De eerste 4 jaar tropenjaren? En de jaren die daarna komen, hoe noemen we die dan, chaos ?

Wanneer je moeder wordt voor de eerste keer waarschuwt iedereen je wel voor de eerste tropen jaren. Als je die eenmaal overleeft hebt meid dan heb je het ergste wel gehad en wordt het makkelijker. Wat ze er niet bij vertellen is dat dat erg wordt overschat. Het wordt anders zou je beter kunnen zeggen. Die eerste 4 jaar zijn zeker niet de makkelijkste. Slapeloze nachten en al staand slapend met een automatische piloot aan waarvan je niet eens wist dat we die functie als moeder zijnde hadden bereid je de fles voor of het extra dik papje om je baby terug in slaap te krijgen. Luiers die niet meer in je prullenbak passen en natuurlijk schuurt die zak zodra jij het eruit wil halen. Kleding onder de terug gegeven melk van je kindje of borsten die al beginnen te druppelen zodra je een kindje hoort huilen, terwijl je nu net naar een belangrijk gesprek toe ging. Peuters die meer gooien met hun eten dan werkelijk in hun mondjes belanden. Maar het is zo ongelofelijk schattig hoe je kleine aan het eten is dat je het met genoegen weer opdweilt. En dan niet te denken aan die overvolle luier tassen die ow zo praktisch in te delen zouden zijn volgens de reclame in dat moeder tijdschrift of de influencers die er flink mee promoten. Maar eenmaal thuis krijg je het met geen mogelijkheid voor elkaar alles er echt zo mooi in te krijgen. Een kinderwagen dat opgevouwen zou moeten kunnen worden tot paraplu stand dat totaal niet zo makkelijk gaat als iedereen doet lijken.

We kennen vast ook allemaal wel die fases waarin je peuter de weg wilt wijzen en dus 20 min kan staan drammen omdat het liever 20 straten om wilt lopen want dat is de kortste weg maar dat snap jij niet hé mama. Tijdens de ik wil fase en anders zet ik mijn stem geluid in. Niet zelf kunnen spelen en een korte spanningsboog maakt het voor jou als mama haast onmogelijk om aan je huishouden toe te komen. En dan nog die periode dat ze zindelijk moeten worden en je de ene poep onderbroek na de ander probeert schoon te krijgen. Nee die eerste 4 jaar zijn zeker niet de makkelijkste. En zodra ze naar de basisschool gaan worden ze omgevormd tot prachtige wijze kindertjes die je meer kan uitleggen waarom je dingen zo doet. Ze leren meer zelf te spelen en zijn 'meestal moe' na die lange schooldagen. Meestal zeg ik want als je er zo één als onze jongste dochter hebt dan gaat dat dus mooi niet op. Meer tijd voor het huishouden krijg je er voor terug. Ze kunnen zich zelf aan kleden de luiers zijn inmiddels overbodig en ze weten ook hoe ze een beker moeten vast houden zonder 20 keer om te gooien. Ja vanaf nu moet het makkelijker worden. Dat is wat je al jaren hoort om je heen, zodra die tropen jaren voorbij zijn heb je het ergste gehad.

Wat je niet wordt verteld is dat dat makkelijker dus enorm wordt overschat. Ik weet ook niet of ik wel kan zeggen dat het makkelijker wordt. En ook rustiger wordt het er ook zeker niet op. Tijdens die schooltijden ren jij rondjes in huis of naar de winkels toe om zoveel mogelijk gedaan te hebben voor de kinderen uit school komen. Of je probeert je werk meer onder de school uren te plannen zodat je dat weer kosten scheelt voor de opvang. Zodra ze uit school komen nemen ze vriendjes mee uit school. Die vriendjes zijn allemaal weer anders. Je hebt vriendjes die heel zwijgend zijn en je eerst 10 keer moet vragen of het een boterham met pindakaas lust voor je met moeite een ja knikje krijgt. Geloof me deze kinderen kosten tonnen met energie. Je hebt ook vriendjes die binnen komen en je constant vertellen hoe het bij hun thuis werkt en hoe mama zijn of haar broodje smeert en voor je het weet heb je het gevoel dat je gezakt bent voor het moeder zijn doe je zo examen dat afgelegd wordt door een kind van 5 jaar oud. Mijn eigen kinderen zullen ook ongetwijfeld niet de makkelijkste zijn bij een vriendje. Zo lust Taylor spontaan niet eens een stukje cake of mag ze volgens mama niet boven spelen bij een ander kindje terwijl je dat nooit beweert hebt. Of kan Tristan nogal luidruchtig worden als hij het heel erg naar zijn zin heeft. Dylan was het type kind als kleuter dat meer naast elkaar speelde dan echt samen kon spelen en meer zijn eigen gang ging, ik kan me voorstellen dat er moeders zijn die dachten 'nou leuk neem je een vriendje mee speelt het liever alleen met de treinbaan'. Maar goed vriendjes over de vloer die wil je vermaken je wilt ze wat lekkers voor schotelen en het naar hun zin geven maar dat kost meer energie dan je van te voren zou inschatten. Elk kind reageert weer anders en het is altijd maar afwachten hoe het gaat verlopen.

