De eerste uitvaart na het overlijden van ons zoontje

Tsja lastig, hoe ga ik wat ik nu denk en voel en wat ik vooral besef goed op papier zetten. Vorige week is de opa van mijn vriend overleden. Hij was 88 jaar en zijn gezondheid was erg slecht en in de laatste weken voor zijn overlijden werd dit alleen maar slechter. Ergens hadden wij toen al afscheid van hem genomen. 

Maar dit afscheid, dit overlijden was voor ons de eerste keer na het afscheid van ons zoontje. En laat dat niet het enige zijn, het was ook nog bij dezelfde uitvaartonderneming. 

Misschien klinkt het hard maar met de dood van opa hebben we vrede. Die man verdiende rust, hij was ziek en zijn lichaam was op. Dus voor hem was dit beter maar wat vooral in mijn hoofd blijft spoken is dat je twee dingen zeker weet, dat je komt en dat je gaat. Maar als je er een heel leven op hebt zitten is het goed en hoort het erbij. Dit is wat opa ook zelf zei. Hij heeft het erg moeilijk gehad met het verlies van Jayden en zei in de laatste week dan ook dat het overlijden van Jayden in de verkeerde volgorde was gegaan.. 

Buiten het feit dat je weer even stilstaat bij de dood draaide deze week bij mij vooral veel om alles weer her te beleven alleen stond ik nu (gelukkig) aan de zijlijn en niet als moeder van. Afgelopen week heb ik ontzettend veel flashbacks gehad. De kist, bloemstukken, speachen, hem in zijn kistje zien liggen, waar iedereen stond, waar hij stond, wat we voor hem gedaan hebben, hoe de kist dicht ging, het moment dat we hem achter moesten laten. Bij het schrijven van deze blog voel ik de tranen weer branden. Het verlies van je kind, het afscheid, het staat nog zo op mijn netvlies geschreven. En met een nieuw overlijden werd alles weer zo getriggerd. Maar ook dat hoort bij verwerken. 

Ik heb gelijk contact opgenomen met mijn rouwtherapeut, ik moest mijn verhaal kwijt en heb even flink zitten huilen maar merkte al vrij snel opluchting. De laatste tijd gaat het weer wat beter met me maar ik voelde me de eerste dagen zo slecht dat ik enorm bang was voor een terugval. Volgende week begin ik met mijn nieuwe baan, Jaa ook dat nog! Ik leefde er zo naar toe en dan bam, komt dit weer op je pad. 

Ik heb ze op de hoogte gebracht en dat geeft me rust. Ik heb het niet zo zeer moeilijk met de dood van opa maar vooral met de flashbacks. Maar ook dat hoort bij verwerken, al heb je er niet altijd zin in ik denk ergens ook dat dit goed is geweest of nog gaat zijn. 

De stap was nog veel te groot om te kijken bij opa in de kist of aanwezig te zijn waar hij lag opgebaard. Bij de gedachten alleen al werd ik paniekerig en zag ik de beelden van Jayden voor me. Dat voelde heftig maar ik wil hem voor me houden, niet loslaten. Het is goed zo. 

Het was een mooi afscheid en opa verdiende zijn rust hoe verdrietig het ook is, het is beter zo. En toch hoop ik dat dit me uiteindelijk weer sterker maakt, me kracht geeft. 

Dit is hoe de loop van het leven hoort te gaan. Rillingen krijg ik nog steeds bij de gedachten en verhalen over ouders die afscheid moesten nemen van hun kind. En dan denk ik, dat moesten wij ook.. 

Dat besef, die zwaarte komt nu pas binnen..

Rust zacht.