De constante confrontatie

'Maart 2021'

Er was eens een tijd dat mijn oudste twee kinderen baby waren. In die tijd keken bekende en mij onbekende mensen te pas en te onpas in de kinderwagen, sommigen met het lef mijn babytje een aai over de bol te geven om hun zachte tere babyhuidje aan te raken. Ik kon niet tegen de opmerkingen "geniet ervan" en dacht dat uitspraken "schattig, lief, mooi, knap, koddig" bij elke baby werden uitgesproken. Mijn baby is geen museumstuk die bekeken, bevoeld en besproken hoefde te worden, maar wat maakt het eigenlijk trots als dat wel gedaan wordt. 

Hoe anders is de wereld nu, waar de meeste 'vrienden' en enkele familieleden ons jongste kindje nog niet hebben gezien onder het mom van coronamaatregelen. Waar onbekenden en enkele familieleden de kinderwagen in kijken en zeggen "wat zielig". 

Het doet me pijn niet te horen dat mijn kleine meid mooi, schattig, lief is of een snoezig koppie heeft. Dat ze zielig wordt gevonden terwijl ze dat niet is. Dat onbekenden of gauw wegkijken of vragen of ze 'dat' de rest van haar leven moet krijgen. Het is onbegrijpelijk dat mensen die ik niet ken durven vragen wat er met haar is enkel omdat het door haar neusbril zichtbaar is, want verder gedraagt ze zich als een baby van haar leeftijd. Hoewel het fijn is om mijn verhaal deels te kunnen delen en ik daar geen geheim van maak is het soms gewoon verdrietig er constant mee geconfronteerd te worden dat ze iets heeft.

Dat de huisarts benadrukt aan de telefoon dat ze een kwetsbaar kindje is, of als hij met een kinderarts contact heeft zegt een baby te hebben met bepaalde klachten en het Coffin Lowry Syndroom. Dat een dokterswacht triagist haar dossier inziet en zegt "ooh, uw kindje heeft Coffin Lowry Syndroom dan weet ik niet wat ik moet doen. Weet u dat zelf?"

Ik snap heel goed dat ze kwetsbaar is en daardoor wellicht andere keuzes worden gemaakt in de medische wereld. Dat ze er minder aandoenlijk uitziet omdat achter het slangetje nog een stukje schattigheid verborgen zit. Ze is alleen niet zielig en verdient nog steeds dezelfde behandeling als mijn andere kinderen. 

Ik heb nagedacht wat mensen dan eigenlijk wel zouden kunnen doen of zeggen. Want enerzijds is het fijn dat mensen niet wegkijken maar durven vragen. Ze tonen betrokkenheid en zien mijn kleintje, wat ergens heel fijn voelt. Wat dan nog mist is die betrokkenheid naar het welzijn van de ouders te trekken met dan niet de opmerking "wat moet dat zwaar voor jullie zijn" of "had je nu maar geen derde kindje genomen" (ja zoiets heb ik eens gehoord!) Maar gewoon: hoe is het met jou, wat doet het met je? Eigenlijk zou dat ook gevraagd mogen worden aan de ouder waarvan de baby wel schattig, aandoenlijk, lief en of mooi wordt gevonden.

Wat het dus met mij doet: het haalt een hoop nieuwe onzekerheid naar voren of een snotneus een snotneus is of erger schade aanricht. Het is slopend en tegelijkertijd komt er een oerinstinct in me vrij. Ik kan dit. Zij gaat zich precies goed en volgens eigen kunnen ontwikkelen en ik kan haar daar het beste bij begeleiden. Ik zie haar als net zo volwaardig als mn andere kinderen die ik ook begeleid in de voor hun te nemen stappen tot het worden van een zelfstandige gelukkige volwassene. Zoveel zorgen en kracht heb ik in mijn macht. Veel te verwerken en veel te leren. Toch ben ik in mijn moederschap sterker dan eerst.