Naast de speel afspraakjes beginnen dan ook de naschoolse activiteiten. Zwemles is in de meeste gevallen de eerste waar je aan begint. Vaak is het rennen en vliegen om op tijd uit school weer in het zwembad te staan. Al zwetend en wel in dat benauwde hok probeer jij je kind om te kleden want zelf doen is er spontaan niet bij of het gaat gewoon simpel weg niet snel genoeg en natuurlijk heb je maar 5 minuten de tijd om ervoor te zorgen dat je kind daadwerkelijk in het zwembad springt. Om na de les vervolgens 15 minuten bij de douche staan te roepen dat hij of zij er nu echt uit moet komen want je moet naar huis om ook aan dat avond eten te beginnen. Dat aankleden met dat half afgedroogde lijfje gaat ook niet bepaald makkelijk en je kind is dol enthousiast over de les dus het stuitert onder tussen nog even lekker door.

Naast zwemles wil je je kind ook deel laten nemen aan naschoolse activiteiten want ja dit is super goed voor de ontwikkeling. Samen spelen in team verband en je komt in aanmerking met andere kinderen en ze leren een deel van zich zelf te ontdekken. Dus ren en vlieg je de ene sport vereniging of muzieklessen af om ook eerst zelf uit te vinden wat bij jou kindje past. En voor je het weet staat je agenda gevuld met zwemlessen sport activiteiten en speelafspraakjes. Maar bij deze activiteiten komt ook een stukje discipline bij kijken die je ze moet aan leren. Zoals elke week er weer heen gaan ook als je minder veel zin hebt of het buiten giet van de hemel. Thuis oefenen klinkt in de oren van je kind heel makkelijk maar in de praktijk wijst dit vaak toch heel anders op uit. Zo speelt onze Tristan de viool en hij vind het ook echt super leuk. Maar zeg ik thuis dat hij moet oefenen gaat dit gespaard met een flinke drama orkest met gestamp en geblaas. Moet ik nu alweer oefenen ?! Dat is gewoon niet leuk dat snap jij toch ook wel jij bent toch ook kind geweest?! Galmt het door het huis heen. Eenmaal die aan knop gevonden en meneer heeft zijn viool in zijn handen met zijn strijkstok staat hij te glunderen en laat vol trots horen wat hij er al allemaal mee kan. Terwijl jij je voor je kop slaat en niet begrijpt waarom die hele trammelant er voor nodig was. Ruim een kwartier of langer heb je van alles gehoord waarom oefenen niet leuk is om vervolgens je kind met een lach te zien oefenen. En dit gebeurt gewoon elke keer weer opnieuw. Waar is die rust toch gebleven die je zou krijgen als die 4 tropenjaren voorbij zouden zijn ? Het is als sneeuw voor de zon verdwenen. Want vergeet niet dat je huishouden ook nog gewoon door draait terwijl jij heen en weer vliegt en een taxi bedrijf bent opgestart voor je kind of kinderen.

Natuurlijk is het ook allemaal heel leuk als je ziet dat je kind vooruit gaat met zwemles of sport of muziek activiteit. Je ziet dat ze allemaal veranderen in kleine mensjes met talentjes. Super trots sta jij aan de zijlijn je kind aan te moedigen en met volle lof geef je je kind een high five gevold door een dikke knuffel en een kus. Ze zien opgroeien is iets heel moois. Maar het is zeker niet makkelijk en het wordt er ook niet makkelijker op.

