De dagelijkse strijd; het leed dat dik zijn heet.

vroeger, was ik een lang dun meisje. Brede heupjes maar dun. Gewoon normaal. Ik kan het me niet eens meer herinneren. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 was. Mijn moeder leerde haar nieuwe partner kennen, een gezellig man met een flinke buik, die dol op snoepen was. En daar begon het. Ik werd al snel enorm gepest op mijn nieuwe school. Ik was verlegen, rode gloed over mijn haar. Goudlokje noemden de volwassenen me, vuurtoren, mislukte, rode duivel, zo noemden men klasgenoten me. 

Al snel begonnen de vreetbuien. Iedere dag als ik thuis kwam en ik moest een boodschapje doen voor mam, kocht ik stiekem een reep chocolade. En die propte ik snel naar binnen op weg naar huis. Ik kan me niet eens herinneren, hoe enorm snel het gegaan is. Voordat ik het wist woog ik 138 kilo! Ik ben vrij lang (1.80) maar toch. Mijn middelbare school was dan ook een hel. Kon niet mee komen in de gym, was niet op tijd voor de lessen omdat ik de trap nie op kon. 

Op mijn 24 ste raakte ik zwanger van mijn eerste zoon! Ik was de hele zwangerschap zo ontzettend misselijk dat ik spontaan 32 kilo afviel! Nou ja spontaan, ik kon niks vets eten of ik spuugde alles onder! Al snel na de bevalling kwam ik weer aan. Ik bereikte het gewicht van 129 kilo's, schoon aan de haak. Ik begin met crashdieten, uithongeren, en fanatiek te sporten. Al gauw voelde ik me de hele dag misselijk, en viel ik flauw. Ik hoorde constant verhalen over mensen met een maagband, weightwatchers en noem het maar op! Jaloers, stikjaloers werd en word ik er nog van! Toen ik op ieuw zwanger raakte afgelopen jaar, merkte ik al gauw dat het niet makkelijk was. Veel overgewicht mee slepen terwijl ik met een dolenthousiaste peuter de hele dag bezig probeerde te zijn. Al snel kon ik niet meer fietsen, niet met mijn kind in de speeltuin spelen, niet even snel de auto uitstappen of vlotjes van de bank opstaan. 

Verdriet en wanhoop. Dat zie ik als ik in de spiegel kijk. Gevangen in mijn mega lichaam. Gevangen, opgesloten, en intens intense pijn, voel ik als ik naar mijn zonen kijk, en niet als een normale mama met ze kan spelen, rennen, fietsen! 

Ja, het ligt aan mezelf, absoluut. Ik werk het eten zelf naar binnen. Ergens heb ik de hoop opgegeven. De hoop ooit achter mijn zoon aan te rennen als hij dadelijk leert fietsen zonder zijwieltjes. 

Wat zou ik graag weight watchers willen doen! Ik lees zulke positieve verhalen! Het is alleen ontzettend onbetaalbaar.  Voor mij in elk geval op dit moment. Misschien moet ik me eens opgeven voor zo tv programma. Ala je weet dat half nederland mee kijkt, denk ik dat je meer gemotiveerd bent.

Misschien ontbreekt dat wel: motivatie. Ik krijg alleen maar te horen nu nog, nu ik 27 ben, dat ik me nooit modern kleed( gek he geen moderne kleding in maat 50) dat het zonde is, want ik ben 'zo mooie meid'.

Ik wil veranderen, achter mijn kindjes aan kunnen, met ze kunnen spelen! Een trap oprennen zonder bekaf te zijn bij de laatste trede. 

Een betere mama zijn, gezond, energiek. Dat is mijn wens voor 2015. Trainingspak is aangeschaft, gymschoenen ook, spaarpot voor weightwatchers staat er, 

LET'S DO THIS!