De dag dat mijn meisje onder narcose ging

In mijn vorige blog kon je lezen hoe wij de eerste verjaardag van onze Mila hebben gevierd. Het zou nog een maand duren voordat zij zou worden geholpen aan haar neusamandelen. In de tussentijd hebben wij zoveel mooie ontwikkelingen gezien. Onze kleine meid ging van heel fanatiek tijgeren naar nog veel fanatieker kruipen. Ze had het ineens onder de knie. Sommige kindjes kunnen al lopen voor hun eerste verjaardag, maar Mila nam lekker haar tijd. Misschien maar goed ook, want sinds de dag dat zij ging kruipen moesten we haar al zo veel beter in de gaten houden. Want wat is die meid snel zeg. 

De dagen gingen razendsnel voorbij. Op 2 november nog mijn verjaardag gevierd, maar mijn gedachten waren al bij de dag erna. De dag dat mijn meisje onder narcose ging.

Ik had van tevoren de meegeleverde boekjes goed doorgenomen. Mila moest nuchter blijven, maar dit was niet zo heel erg want zij zou in de ochtend geholpen worden en we hebben het geluk dat Mila goed uitslaapt (ongeveer tussen 7:30 en 8:30 wakker). 1 uur van tevoren moest ik haar een zetpil geven. Hier had ik speciaal de wekker voor gezet zodat ik dit niet zou vergeten. Genoeg water in een rietjes beker mee en ook de nodige knijpfruitjes lagen al klaar. Al met al was ik dus helemaal voorbereid. Vanwege de Coronamaatregelen mocht er maar één ouder mee. Het kwam dus echt op mij aan. Ik vond het wel spannend, maar als ik maar goed was voorbereid viel het naar mijn idee vast mee. Toch?!

Rond half 9 waren we in het ziekenhuis. We mochten doorlopen naar de afdeling voor de dag opname. Er was een speciale plek voor kindjes en dit was zeker te zien. Alles was net iets vrolijker ingericht. Mila keek haar ogen dan ook uit, natuurlijk niet wetende wat er zou gaan gebeuren. De verpleegster ging alles uitleggen wat er ging gebeuren, maar ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet alles goed meekreeg. Want hoewel de ruimte zeker niet kil was of iets dergelijks, ik was vanaf het moment dat ik binnenstapte nerveus. 

Al vrij snel was Mila aan de beurt. We gingen eerst naar een tussenkamer. Eén van de verpleegster ging nog bellen blazen zodat al het snot van Mila goed kon doorlopen. Ik had geen idee dat dit daarbij kon helpen. Niet veel later ging dan echt de deur open waar Mila geholpen zou worden. Ik schrok toen behoorlijk. Want wat stonden daar ontzettend veel mensen te wachten. Ik denk dat ik wel 10 artsen zag staan. Ik zag KNO-artsen, anesthesisten, verpleegster en nog veel meer. Ik kon al snel met Mila doorlopen naar het behandel-bed waar zij moest gaan liggen. Dit was ook het moment dat Mila het op een krijsen ging zetten (wat ik overigens niet gek vind). Dit was wel goed zodat de narcose goed kon inwerken. Dit gebeurden allemaal vrij snel, maar op het moment dat Mila wegviel en mij ook aankeek hield ik het niet meer. Ik had nooit verwacht dat ik zou gaan huilen, maar ik voelde mezelf zo ontzettend intens verdrietig. Het was niet alleen de spanning die eruit kwam, maar ik moest ook mijn kleine meisje daar achterlaten en ik kon niets voor haar doen. 

Terwijl de artsen hun werk deden mocht ik door naar de kamer waar Mila later zou komen. Helemaal in tranen, maar de verpleegster gaf al aan dat ik zeker niet de enige was. Een vader die al aanwezig was in deze kamer (samen met zijn kind) gaf ook al aan dat hij het ook niet droog kon houden. Ik was dus inderdaad niet de enige.

Al na een kleine 20 minuten hoorde ik toen iets heel bekends. Het was het huilen van mijn dochter. Ik moet daarbij ook wel zeggen dat zij echt behoorlijk hard kan huilen. Dit is thuis af en toe best wel lastig, maar nu was het echt het mooiste geluid wat ik op dat moment wilde horen. Nu moest ze dus even echt goed uit de narcose komen. Ze was enorm huilerig en dit heeft echt wel langer dan een uur aangehouden. Ze verloor af en toe nog wat bloed gecombineerd met snot, maar al vrij snel werd dit minder. 

Die dag wilde ze nog graag en veel bij mama liggen (wat ik natuurlijk niet erg vond), maar de volgende dag was ze alweer vrolijk. Ze ging die volgende dag ook direct ineens een stuk meer eten dan normaal. Waar ik normaal alles uit de kast moest halen om net een hele boterham te geven, at ze er nu met gemak 2. Al snel kon ik dus merken dat deze ingreep zeker geholpen heeft. Ik vond het tien keer niets om dit mee te maken, maar uiteindelijk was het voor een goed doel. Later besefte ik mij wel hoe machteloos je jezelf dus kunt voelen als je kindje in het ziekenhuis een ingreep moet doorstaan. Je kunt niets. Mijn dochter werd 'alleen' nog maar aan haar neusamandelen geholpen. Een ingreep die artsen in het ziekenhuis bijna aan de lopende band doen. Maar er zijn ook kindjes die nog veel heftigere ingrepen moeten ondergaan. Wat lijkt het mij verschrikkelijk om dat als ouder te moeten aanzien. Een echt besefmomentje weer dus voor mij als jonge moeder.

In mijn volgende blog kun je meer lezen over ons leven als gezin van drie.