Wanneer ze richting groep 3 gaan ontpoppen kinderen tot gigantische wijsneuzen. Dat doen ze al als beginnen in de kleuterklas maar in groep 3 doen ze dit maal 2. Nu horen ze bij de grote kinderen. Zo liep Taylor vorige week langs een bakfiets met 4 kleuters erin en vader of moeder was in de bakker om gauw een broodje te halen vermoed ik. Taylor loopt gauw naar ze toe en geeft ze een big high five terwijl ze langs paradeert alsof ze de Queen is van het dorp. En daarna kijkt ze me aan en zegt aaawwwww zo schattig hé die kleuters. Nog geen 7 weken geleden behoorde deze zelfde meid nog zelf tot de kleuters en kwa lengte voldoet ze er ook nog prima aan onder. Ze zal niet opvallen als je haar erbij zet. Maar die kleuters zijn nu enorm schattig in haar beleving. Nu ze in groep 3 zit vind ze zichzelf heel wat. Ook de gezegde ík weet dat allemaal wel hoor ik zit al in groep 3 !!"komt nu regelmatig uit der mond al flippend met haar haren. Geloof me een puber is er niets bij.

En als je dacht dat het eten van de kinderen na de eerste 4 jaar makkelijker word omdat ze het dan echt helemaal zelf doen hooguit dat je het vlees nog even voor snijdt en ze zelf nu wel een broodje kunnen smeren aan tafel dan heb je het mooi mis. Die smaak pupillen waar jij al je moeite in heb gestoken om ze van jongs af aan alles mee te laten eten hebben ook ineens een hele eigen mening ontwikkelt. Nee hoor, dat gaat echt niet zomaar mits je de mazzel heb met een kind als Dylan die gelukkig interesse heeft in eten dan ja echt dan ben je gezegend. Maar een gemiddeld kind veranderd ieder jaar wel een keer of 4 van mening met wat ze echt niet lusten. Gezellig aan tafel zitten is er ook niet altijd bij zoals je dat in die films ziet of mooie foto's met gezinnen aan een prachtige gedekte tafel. Kinderen weten ook steeds beter naarmate ze ouder worden hoe ze hun broer of zus het bloed onder de nagels vandaan kunnen halen. En op dat gezellige eet moment lijkt dat de ideale gelegenheid om dat even te demonstreren. En gewoon even je kind op bed leggen is er ook niet altijd bij. Alle drie kinderen hebben rond de leeftijd van 6 a 7 jaar de meest bizarre smoesjes om maar niet te hoeven slapen. Keer op keer komen ze beneden. Ineens is die baby die alleen bij je op schoot wilde slapen dan zo'n stuk eenvoudiger. Hup op de bank met je baby in je armen en Netflix aan. Nu staat bij mij die Netflix aan met de afstandsbediening als een zwaard naast me die ik snel kan pakken om mijn programma op pauze te kunnen zetten zodra ik die deur boven al open hoor gaan.

Naarmate dat de kinderen ouder worden wordt ook dat bedtijd een stukje opgeschoven en dus duurt het ook langer voor je echt even op de bank kan zitten met een zak chips misschien wel met je wijntje erbij even je rust kan pakken. Minder tijd dus voor jou als mama in de avond of je moet het gewoon later maken en neemt het minder slaap krijgen voor lief. 

Maar ondanks alles voelen we ons gezegend met onze kinderen. En ook ik, ik mag echt niet klagen met die kinderen van mij. Het liefst knuffel ik ze elke dag plat. Die kinderen die houden me bezig. Ze zorgen ervoor dat een dag nooit echt saai kan worden. En het is ook zo heerlijk als ze weer eens lekker tegen je aan komen zitten of ineens een knuffel geven en zeggen dat ze je gemist hebben terwijl ze op school waren of een ik hou van je mama. Je kan niets anders als van ze houden. En dan is die zoveelste keer dat die gymtas of huiswerk vergeten wordt niet zo ramp. En sta je met alle liefde smorgens vroeg op om al die broodjes te smeren en fruit bakjes te maken voor school of toch weer te koken voor de show en de taxi bedrijf uit hangen en is ook dat toch uiteindelijk lang niet zo erg. Want een leven zonder hun zou ik me niet meer kunnen voorstellen.

Uiteindelijk doen wij moeders allemaal ook maar wat maar het belangrijkste is we houden van ze elke dag. Ondanks dat het ouderschap gespaard gaat met een hele hoop lessen en kost het gewoon tonnen met energie. We willen het absoluut niet missen.

Veel liefs van  een mama van drie: Dylan 14 Tristan 9 en Taylor van bijna al 7 jaar eind deze maand. 

Je doet het goed mama dat mag ook best eens gezegd worden.