De eeuwige struggle tussen mama en juf zijn

Op de bank na weer een fijne dag werken. Waar ik voor mijn leerlingen mag zorgen. Hen dingen mag leren en ze sprongen mag zien maken in hun ontwikkeling. Hen mag helpen waar ze het moeilijk hebben en waar we samen kunnen juichen om successen. Werk wat ik zo graag doe. Waar ik plezier uithaal. Mijn passie.

Maar tegelijkertijd is het soms zo dubbel. Want door voor andere kinderen te zorgen, geef ik de zorg voor mijn eigen twee schatten uit handen. Goede handen, dat zeker. Maar toch...

En toen ik Stijn vanmorgen al naar de opvang bracht met een twijfel, omdat hij niet helemaal fit leek, was dat dubbel en niet fijn. Last van tandjes? Toch een slechte reactie op het opbouwen van de koemelk? Ziek? Geen idee! Hij had een prima dag, dat wel. En hij heeft het leuk daar. Het is goed om niet altijd aan zijn mama vastgeplakt te zitten. Maar hart en hoofd zeggen soms wat anders.

En toen we vanmiddag in de donkerte en regen terugreden naar huis, spuugde Evi de hele boel onder. Niet fit. Verklaart dat haar wat meer boevige gedrag van vandaag? Had ik wel moeten zeggen dat ze even stil moest zijn, toen ze begon te 'piepen' over haar sjaal die niet lekker zat? Of probeerde ze eigenlijk te zeggen, 'mama help, ik voel me niet lekker'...? Er gaat zoveel om in haar koppie. Al zo groot en wijs, maar tegelijkertijd nog zo klein en kwetsbaar.

Ik wil alleen maar liefde geven. Zoveel liefde. Maar dat betekent ook dat ik moet loslaten. En da's moeilijk. Dat geeft onrust, onzekerheid en af en toe een traan. Want eigenlijk wil ik jullie vastpakken en nooit meer loslaten. 

... Morgen nog één dagje werken. Dan weekend. Evi en Stijn worden dan bedolven onder liefde van hun oma. En mijn liefde stop in mijn werk. Zoals ik ook hoop dat de juffen en meesters van Evi en Stijn altijd zullen doen.

#workigmom #mama #juf #loslaten #liefde #werk #gezin #kinderen #ouderschap #eerlijkouderschap #teachersbo #speciaalonderwijs