DE DIAGNOSE: PTSS! (37)

Het is maandag, vandaag moet ik voor het eerst naar de psycholoog. Ik ben nerveus en weet niet of ik wel moet gaan. Het feit dat ik het zelf niet kan verwerken blijft voor mij een moeilijk punt. Toch ga ik!

Eenmaal aangekomen bij de afdeling psychologie moet ik even wachten tot ik aan de beurt ben. Ik zit wat op mijn telefoon te kijken en dan roept Sanne (de psycholoog) mij naar binnen. Zoals ik altijd in alle series op de televisie heb gezien zie ik in het kamertje de doos tissues al staan. De bank mis ik daarin tegen. Ik ga zitten en Sanne vraagt hoe het met mij gaat. Ik begin meteen te huilen en vertel dat Yvar inmiddels al ruim 6 maanden is. Dat het goed met hem gaat maar dat het niet goed met mij gaat. Dat ik ontzettend veel last heb van de bevalling. Sanne vraagt en schrijft en ik vertel. Ze laat mij maar praten en praten en de tissuedoos wordt steeds leger. Ik vertel haar alle teleurstellingen die de dag/nacht zich voor hebben gedaan tijdens de bevalling. Ze vraagt mij om wat voorbeelden te geven.

• De zuurgraad testen die de assistent gynaecologie heeft gedaan. De eerste keer dat ze gingen testen ging het 2 x fout en de 3e keer pas goed. Bij de tweede keer testen ging het 3 x fout waardoor er geen uitslag bekend was waardoor ze niet wisten of Yvar nog genoeg reserves hadden. Dit was om 02:00 uur s nachts en Yvar is pas om 04:13 geboren. Hij heeft dus 2 uur en 13 minuten in mijn buik gezeten terwijl ze niet wisten wat z’n conditie was.
• Buiten dat ze niet wisten hoe het met zijn reserves was gesteld waren de CTG’s abnormaal. Die abnormale CTG’s was al vanaf een uur of 22:00 uur s avonds. Ruim 6 uur voordat Yvar geboren is. Dit heb ik bij de nacontrole te horen gekregen van de gynaecoloog die Yvar uiteindelijk met de keizersnede heeft gehaald.
• Dat de assistentes vaak binnen liepen of ik op een andere zei kon gaan liggen omdat de baby het niet zo prettig had. Dit zagen ze aan de hand van de CTG’s
• 4 x een mislukte vacuüm
• Dat de gynaecoloog na de 4e mislukte vacuüm poging zei dat de baby nu hoofdpijn heeft
• Dat ik een spoed keizersnede kreeg
• Toen Yvar geboren was ik niet zijn gezicht heb gezien en dat Yvar meteen weg ging
• Ik aan de anesthesist vroeg hoe het met Yvar ging en hij mij vertelde dat hij het moeilijk had
• Dat ik op de operatietafel lig, net moeder geworden en niet wetend hoe het met mijn kind gaat
• Ik constant blijf vragen hoe het gaat en dat de anesthesist vertelt dat ze zo naar mij komen met Yvar
• Dat ik 10 minuten later vraag of Yvar nog komt en ik dan te horen krijg dat hij al na de neonatologie is
• Dat ik na anderhalf uur na de geboorte nog steeds op de uitslaapkamer lig en dat Paul binnenkomt met een foto van Yvar (nu ik het typ weer de tranen in mijn ogen heb staan)
• Na 2 ruim 2 uur na de geboorte voor het eerst pas Yvar zie en hem voor het eerst vast mag houden
• Dat hij 4 dagen in de couveuse moest blijven vanwege de infectie die hij tijdens de bevalling heeft opgelopen
• Dat wij totaal 8 dagen in het ziekenhuis hebben gelegen en niet veel van de kraamweek heb meegemaakt omdat ik de eerste week voornamelijk nachtmerries had over die ROT bevalling!
• Dat mijn gynaecoloog op de nacontrole vertelde dat ze veel te lang gewacht hadden
• Dat Yvar bij de geboorte maar een APGAR score van 1 had
• Dit ten kosten was van het TE lang wachten

Ik denk dat het dit wel is zo zeg ik tegen Sanne!

Een heel verhaal en ik voel ook woede bij jou zegt ze. Dat klopt zeg ik, ik ben gewoon ontzettend teleurgesteld dat het allemaal zo lang duurde en dat het bijna ten koste van Yvar is gegaan.

Ik stel voor dat je deze lijsten invult en hieraan kan ik bepalen samen met jou verhaal de komende weken wat er precies met jou is. Ik wil dat je de eerste komende 2 weken 2 keer per week komt. Dit om zo snel mogelijk een diagnose te stellen en dat wij snel een behandelplan voor jou kunnen maken. Dit doen we en voor vandaag blijft het dan hierbij. Ik bedank haar en zie jou donderdag weer!

Vandaag is het donderdag en heb ik mijn 2e afspraak bij de psycholoog staan. Ik moet weer eerst diezelfde vragenlijst invullen en al snel krijg ik mijn eerste opdracht. Ik moet mijn verhaal vertellen van begin tot het eind en dit moet ik opnemen met mijn spraakrecorder via mijn mobiele telefoon. Het is erg moeilijk en de sessie kost dan ook weer de nodige tranen. OP een gegeven moment kan ik niet meer en mag ik stoppen. Sanne kijkt en kijkt en haar antwoord is dan ook kort. Jij hebt PTSS - posttraumatische stressstoornis.

Sanne verteld dat de kans dat vrouwen na de bevalling PTSS krijgen, is 1,5 tot 2%. Helaas behoor ik tot die 1,5 tot 2% van de vrouwen. Sanne vertelt dat ik de meeste problemen heb met het herbelevingen aan het trauma door onaangename herinneringen of nachtmerries. Het vermijden van prikkels die bij het trauma horen. Het uit de weg gaan van bepaalde situaties. Het niet kunnen kijken van foto’s van de bevalling. Het ervaren van een aanhoudende verhoogde prikkelbaarheid.

Ik zeg tegen Sanne dat ik het ook heel erg heb als ik Yvar zie. Dan flitst alles weer door mij heen. Dit is wat echt bij PTSS hoort zegt Sanne. Wij gaan dit behandelen met exposure therapie. Het is bij exposure therapie de bedoeling dat de patiënt het trauma nauwkeurig beschrijft, ook wel imaginaire exposure genoemd. Door de confrontatie aan te gaan met het trauma in plaats van deze te vermijden, worden de emoties afgezwakt en de ervaring kan verwerkt worden. Dit zal heel heftig en moeilijk zijn de komende weken maar uiteindelijk zal het minder worden. Wij hebben net een stuk opgenomen met jou telefoon zegt ze en het is de bedoeling dat je dit terug gaat luisteren 1 x per dag. Maandag kom je weer terug bij mij en gaan we weer een stapje verder.

Eenmaal thuis ga ik eerst naar Yvar en hou hem stevig vast en laat mijn tranen de vrije loop! Ik vertel tegen hem dat het binnenkort hopelijk weer wat beter gaat met mama en dat ik dan eindelijk onbezorgd van jou kan genieten wat eigenlijk heb ik dat nog niet echt gedaan de afgelopen 6 maanden!