De eerste maand van Layla en als moeder

De eerste maand van Layla en als moeder was - en is nog steeds - heftig.

Week 1;

In deze week is onze kleine meid geboren en moesten wij 3 dagen in het ziekenhuis verblijven (zie eerdere blog). Layla was erg onrustig en de borstvoeding was nog niet op gang, wat ook niet mee hielp.

Na mijn makkelijke zwangerschap viel deze eerste week niet mee. Ik kon en mocht de eerste dagen nog niets. Wel hebben we deze week even een blokje om gedaan, wat heerlijk zeg om weer even buiten te zijn. Afgezien van het feit dat ik dit die avond weer mocht bezuren...

Week 2;

Mijn man ging weer werken - 6 dagen in de week - en gelukkig kon de Kraamzorg 2 dagen langer blijven. Layla was nog erg onrustig en deed enkel 'magnetronslaapjes' van 5 a 10 minuten overdag en kwam 's nachts elke 3 tot 4 uur voor een voeding.

De voeding ging gelukkig wat beter, maar ukkepukje bleef onrustig en het was voor ons alledrie nog erg wennen.

Week 3;

Deze week hadden wij een controle in het AMC voor haar hartje aangezien daar tijdens de 20-weken echo een gaatje in was gezien (zie eerdere blog). Ook kwam oma, mijn moeder, deze week oppassen voor 2 uurtjes omdat wij een opening hadden van een bedrijf waar mijn man ook aan had gewerkt. Dit was even moeilijk en ik was ook heel blij om weer thuis te zijn bij m'n kleintje.

Er leek een beetje ritme in te komen, maar de voedingen gingen steeds slechter. Layla begon erg te worstelen en mij weg te duwen.

Week 4;

Voeden gaat nog steeds niet goed. Layla drinkt 5 minuten en begint dan te huilen, te worstelen en wordt erg kwaad. Met een fles gaat het wel goed, dus we hebben besloten over te stappen naar flesvoeding. Nu dus eerst afbouwen...

Ook doet ze nog steeds aan 'magnetronslaapjes' waardoor ik ook niet erg aan mijn rust toe kom. Ze begint wel steeds meer geluidjes te maken. Zó schattig!

Ik ben helemaal verliefd op ons wonder (zeker als ze lacht, zie foto), maar merk wel dat de moeheid toe slaat. Wanneer zij naar bed gaat, wil ik ook, maar dan voel ik me weer zo verschrikkelijk ongezellig tegenover mijn man.

Soms heb ik het idee er alleen voor te staan. Als mijn man thuis komt vanuit zijn werk is hij ook moe - wat natuurlijk begrijpelijk is - en gaat hij het liefst gewoon op de bank zitten en niks doen. Wat hij dus ook doet..

Ergens begrijp ik dit, maar na het koken/eten moet er toch even worden opgeruimd en ook het stofzuigen en was sjouwen naar en van zolder moet ik nog aan hem over laten omdat dit simpelweg nog niet van harte gaat. Hij zegt dan makkelijk: doe rustig aan en laat het dan gewoon liggen. Maar ik zit dan tegen de zooi aan te kijken of zonder schone kleren... En door de moeheid reageer ik hier niet heel geweldig op. Wat onze relatie ook niet zo ten goede komt.

Ik merk gewoon dat hij niet begrijpt hoe zwaar het soms is om de hele dag met een baby thuis te zijn (zeker als ze nog zo onrustig zijn en niet slapen). 'Je bent toch de hele dag thuis?'

Hoe kan ik hem dit nou duidelijk maken? Ik baal gewoon dat ik niet kan wat ik normaal kan en dat ik zo moe ben, zeker omdat ik het afreageer op degene van wie ik het meeste hou.. Hoe pakken jullie dit aan?