De confrontatie - alles of niets!

Toen Philip weg was sloeg het gevoel van het redelijk rustige gesprek direct om in woede. Pas een paar minuten later kwamen er honderden vragen naar boven die ik niet gesteld had. Als versteend had ik geluisterd naar zijn verhaal en niet veel uitgebracht. 

Gelukkig waren de kinderen niet thuis, ik heb namelijk echt even mijn emoties de overhand laten nemen. Borden tegen de muur en een foto van ons samen op de koelkast in 4 stukken gescheurd. Daarna nog even gehuild. Toen was het eruit en maakte ik in mijn hoofd een strijdplan: Philip krijgt 1 kans. Liegen betekent sowieso het einde van onze relatie.

Ik wil alles weten. Elke geldopname. Elke 'late meeting'. Elke buisinesstrip. En ook wil ik weten of er ECHT niets gebeurd is. 
Wanneer hij de waarheid spreekt, hoe heftig ook, zal ik gaan proberen of ik ermee kan dealen en ga ik proberen hem een kans te geven. Dat heb ik hem ge-appt de volgende ochtend. 

Ik weet dat hij alles voor zijn gezin over heeft en no way zonder de kids kan. Van verschillende vrienden heb ik gehoord dat het niet goed met hem gaat en er alles voor over heeft weer een gezin te zijn. Of ikzelf dat wil en kan weet ik niet. Maar oordelen kan alleen wanneer ik de waarheid weet. Vrees ik. 

Twee dagen later stond de date des oordeels gepland. Lilly en Finn zouden gaan eten en slapen bij mijn vriendin iets verder op, wilde namelijk niet te veel mijn ouders belasten. 

Rond 20u belde hij aan. Dit keer geen knuffel en ik nam demonstratief plaats aan de keukentafel terwijl we de vorige keer wat vriendelijker op de bank zaten...

''Philip, het is precies zoals ik zei over de app: alles of niets. Je mag nu 1 keer alles vertellen, liegen is geen optie. Ik raad je aan open kaart te spelen wil je ooit nog naast me in bed willen slapen en als gezin op vakantie willen gaan''. 

Zo: dat kwam aan. Hij brak en begon te huilen. Huilen? Dat had ik hem nog nooit zien doen. Niet tijdens de geboorte van onze kinderen en zelfs niet bij het verlies van dierbaren. 

Hij begon met zeggen dat hij immens veel spijt had. 

Ik liet het niet merken maar van binnen ging ik stuk. Met een stalen gezicht keek ik hem aan en vroeg: ''Waarvan heb je dan zoveel spijt?''

P: ''Dat ik mezelf in deze situatie heb gewerkt en dat ik jou niet genoeg gewaardeerd heb. Echt, jullie zijn ALLES voor mij. Alles!''

Ik: ''Ik hoef dit allemaal niet te horen, vertel me wat er allemaal gebeurd is en dan kan ik oordelen. Dat je dom bent en spijt hebt en dat het niet de bedoeling was is nu wel duidelijk...''

P: ''Zoals ik al zei hebben we veel ge-appt, niet de appjes die je gebruikelijk naar een collega of wie dan ook anders dan je vrouw zou sturen...''

Ik: ''Ja, dat heb ik gezien en dat het niet gebruikelijk is, vind ik heel netjes verwoord.''

P: ''Uhm, nou ja... we hebben nooit seks gehad hoor!''

...

Halelujah, dat is in ieder geval iets. In mijn volgende blog de rest van het gesprek. 

Mijn verhaal wil ik delen met jullie, mede moeders, en ben benieuwd naar de reacties. Want zie ik nu spoken of doet mijn geliefde man dingen die niet kunnen?