De eerste maanden als alleenstaande moeder

Augustus ‘21 

De zomer was bijna voorbij, in september zou mijn dochtertje voor het eerst naar school gaan. 

Helaas zou ik die ochtend alleen aan de schoolpoort staan. 

Onze relatie kwam als een blikseminslag ten einde en er was geen redden meer aan. 

Maar op dat moment primeerde vooral werken en sterk zijn voor mijn dochter. Mama zijn. Geen ruimte voor rouw en verdriet. 

Ik moest alleen verder, in een spoedtempo op zoek naar een woonoplossing, nachten werken en dan ook zorgen dat de eerste schoolervaring van mijn dochter in goede banen liep… 

We springen even voort naar september 2021. 

Wat een chaos, alles leek mis te lopen en ik had geen enkel idee hoe ik dit in mijn eentje zou moeten doen. 

De nachten eisten hun tol, mijn dochter was meer bij mijn ouders dan bij mij. Ik wou op geen enkele manier nog contact met mijn ex-man en probeerde met man en macht mijn kind weg te houden uit zijn omgeving. Ik was me er diep van binnen wel van bewust dat dat onmogelijk was, maar de pijn en woede namen de overhand. 

Ik voelde mezelf verdrinken en wegglijden naar die donkere wolk. 

Zo ontzettend vaak dacht ik dat ik het niet aan zou kunnen, dat ik niet de mama zou kunnen zijn die ik wou zijn. 

Heel mijn leven viel als een kaartenhuisje in elkaar. Mijn huis, mijn gezin, mijn financiële stabiliteit, alles… 

Maar ik bleef ploeteren, elke ochtend weer opstaan en alles van mezelf geven… 

Mei 2024

We zijn ondertussen bijna 2 jaar verder. 

Mijn dochtertje gaat naar school, ik veranderde enkele keren van job om het geschikte te vinden in combinatie met mijn nieuwe gezinsleven, ik vond een eigen appartement. 

Alles lijkt nu goed te gaan. Helaas heb ik in die 2 jaar opnieuw de pijn van ‘verliefd’ zijn ervaren. 

Je openstellen voor iemand nieuw en tot de conclusie komen dat die persoon toch niet echt in je nieuwe gezin past. Hard, maar de realiteit. 

Al vind ik wel, dat door mijn turbulente breuk met de papa van mijn kind, ik hier harder in geworden ben. Het raakt, maar niet zo diep. Je stelt je open, maar toch niet helemaal. De onafhankelijkheid blijft behouden. 

Net omdat je het jezelf niet kan permitteren om opnieuw in dat diepe gat te vallen. 

Ik ben er van overtuigd dat er op een dag iemand op ons pad komt, die wel past. 

Ik zeg bewust ‘ons’, omdat het ‘openstellen’ niet meer enkel betrekking heeft op mezelf, maar ik besta uit 2. Mijn dochter en ik, een pakket. Het is ons beide of geen van de twee. 

Dus aan alle mama’s die door deze ‘shitshow’ gaan, trust the proces. Alles gebeurd met een reden en enkel de sterkste krijgers, krijgen de zwaarste strijd. 

Veel liefs! 

N.