De Corona crisis heeft mij als moeder nieuwe inzichten gegeven

Ik weet het nog goed. Het was zondagmiddag en we waren op het kinderfeestje van mijn kleine nichtje. Haar zevende verjaardag vierden we met de hele familie. Een drukke gezellige bedoeling met veel kids bij elkaar, zoals we gewend zijn. Die avond werd aan heel Nederland medegedeeld dat de scholen en kinderopvang een aantal weken dicht zouden gaan. Ik had het al een beetje zien aankomen, maar stiekem hoopte ik dat het niet zou gebeuren. Op dat moment was het hectisch op mijn werk en had ik nog niet bedacht hoe ik het thuis zou moeten combineren met mijn gezin.  

De eerste twee weken was het erg zoeken naar een ritme. Willem en ik hebben beiden een drukke baan waarbij we veel afspraken hebben die lastig of haast niet op elkaars agenda afgestemd konden worden. We maakten een schema, maar door onvoorziene afspraken weken we er haast altijd vanaf. Daarnaast werden we ook vanuit Sepp's school gevraagd om met hem schooldingen op te pakken. Pfff, vroeger wilde ik altijd juffrouw worden, maar toen kwam ik er al snel achter dat dit vak totaal niet voor mij is weggelegd! 

Naarmate de dagen en weken verstreken kreeg ik steeds meer last van de situatie. Aan de ene kant heel fijn om veel met elkaar samen te zijn. Aan de andere kant vrat het mega veel energie en miste ik echt tijd voor mezelf. Dit uitte zich in oververmoeidheid, slapeloze nachten (ook omdat Raph heel slecht sliep), stress en vooral heel veel chaos in mijn hoofd. Ik besloot om tijdelijk één dag minder per week te werken. Hierdoor kon ik 2 doordeweekse dagen volledig mijn aandacht op de twee jongens storten. Want heel eerlijk, ik was geen leuke moeder. Ik was alleen maar aan het hopen dat Raph hele lange middagslaapjes deed. En Sepp zette ik vaak achter elk beeldscherm dat je je kunt bedenken. Ze hadden totaal niks aan mij op de dagen dat ik werkte. Dat ik minder ging werken hielp even. Maar hoe langer de situatie duurde, des te lastiger ik het kreeg. Ook tussen mij en Willem voelde ik een bepaalde spanning die niet fijn was. Allebei een kort lontje en we praatte erg weinig met elkaar. Eén dag kan ik me nog goed herinneren. Raph was niet te troosten, hij wilde niet slapen, Sepp had zijn dag ook niet én op mijn werk was het één grote chaos waardoor mijn telefoon bleef gaan. Ik voelde zoveel onrust en voelde de verantwoordelijkheid om alles te moeten. De bom barstte bijna. Ik heb Willem met de kinderen naar een speeltuin gestuurd en zodra hij de deur uit was ben ik in huilen uitgebarsten. De bom barstte. 

Die ene huilbui was nodig en heeft geholpen. Het was de spanning van de afgelopen tijd die eruit moest. Daarna was het weer oké. Ik kon er weer tegenaan. En het had me aan het denken gezet. Wat is belangrijker in het leven: mijn werk of mijn gezin. Ein-de-lijk zag ik (iemand die heel veel waarde hecht aan mijn persoonlijke ontwikkeling) in dat werk ook maar werk is. Ik blikte terug op bijzondere momenten die ik de afgelopen weken juist heb mee kunnen maken door de crisis. De eerste boterhammetjes die Raph hij at. De eerste poging die hij deed om te kruipen. Sepp die heel trots het alfabet uit zijn hoofd kon en zijn naam die hij leerde schrijven. Kleine dingetjes die ik anders had gemist. En wat ben ik dankbaar voor deze momenten. Gek eigenlijk, dat het eerst zover moest komen om in te zien dat mijn gezin het belangrijkste is in het leven en dat al het andere bijzaak is. 

En nu? Nu gaan de jongens weer naar school en naar de kinderdagopvang. Het heeft mij weer een bepaalde rust en ritme gegeven. En het allerbelangrijkste: het maakt me weer een vrolijke moeder. De tijd gaat snel en alles wat geweest is kunnen we niet meer over doen. De momenten dat we samen zijn koester ik nu nog meer dan ooit.