mijn schoonzus om op Kate en Mason te passen

Aangekomen bij de huisartsenpost werd Chloe meteen overgebracht naar de 1e hulp en aan allerlei apparaturen gelegd, toen gingen alle alarmbellen af! Ze had veel te weinig zuurstof in haar bloed en haar hartslag was veel te laag..

Ze werd meteen naar de Kinderafdeling gebracht en aan de zuurstof gelegd. De volgende dag bleek het om het RS virus te gaan, wereldwijd de 2e doodsoorzaak onder kinderen en vooral gevaarlijk voor te vroeg geboren kindjes.

Het ging steeds slechter en haar lichaampje kon het zelf niet meer opvangen dus startte ze met de optiflow. De optiflow is het maximale wat ze in het MMC kunnen doen en omdat haar situatie eerder verslechterde dan verbeterde, hebben ze in overleg met de PICU in Maastricht besloten haar over te plaatsen. Een uur later stond haar kamertje vol met kinderartsen en IC-specialisten uit Maastricht. Mijn kleine meisje werd op een veel te groot brancard geplaatst en met zuurstof in een speciale IC ambulance voor kinderen gelegd. Nooit vergeet ik meer hoe ik daar met tranen over mijn wangen door de stille gangen van het Ziekenhuis liep.

John was thuis bij de kinderen dus ik reed achter de ambulance aan naar Maastricht. Het was ondertussen donker en het regende zo hard dat ik bijna niets zag. Toen we op de snelweg waren gingen de sirenes aan, gaven ze vol gas en verloor ik ze uit het oog. Nog nooit in mijn leven heb ik me ZÓ machteloos gevoeld als op dat moment. Achteraf bleek dat het overplaatsen op dit moment zóveel van haar zwakke lichaampje vergde, dat haar ademstops steeds langer duurde waardoor ze z.s.m. naar het ziekenhuis moest.

De auto parkeerde ik bijna IN het ziekenhuis en ik ben naar de afdeling gerend. Daar aangekomen kon ik alleen maar huilen. De PICU is de intensive care voor kindjes onder de 16 jaar, in het totaal zijn er 8 plaatsen waaronder een zaal met 4 bedjes. Hier lag onze Chloë aan alle toeters en bellen.

De volgende ochtend kwam John met Mason en Kate mijn kant op en konden we terecht in het Ronald Mac Donald. Ik kan niet beschrijven hoe ontzettend fijn het was om samen te zijn en toch ieder moment van de dag de gang uit te kunnen lopen om bij Chloë te zijn. De medewerkers waren mega lief en Mason kon lekker kind zijn. Wekelijks was er een gezamenlijk diner en spraken we met lotgenoten die allemaal maar al te goed besefte dat je geluk afhangt van de gezondheid van je kinderen.

4 dagen later merkte ik aan Kate dat ook zij erg veel moeite had met ademhalen. Ik belde vanuit het Ronald Mac Donald naar de kinderafdeling en daar bleek het niet goed te zijn. Een kwartier later lag ze naast haar zusje op de PICU en hadden we ineens beide meisjes in het ziekenhuis liggen. Langzaamaan knapte de meiden op en werden ze omstebeurt met de ambulance overgeplaatst naar het MMC waar we kerst en oud op nieuw vierde. Omdat er zoveel onduidelijkheid was over waarom vooral Chloë zo lang de hulp van de artsen nodig had, en ze niet konden verklaren waardoor het in het MMC ineens weer bergafwaarts ging, hebben ze een MRI scan van haar hoofd gemaakt. Deze bleek gelukkig goed te zijn waardoor ik wat meer vertrouwen kreeg. Ook is er een arts uit Utrecht mee komen kijken om de meiden uiteindelijk met vol vertrouwen op uit het ziekenhuis te kunnen ontslaan.

Ik vond het echt heel moeilijk om mijn bezorgdheid los te laten, want wat als de op de opvang niet zouden voelen wat ik voelde, en wat als ik ging werken en John zou het niet aanvoelen als er iets mis was. Gelukkig heb ik goede begeleiding gehad vanuit het ziekenhuis om beter om te leren gaan met mijn bezorgdheid. Chloë is daarna nog een paar keer opgenomen geweest maar ik heb mijn vertrouwen in mijn kleine sterke meisjes weer volledig terug ❤️

Één ding heb ik echt geleerd; je weet pas hoe sterk je bent als sterk zijn de enige keuze is die je hebt..