De dag die niet wil

Soms zitten er van die dagen tussen dat het allemaal eventjes niet wil. Het weer is troosteloos saai, je raakt aan huis gekluisterd met de kinderen en hoe erg je ook je best doet, het loopt gewoon even niet zoals je graag zou willen.

Vandaag is voor mij zo’n dag.

Waar ik vanmorgen positief startte zit ik nu met een half betraand gezicht weggedoken in een hoekje van de bank gespannen te luisteren naar het gehuil van mijn jongste spruit boven in zijn ledikant. Dit al avonden lang, opzich niet erg, nieuwe patronen.. maar alsjeblieft niet vandaag..

De jongens hebben vanmiddag op hun eigen manier mijn laatste energie uit me gezogen. De jongste klimt overal op, in, af.. valt zo’n drieëntwintig keer en gooit alles om wat hij kan vinden. Zijn box klimt hij uit of laat hij zich uit vallen en zodra er een deur open gaat rent hij er naartoe. Het continu corrigeren, optillen, verplaatsen en het gewurm maken je op een bepaald moment gewoon moe. En dan heb ik het nog niet eens gehad over het geworstel tussen de verschoonmomenten door en de vriendelijke bijt die je af en toe uit het niets krijgt van die mini scherpe snijtanden uit het niets in je been of hand.

Daarentegen hangt de oudste de halve dag half bovenop me of aan me met een tablet of een spel. Niet erg maar hangen kan ook vervelend worden. Dus hup, spullen aan en lekker naar buiten.. na een uur buiten in de kou zijn ze vast wel een beetje uitgewaaid, maar nee, we gaan op exact dezelfde voet verder. Ondertussen heb ik nog een digitale kerstborrel van mijn werk. Ik wurm mij in een kersttrui die ik van zolder heb getrokken en probeer mij ‘gezellig’ te focussen maar het lukt gewoon niet. Ik sta constant AAN, met alles wat er om me heen rent en loopt. Hoe doen mensen dat in godsnaam als ze thuis werken tijdens de Corona periode? Dit kan toch serieus niet?

Nadat de oudste tijdens het koken voor de zoveelste keer de iPad heeft laten vallen en er weer een barst in het scherm zit, de hond boven stiekem een plasje heeft gedaan en de jongste de bak met hondenvoer over de grond strooit wil ik me het liefst verstoppen om in een hoekje te huilen. Ik voel dat het op is; ik ben op. 

Na het eten brengt mijn partner de oudste naar bed en vlucht ik naar buiten met de hond en de vuilniszak het donker in. Wat een verademing. Ik dacht als moeder van een kind wel eens dat ik het druk had maar hoe dan.. en hoe doen moeders dat met meerdere kinderen in godsnaam. Hebben die ook van die instortingen?

Nu een bakje thee en gewoon even helemaal niks, straks lekker onder de wol en morgen.. morgen weer een nieuwe dag. Nieuwe kansen. 

Dit was zo NIET mijn dag.

Wanneer hadden jullie voor het laatst een feestdag?