De eerste maand als nieuwe mama

Nova was op 11 februari om 04.14 uur geboren. Toen we eenmaal na de keizersnede terug op de kamer kwamen was het natuurlijk nog maar 06.00 uur in de ochtend, iedereen sliep nog. Mijn enthousiasme wilde het zó graag tegen de hele wereld vertellen. Maar het was nog vroeg en een beetje papa/mama én slaaptijd was ook erg fijn om te hebben. We besloten nog even onze ogen te sluiten en wat slaap te vatten, mijn partner sliep al snel op het harde uitklap bedje aan de muur. Ik daarin tegen was klaar wakker van alle adrenaline in mijn lijf, mijn dochter tegen me aan en ik bleef maar kijken. Was bek af, maar tegelijk wilde ik ook geen moment van haar missen.

We besloten om 12.00 uur iedereen langzaam aan te bellen en op de hoogte te brengen. Iedereen wilde natuurlijk videobellen en was enorm nieuwsgierig en blij met de komst van onze dochter.

We moesten nog een aantal dagen blijven in het ziekenhuis, mijn Pre-Eclampsie moest volledig weg zijn, mijn bloeddruk, bloeduitslagen, urine moest weer in orde zijn, ik moest zelfstandig kunnen plassen en douchen.

Ik wilde al snel douchen, voelde me zo ontzettend vies. Maar dat mocht de volgende dag pas. Dezelfde avond kwamen de opa's en oma's kennis maken, in verband met Covid mochten ze één voor één langskomen tijdens het bezoekersuurtje. Een half uurtje voor de een en een half uurtje voor de ander. Ontzettend weinig! Maar we moesten het ermee doen.

De dag erop wilde ik zo snel mogelijk douchen en besloot ik dat ik dit prima zelf kon, ik werk notabene in de zorg dacht ik. Met half verlamde benen nog liep ik richting de badkamer, het voelde alsof ik op de maan aan het wandelen was. Ik draaide de douche open en op dat moment kwam de verpleging binnen, kreeg op mijn duvel en gingen me helpen met douchen. Heerlijk voelde dat, opgefrist en wel na 4 dagen zweten en puffen.

Na 3 dagen extra in het ziekenhuis mochten we naar huis, rete spannend. De maxi cosi op schoot met daarin Nova met een veel te grote jas aan.

Eenmaal thuis lieten we katten rustig kennis maken met haar en nog geen uur later stond de kraamzorg op de stoep.

Ik vond het op dat moment maar onnodig dat ze er waren, kon alles zelf wel voor mijn gevoel.

We hebben op de bank gezellig zitten kletsen over alles wat er in de afgelopen periode gebeurd was omtrent de zwangerschap, bevalling en Nova. Ik benoemde naar ze dat ik eigenlijk geen behoefte heb aan kraamzorg, het niet nodig vind en alles prima lukt. Onbekende mensen in mijn huis, het voelde maar raar. We besloten dat ze morgen ochtend weer zouden komen en we dan die dag aankijken hoe het ging om daarna te beslissen of we de kraamzorg zouden stopzetten.

De eerste nacht was vreselijk, Nova bleef maar huilen en ik bleef maar huilen. Wist niet wat te doen, kreeg haar niet rustig, totaal niet geslapen al vanaf het moment dat ik ingeleid werd 5 dagen geleden, alles maakte me onzeker en alles leek eruit te komen wat er allemaal gebeurd was. Ik was op.

De kraamzorg stond zoals afgesproken weer binnen in de ochtend en wat was ik blij dat ze er waren.. Ik liet alles maar op me afkomen op dat moment. Nova bleek 15% van haar geboortegewicht verloren te zijn doordat mijn borstvoeding dus helemaal niets gedaan had sinds de geboorte. Vanaf dat moment kreeg zij bijvoeding aangeboden en bleven we in samenwerking met de lactatiedeskundige proberen de borstvoeding op gang te brengen, kolven, alles geprobeerd. Uiteindelijk na weken besloten volledig over te gaan op flesvoeding.

Ik herstelde lichamelijk beetje bij beetje maar was vooral erg moe de weken erna. Weinig concentratie, kon weinig hebben qua prikkels, een pijnlijke buik, elke beweging deed zeer.

Ik voelde me mentaal vreselijk. Alsof mijn lichaam me in de steek gelaten had. Bekkeninstabiliteit, zwangerschapsdiabetes, insuline spuiten, 20 weken braken, zwangerschapsvergiftiging (Pre-Eclampsie), te kleine bekken, geen vorderende ontsluiting, een spoedkeizersnede en vervolgens bleek mijn borstvoeding totaal niet op gang te komen. Alles kwam kei hard binnen wat er in de afgelopen maanden gebeurd was en ik stelde mezelf de schuldige, er was iets mis met mijn mama lijf.

We lieten kraambezoek beetje bij beetje in kleine groepen langskomen, ook in verband met Covid. Daar kon ik erg van genieten, maar kostte me ook veel energie.

We waren vooral erg aan het genieten in onze bubbel, samen met zijn drieën. We zijn de eerste maand het huis eigenlijk bijna niet uit geweest, buiten de dagelijkse rondjes kuieren in de buurt. Ons eerste uitje was naar het consultatiebureau 4 weken later.

Zo raar om daar nu op terug te kijken, hoe gemakkelijk je nu maanden verder met haar de deur uitgaat. Hoe gemakkelijk je haar nu kan begrijpen en hoe gemakkelijk je nu op je moederinstinct vertrouwd.