De gedachten van een werkende moeder

Vroeger had mijn moeder de luxe dat zij niet hoefde te werken en gewoon lekker bij de kinderen kon zijn. Af en toe had ik dat ook heel graag gewild. Lekker heel de dag tijd doorbrengen met mijn kleine meid. Ik ben ook soms bang dat ik grote mijlpalen mis omdat ik 3 dagen in de week werk. Ik zou dan ook denk ik nog veel meer leuke dingen met haar doen dan ik op dit moment doe. Er zijn dagen dat we gewoon lekker samen thuis hangen. Voor mij is dat fijn na drukke dagen op school werken, maar soms heb ik het idee dat Mila zich dan kapot verveeld. Toch lijkt het leven als thuisblijfmoeder mij heerlijk!

Maar aan de andere kant ben ik ook wel blij om te werken. Niet alleen vanwege het feit dat het financieel lekker is, maar ook soms even uit de moeder-rol stappen. Dan vervul ik even de rol van docente (al lijkt dat af en toe ook best op een moeder rol, maar dit voelt toch heel anders). Even geen poepluiers of geen kinderen die niet willen eten. Begrijp me niet verkeerd, want mama zijn is het mooiste wat mij ooit is overkomen. Maar die kleine meid van mij is nu 20 maanden oud en volop aan het ontdekken. Dat houd in: alles wat los en vast zit moet zij hebben. Ik hoor mezelf net iets te vaak zeggen: 'Nee Mila, niet doen!' of 'Kijk uit Mila, je gaat jezelf pijn doen!'

Vaak zeggen ze dat de babytijd een heftige tijd is omdat je kindje dan in de nacht vaak wakker word. Ik kan me dit ook nog wel herinneren hoor, maar je vergeet snel hoe dit echt voelde. Ik moet zeggen dat ik de tijd waar ze nu in zit vaak wat uitdagender vind. Je moet ogen in je achterhoofd hebben. Ik probeer haar op de dagen dat ik vrij ben voor een groot deel van de dag te vermaken. Ik betrap mezelf er dan ook best wel vaak op dat ik vaker kijk naar speelgoed voor haar op webshops dan dat ik iets voor mezelf koop. Dan denk ik het leukste speelgoed in huis te hebben en dan is ze er na een kwartier (als ik geluk heb) klaar mee en is mama weer het leukste speelgoed. 

Terwijl ik dit schrijf voel ik me eigenlijk een beetje schuldig, want hoeveel vrouwen zouden wel niet een kindje willen. Wat een zeikerd voel ik mij dan, maar toch kan ik niet ontkennen dat sinds de dag dat ik mama ben geworden ik chronisch moe ben. Terwijl ik dit typ is Mila rondjes aan het lopen om het droogrek en denk ik: dit meisje heeft geen speelgoed nodig, de wereld is voor haar een grote speelplek en dat is eigenlijk ook wel heel mooi om te zien. Ik speel dan graag voor opzichter die probeert te voorkomen dat ze zichzelf al te veel pijn doet. Dat laatste is overigens gisteren voor het eerst gebeurd. Ons kleine handenbindertje is zo enthousiast aan het lopen en ontdekken dat zij bij de kinderopvang is gevallen en een schram heeft opgelopen op haar hoofdje. Dit zal hoogstwaarschijnlijk niet de laatste zijn!

Conclusie van dit verhaal is denk ik wel dat ik het beste heb van beide werelden. Een docent met veel passie voor het lesgeven maar ook een moeder die onvoorwaardelijk veel van haar kindje houd. Toch zit het ook af en toe een beetje in de mens om eventjes lekker te klagen denk ik!