De dag voor Yfke haar afscheid

• We hebben allemaal goed geslapen. En die ochtend is Hidde erg blij om ons samen in bed te zien liggen. "Is mama weer beter?" Vraagt hij. Bijna lieverd. Ik mag je nog niet tillen maar kan al wel weer boven  slapen.

Het is een naar idee dat Yfke beneden in haar wieg ligt. Dat lijkt zo ver bij ons vandaan. Maar gauw naar beneden en  naar haar kijken. Ook al hebben we al een beetje afscheid genomen van haar lichaampje,  het is fijn dat ze er nog is. Het is haar laatste dag bij ons. Morgen middag komt het definitieve afscheid. Het komt steeds dichterbij. En ergens had het vandaag ook wel gemogen. Alles is geregeld, ze ligt er nu nog zo mooi bij en ze zit al in ons hart. Dit is een dag die we door moeten komen. Waar we nog met ons viertjes zijn. En dat koesteren we dankbaar.

We kunnen nu nog haar kijken, haar aaien maar wat is ze hard en koud. En hoe ze er bij haar geboorte uitzag en nu is een wereld van verschil. Ze is lang niet meer zo opgeblazen door het vocht. Maar ze is nog zo prachtig mooi roze. En een tevreden gezichtje. Maar alles haar gezichtje, haar prachtige haartjes, haar handjes alles zit al in ons geheugen gegraveerd.  We kunnen ons ogen dicht doen en alles staat op ons netvlies. Daar hebben we haar lichaampje niet voor nodig het is goed dat het afscheid van haar lichaampje morgen is. Maar voor nu genieten we nog van haar in het wiegje in de woonkamer. Er even langs kunnen lopen en even kijken. Ook Hidde doet dat geregeld. Hoe leg je hem uit dat ze straks weg is.  We vertellen hem wel dat ze morgen naar de hemel gaat. 

Vandaag ga ik douchen zodat ik morgen mijn krachten kan sparen. Alle kleding voor de crematie is binnen en alles past ook nog.

Vandaag blijft Hidde lekker bij ons thuis. Lekker met ons viertjes. Nou ja met ons viertjes??? Bekenden willen Yfke toch nog zien voor het afscheid dus het loopt af en aan met mensen. 

Er komen mensen langs die energie zuigen. Die kan ik nu niet gebruiken. Ik loop ook weg en loop tegen de kraamverzorgster en verloskundige ( die ook net binnenkomt ) aan. En breek. Ik vind het allemaal zo lief van iedereen maar heb genoeg aan mezelf. En als mensen ook nog zo negatief zijn en alleen maar zeggen hoe ik voor mezelf moet zorgen want anders zal ik de klap nog wel krijgen. En meer van dat soort opmerkingen. Ja natuurlijk wordt het vreselijk zwaar en zal ik onze prachtige lieve dochter verschikkelijk missen, maar ik wil ook vooruit kijken. Zelfs nu al weet ik dat ik volgende week gewoon weer een klein stukje wil wandelen en ergens wil lunchen samen  met mijn mannen. Dat maakte me voorheen gelukkig en dat wil ik straks weer. En dan zit Yfke in mijn gedachten en zal ik vaker droevig zijn. Maar als het anders was gelopen lag ze in de kinderwagen en ging ze mee. Maar dat kan nu niet en ik wil geen kluizenaar worden, dat mag niet gebeuren dat is ook niet eerlijk tegenover Hidde....

En nu 9 maanden later geniet ik weer en denk ik iedere minuut aan Yfke maar dat doe ik ook aan Hidde. Dat blijft...maar genieten doe ik zeker dat had Yfke ook gewild.

Als er nog meer vrienden langs komen sluit ik mij af. Marius ontvangt ze en ik klets met de kraamverzorgster en de verloskundige. Erg fijn.

Als iedereen weer weg is eten we gauw een broodje en gaan alle 3 op bed. Uitrusten van de drukte en krachten sparen voor morgen.

Als we weer wakker zijn komen mijn zus en zwager. Ze blijven in het noorden van het land slapen omdat ze op 2,5 uur rijden wonen. Het was het plan dat ze Hidde mee naar het zwembad of een apekooi zouden nemen om ons wat te ontzien. Maar ik heb steeds angst aanvallen en nachtmerries dat Hidde verdrinkt of dat hij van een hoge glijbaan valt. En dat we hem ook verliezen. Mijn zus moet er eerst erg om lachen. Ze zegt je vertrouwt me gewoon niet met kinderen. ( ze heeft zelf bewust geen kinderen). Maar dan ziet ze dat ik er echt last van heb en het me behoorlijk hoog zit. 

Ze besluiten om in de wijk naar de speeltuin en de lammetjes te gaan. Dat voelt goed voor mij. Marius zijn ouders komen nog langs en zijn moeder strijkt alle kleding voor morgen.

Als iedereen weer vertrokken is gaan wij eten en Hidde gaat op bed. Die avond hebben we niemand over de vloer, dat was een bewuste keuze. Onze laatste avond met Yfke. We hebben gepraat, gehuild en geknuffeld. Wat doet het een verdriet. Maar we weten dat het niet anders kon. Yfke kon gewoon niet leven buiten mijn buik....