De dag, het uur, het moment van de waarheid

2 maanden geleden na mijn laatste blog. Nu heb ik de tijd gevonden om mijn volgende blog te schrijven.

Het zenuwslopende moment was daar. Hij kwam binnen en ik zei hem dat ik iets moest vertellen..

Ik zei hem dat ik zwanger ben. Ik weet niet precies meer hoe t gesprek ging maar wat ik nog wel weet is dat hij zei dat ik de dokter maar moest bellen. Nadat hij mij gevraagd had of ik t wilde houden had ik gezegd dat ik t nog niet wist. Diep van binnen wist ik t natuurlijk wel. Naar dat wilde ik nog niet uitspreken.

Ik vroeg hem waarom ik de dokter moest bellen. Hij zei mij om t weg te laten halen. Ik moest maar een abortus plegen. Nadien heeft hij dat mij nogmaals gezegd dat ik t niet moest houden. Want dat zou ik financieel niet kunnen. T zou te zwaar zijn en nog meer van dat soort onzin kwam er uit zijn mond.

En ik mocht bovendien tegen niemand zeggen dat hij de vader is. Want als ik dát zou doen was t huis te klein. 

De bedreigingen bleven aanhouden nadat hij wist dat mijn vader t wist. 

Hij zou de boel kort en klein slaan binnen. Ik was continue op van de zenuwen. Genieten van de zwangerschap was er ook echt niet bij.

Het werd zo erg dat ik op t punt kwam dat ik t zijn ouders wel moest vertellen. Ik was ongeveer 16 weken zwanger. 

De avond daarvoor had mijn vader zijn zus gebeld en gevraagd te komen. Dat deed ze meteen. En we waren het erover eens dat alleen zijn vader hem ervan kon overtuigen dat hij moest ophouden met de bedreigingen. (Politie was ook al ingelicht zodat wanneer ik zou bellen ze meteen zouden komen met spoed)

De dag erop dus naar zijn ouders. Hun verteld van de zwangerschap. Boosheid was t eerste bij zn moeder. Zijn vader is heel rustig. Zijn zus had gezegd dat we dit nu moesten vertellen omdat hun een paar dagen later met z'n allen op vakantie zouden gaan. 

Toch enigszins opgelucht dat ik t verteld had. Zijn vader zei dat hij hem zou zeggen op te houden met al die bedreigingen. En zijn moeder vroeg mij of ik wilde dat hun als opa en oma gezien werden. Ja tuurlijk. Tis jullie kleinkind!! Dat was mijn antwoord.

Ik vertelde dat ik een paar dagen later, op de dag van hun vertrek, een geslachtsbepalende echo had. Dat ik hun meteen weet zou laten of t een jongen of meisje zou worden. 

De echo wees uit dat ik een 2e meisje verwachtte. Ik was daar heel blij mee. Ik had dat ook gehoopt.

Er volgden een paar weken rust.. super fijn. M'n ex had de raad van z'n vader gelukkig opgevolgd.

De 20 weken echo brak aan. Super spannend natuurlijk. Alles bleek bij controle helemaal goed te zijn. Mijn vader zei mij dat ik dit ook door moest geven aan zijn ouders.

Met lood in mijn schoenen belde ik op. En dát gesprek zal ík niet snel meer vergeten...