De dag dat mijn leven veranderde

19 maart 2019, de dag dat mijn leven voorgoed veranderde. De foto bij deze post is genomen op het vliegveld van Tenerife twee uur voor vertrek naar Nederland. Mijn man en ik verbleven een weekje op dit eiland.  Samen even niets, het hoofd leeg maken na een hele drukke tijd, zo hoopten wij. Maar we zaten er vooral met heel veel spanning en onzekerheid. Spanning voor het onbekende, onzeker over alles wat er zou komen gaan. 

Mijn moeder had al een maand vage klachten. Ze had een zeurende pijn in haar lies, was vaak moe en moest heel veel plassen. Alle klachten gooide ze op de overgang. Toen mijn vader op een dag last kreeg van galstenen en besloot langs de huisarts te gaan, ging mijn moeder toch even mee. Gewoon voor de zekerheid. De huisarts wilde een echo maken van mijn moeders buik, ook gewoon voor de zekerheid. 

Op de echo werd iets gezien in haar buik. Dit kon echter van alles zijn. Een ontsteking, cyste o.i.d. Maar van zorgen maken was zeker nog geen sprake. Mijn moeder werd wel doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verder onderzoek. Alleen maar fijn dat ze alles even uitsluiten. 

Mama kwam terecht in een medische molen. Ze kreeg verschillende onderzoeken, waaronder echo’s, een scan en bloedonderzoek. De uitslag hiervan zouden wij krijgen op een vrijdag, net voor het weekend. Op die bewuste vrijdag was ik aan het werk. De hele dag constant met mijn telefoon bezig, maar we hoorden maar niets. Uiteindelijk belde de arts om 18.30u in de avond, met een verontrustende boodschap. Tumormarkers in het bloed waren verhoogd, wat betekende dat ze ons niet gerust kon stellen. Ik weet nog zo goed, dat we voor het eerst het woord Tumormarkers hoorden. Tumor, als in kanker?! Mijn moeder?! Dat kan niet. Je kunt je misschien enigszins indenken hoe wij het weekend ingingen. 

We waren ongerust, gestresst en hebben gehuild, maar we besloten ons na dat weekend te herpakken. Niemand heeft tenslotte gezegd dat het daadwerkelijk kanker is. 

De onderzoeken gingen verder. Omdat de tumormarkers verhoogd waren werd mama vrij snel doorgestuurd van het Jeroen Bosch ziekenhuis naar het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Alleen die stap was al heel heftig, maar ook fijn. Dat je weet, mocht er iets ergs zijn, dan zijn we op de juiste plaats. De onderzoeken wezen nog steeds niet de juiste diagnose uit. Een operatie leek nodig. Pas dan zouden de artsen echt kunnen zien wat er zich binnen in het lijf van mama afspeelde. Die operatie werd gepland op 19 maart 2019. Ze noemen de operatie een “debulking”.

Omdat de operatie gepland stond op de dag dat wij terug zouden vliegen naar Nederland, wilde ik de vakantie afzeggen. Ik wilde bij mama zijn. Toch wilde zij dat we zouden gaan. Tijdens de operatie zouden we toch niets kunnen doen en zouden we ook niet bij haar mogen. Papa wilde ook niet dat we de vakantie zouden afzeggen, want wie weet wat ons nog allemaal te wachten stond. 

Uiteindelijk besloten we te gaan. Elke dag belden we met het thuisfront. Mama was ijzersterk, vrolijk, positief en wilde er 100% voor gaan. Ik weet nog dat ik haar vroeg; Mam, wat denk je zelf? Haar antwoord was; de arts heeft gezegd, als we geluk hebben loopt het af als een storm in een glas water. Het komt goed Viv. Ik bewonderde haar mentaliteit enorm. Hoop doet leven en daarom hield ik mezelf daar altijd aan vast. 

19 maart 2019, twee uur voor vertrek, zaten mijn man en ik op het vliegveld. Nog even lekker buiten in de zon. Te duimen, elkaar goede moed in te praten, denkend aan mama die op dat moment geopereerd werd. Ik telde elke minuut, elke seconde. Zo ongeveer 4 uur was de operatie al bezig. Papa zou toch wel bellen voordat we zouden opstijgen? 

We gingen in de rij staan om in te checken. Steeds zenuwachtiger werd ik. Ik probeerde aan andere dingen te denken, maar het lukte me niet. Mijn gedachten waren sterker dan alles in mijn lijf. We waren aan de beurt om in te checken, toen mijn telefoon ging. Ik liet de display aan mijn man zien. Papa belde. Ik durfde niet op te nemen, want ik wist dat dit weleens het life changing telefoontje kon zijn. Ik had geen keuze. Ik nam de telefoon op en hoorde een trillende, vertrouwde stem, die tegen me zei; Viv, het is het ergste wat ze dachten. Eierstokkanker, stadium 3 en mama heeft een stoma. 

De hele wereld zakte onder mijn voeten vandaan…… op die 19 maart, veranderde alles voorgoed…