De eerste jaardag van onze mooie dochter.

Een jaardag. Laten we voorop stellen dat ik nog nooit van deze term had gehoord een jaar geleden. Maar nu kunnen we er niet om heen. 11 november was de jaardag van onze mooie dochter. 

Hoe vul je zo'n dag in? Ik had er geen idee bij. Maar hoe meer de datum dichterbij kwam hoe meer we duidelijk kregen hoe we dit graag wilden doen. We zagen het niet zitten om als een verjaardag met allemaal mensen bij elkaar te gaan zitten. De kans dat het een verdrietig samenzijn zou gaan worden was natuurlijk heel groot. En ik wilde juist onze dochter vieren! Vieren dat we zo trots op haar zijn. Vieren dat ze bij ons is geweest. Vieren dat ze zo haar best heeft gedaan om ons en haar broer te leren kennen. Vieren dat wij haar mochten leren kennen. Vieren dat ze zoveel kleur aan ons leven heeft gegeven. En vieren dat waar ze ook is ze veel liefde van ons voelt die dag. 

Voor de mensen om ons heen had ik een pakketje gemaakt. Met daarin een bellenblazer met de naam van onze dochter erop. Daarnaast een verhaal over bellenblaaspost. Dat je in de bellen veel liefs, kusjes, knuffels en mooie woorden kan blazen en dan zo de lucht in richting haar. Ik vond het een geweldige gedachte dat onze dochter wat extra liefde zou ontvangen.De dag zelf kregen we ook heel wat mooie foto's van mensen die liefde naar haar toe aan het blazen waren. Zo mooi! 

10 november heb ik samen met onze zoon ballonnen gevuld met helium. Deze hebben we naar haar graf gebracht en opgehangen, het stond prachtig! Samen hebben we op een picknickkleed een taartje gegeten. Het vieren was echt begonnen. Wat kan ik trots zijn op onze zoon we daar zo zitten en dat het heel normaal is dat we samen over zijn zusje praten. Hij zei: Mijn zusje is de liefste van de hele wereld. Met tranen in mijn ogen kan ik dat alleen maar bevestigen, wel voeg ik er aan toe dat hij dat ook zeker is! 

11 november in de ochtend gaan we eerst even naar het graf. We kijken of de ballonnen nog mooi hangen en blazen heel veel kusjes en liefs naar haar. En dan stappen we in de auto, we rijden naar ons favoriete hotel. We brengen de dag door op het strand en in het zwembad. Van voren had ik bedacht dat ik graag trots en positief wilde zijn die dag. Maar ik merk aan mijn lijf dat er ook verdriet is. En dat ik daar ook bij stil moet staan. Ik heb letterlijk een knoop in mijn maag. Die zag ik niet aankomen. Want ik had bedacht dat ik dat niet wilde. Maar zoals al vaker in dit hele proces van rouw moet ik me overgeven aan hoe het op dat moment gaat. In het begin vroeg ik me vaak af: Is dit gek? Maar die vraag stel ik mezelf niet meer. Want wat ik voel is niet gek. Het is hoe ik het ervaar. De hele dag vraag ik me af of het komende jaren makkelijker gaat worden? Maar ook daar heb ik geen antwoord op. We zullen ook dat vanzelf gaan zien. Alsnog heb ik het gevoel dat we haar echt gevierd hebben. Op het strand hebben we een mooie ballon de lucht in gestuurd naar de sterren. Onze zoon zei: die is voor haar feestje in de wolken. Daar ben ik het helemaal mee eens! En nu zijn de twee maanden gestart die vol zitten met extra herinneringen en gevoelens. Dit waren de maanden dat we haar vorig jaar wel bij ons hadden. Hoe die maanden gaan zijn? Ik weet het niet. Ik volg mijn gevoel en wacht af wat het met ons gaat doen. Wel weet ik zeker dat we deze maanden nog wat meer liefde naar haar toe sturen dan anders!