De dag van mijn dubbele borstamputatie…

Dinsdag 2 mei was het zover. De dag van mijn dubbele borstamputatie. De dag waarvan ik al weken wist dat deze eraan zat te komen en die toch nog altijd zo onwerkelijk voelde. De dag die ik al weken vreesde, en die nog zo ver weg leek. En nu, nu was het dan zover. De dag dat ik wakker zou worden zonder borsten..

Voor de laatste keer keek ik naar ze. Voor de laatste keer maakte ik een foto. En voor de allerlaatste keer deed ik ze in mijn mooiste BH.

Het was tijd om definitief afscheid te nemen. En deze laatste momenten met mijn borsten waren nog zoveel zwaarder dan ik had verwacht 🥺 Een rivier van verdriet stroomde uit mijn ogen terwijl ik een diepe zucht nam en mezelf moed insprak. “We got this.” De woorden die noodgedwongen mijn levensmotto zijn geworden.

Na een korte nacht zaten we al vroeg in de auto op weg naar het ziekenhuis waar ik me om 07:00u moest melden. Ik werd ontvangen door een lieve verpleegkundige die me nog even geruststelde en me kort daarna op het bed door een lange gang rolde, richting de operatiekamer. Ik heb heel wat tranen gelaten. Het allerlaatste moment met mijn borsten kwam toch wel even binnen..

Eenmaal op de OK aangekomen ging alles heel snel. Een heel team stond me al op te wachten en enkele seconden later kreeg ik een masker op terwijl een lieve mevrouw mijn hand stevig vast hield en van achter haar masker naar me glimlachte. Mijn arm werd warm, ik werd helemaal onwel en duizelig, en opeens was ik vertrokken…

Bijna 5 uur later werd ik wakker. Maar het wakker worden lukte niet echt.. Ik hoorde verschillende verpleegkundigen tegen me praten maar antwoorden kon ik niet en mijn ogen kreeg ik maar niet open. Een aantal keren hebben ze geprobeerd me wakker te maken, maar ik zakte steeds weg. Ik voelde me zo ellendig en ik werd gek van de helse pijn op de plek waar kort daarvoor nog mijn borsten zaten.

Iets later merkte ik dat ik door de gangen werd gereden, niet wetende waarom of waar naartoe, maar al gauw hoorde ik een bekende stem - die van mijn man 🥹

Ik bleek nog uren nodig te hebben gehad om bij te komen. De narcose en morfine vielen me zwaar. Ik moest een nachtje blijven en ik kan me herinneren dat ik zo verdomd moe was, maar in slaap komen lukte me niet. De hele nacht heb ik naar de muur gestaard, gehuild en gerouwd. Misselijk geweest en overgegeven. Ik heb de seconden wijzer van de klok gevolgd, en zelfs spijt gehad dat ik voor een borstreconstructie ben gegaan. De pijn was niet te houden 🥺

De volgende ochtend kwam de arts langs. Hij vertelde me dat ik nog gevraagd had waar de nooduitgang was, al kon ik mezelf hier niks meer van herinneren. De operatie was goed gegaan, er waren geen uitzaaiingen gevonden in mijn schildwachtklier en ik mocht naar huis om te herstellen. Met tegenzin ging ik naar huis, bleef liever nog een nachtje extra.

Met twee drains die uit mijn lichaam hingen rolde mijn man me in een rolstoel door het ziekenhuis en ik voelde me zó ongemakkelijk. Daar zat ik dan, zonder borsten, in mijn pyjama, met twee onsmakelijke bloedzakjes op mijn schoot. Maar wel vrij van kankercellen..

Bij thuiskomst met mijn sport bh aan in de spiegel gekeken. Ik wilde weten hoe het eruit zag vanaf de zijkant, maar naakt durf ik nog niet te kijken.. Wow, wat een lege plek.. Het is heftig om geen borsten meer te hebben. Het is zwaar om ze te moeten missen..