De blog over mijn miskraam die veranderde in de blog over mijn miskramen

Eindelijk is daar het gevoel weer. Dat borrelende gevoel alsof er iets uit moet. De woorden die langzaam in mijn hoofd een verhaal vormen en daarna dat bijna niet te stoppen gevoel van willen gaan zitten en beginnen aan het samenbrengen van de woorden en zinnen die door je hoofd dwarrelen. Door omstandigheden is dat een tijdje geleden dat ik dat voelde. Alsof ik dat tijdelijk geblokkeerd heb en er nu weer ruimte is om het te laten stromen. Ik wilde namelijk al veel eerder deze blog schrijven. Alleen in iets andere vorm. Ik wilde jullie vertellen over mijn miskraam, tussen onze Janto en Henne in. Helaas kan ik intussen echter zeggen dat deze blog over mijn miskramen zal gaan. Meervoud dus, want intussen heb ik een tweede miskraam gehad. Dit moest een plekje krijgen, voordat ik weer mijn verhalen kon schrijven.

Het gevoel wat een miskraam met zich meebrengt, vind ik lastig te omschrijven. Vanaf dat je een positieve test in handen hebt, beland je namelijk in een zwangerschapsbubbel. Je gaat je allerlei voorstellingen maken en ziet al een heel beeld voor je. Op het moment dat je begint te vloeien, spat die bubbel kapot en ben je ‘leeg’. Dit heb ik echt zo ervaren tijdens mijn meest recente miskraam.

Bij mijn eerste miskraam (2018) liep het allemaal wat anders. Ik had weer eens een lange cyclus en op ons mam haar verjaardag heb ik een test gedaan, omdat we uit eten gingen en ik zeker wilde weten dat ik wel of geen sushi kon eten. Deze test (eind maart) was negatief, dus ik ging uit van gewoon weer een lange cyclus. Ongeveer een maand later kreeg ik pijn in mijn buik. Het was een pijn die ik niet herkende en dus ging ik toch maar naar de dokter. Zij stuurde mij door naar het ziekenhuis, waar ik urine in moest leveren en bloed moest laten prikken. Er werd gedacht aan blindedarmontsteking, maar ze deden voor de zekerheid toch een zwangerschapstest. Ik werd doorgestuurd naar een gynaecoloog om dingen uit te sluiten en terwijl ik met ons pap (hij was met me mee, omdat Tonnie moest werken) op de gang zat te wachten, grapten we nog dat het wat zou zijn als ik nu alweer zwanger was. Maar ook bespraken we hoe welkom dit kleintje zou zijn.

Bij de gynaecoloog kreeg ik te horen dat de test positief was en ik dus zwanger was. Toen ik dat hoorde, werd ik toch wat blij, ondanks dat ik eigenlijk ook wel wist dat het niet goed zat als ik zo’n buikpijn had. Ik kreeg dan ook een inwendige echo om te kijken wat er aan de hand was er daarop zag de gynaecoloog niets in mijn baarmoeder. Dit zou kunnen betekenen dat het óf nog te vroeg was óf dat het ging om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Toen ze beter keek, zag ze vocht bij mijn eierstokken en dat was geen goed teken.

Eigenlijk moest ik daar in het ziekenhuis blijven, want als dat blaasje vocht zou knappen, zou dat gevaarlijk kunnen zijn. Maar in een Duits ziekenhuis blijven, zag ik niet zitten en ik vroeg dan ook of ik naar een Nederlands ziekenhuis mocht. In overleg met de gynaecoloog mocht ik naar huis, maar dan moest ik wel de volgende dag meteen naar het ziekenhuis om te kijken of alles zover rustig was gebleven. Mocht ik intussen meer pijn krijgen, moest ik meteen naar het ziekenhuis.

Gelukkig gebeurde dat niet en kon ik de dag erna terecht in het dichtstbijzijnde Nederlandse ziekenhuis. Daar werd ik verder onderzocht en kreeg ik een nieuwe afspraak voor een paar dagen later. Ze hadden het vermoeden dat het inderdaad ging om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar het leek er op dat mijn lichaam het zelf aan het oplossen was. Wel moest ik nog bloed laten prikken om te kijken of het zwangerschapshormoon afgenomen was.

De dag erna begon ik te vloeien en toen ik de volgende afspraak had, vertelden ze me ook dat dat heel goed was en een teken dat mijn lichaam het inderdaad zelf ging opruimen. Het zwangerschapshormoon was veel lager geworden en het was dus een miskraam. In dit geval was dat ook de meest gunstige uitkomst, anders was er een operatie nodig geweest. Ik kreeg weer een nieuwe afspraak voor controle om te kijken of alles opgeruimd was.

Bij die afspraak bleek dat er nog steeds wat vocht zat, maar nu bij mijn eileider. Wat het precies was, konden ze niet zeggen. Het eerste waar ik bang voor was, was dat het kanker zou zijn. Maar dat praatten ze al snel uit mijn hoofd, want dat zag er anders uit. Maar om te kunnen zeggen wat het wel was, wilden ze een kijkoperatie doen en indien nodig meteen mijn eileider verwijderen. Hier schrok ik van, want zwanger raken was al niet vanzelfsprekend voor ons, zou dan de kans op een volgende zwangerschap niet nog kleiner worden? Ze zeiden dat dat niet zo hoefde te zijn, maar toch zat het me niet lekker.

Eind mei had ik het intakegesprek voor de kijkoperatie. Deze zou plaatsvinden na onze zomervakantie, want wij konden eerder en langer met vakantie dat jaar en aangezien er niet per sé haast bij was, wilden we de vakantie wel door laten gaan. Wel wilde ik graag nog een echo ter controle voordat ik geopereerd zou worden om te kijken of mijn lichaam het niet toch nog zelf opgeruimd zou hebben. Deze werd gepland voor half augustus, net nadat we weer terug waren van vakantie. Dit alles betekende wel dat ik nog niet zwanger mocht raken, totdat ze wisten wat het was.

Achteraf ben ik heel blij dat ik om die controle echo gevraagd heb, want daar bleek dat mijn lichaam het toch nog zelf had opgelost! Ik was echt enorm opgelucht, ondanks dat ik nooit zal weten wat het is geweest. Maar dat vond ik heel wat minder belangrijk. Op dat moment kregen we ook groen licht om het weer te gaan proberen. Al met al waren we wel weer vier maanden verder en duurde het door de nasleep wel langer voordat ik het een plekje kon geven. Toen ik weer zwanger raakte, was ik ook erg onzeker of het nu wel op de goede plek zou zitten.

De afgelopen miskraam heb ik wel echt anders beleefd. Het was gelukkig niet te vergelijken met de eerste. Nu bleef mijn menstruatie uit en ik dacht weer aan een ‘gewoon’, lange cyclus, omdat ik weer een negatieve test had. Ik wilde een week later dan ook weer het ziekenhuis gaan bellen voor hulp. Toch besloot ik om voor de zekerheid eerst nog eens te testen en toen had ik ineens een positieve test in handen! Weliswaar heel licht, maar een streepje is een streepje! Wel klopte het voor mijn gevoel niet helemaal, want als het klopte wat de test aangaf (clearblue gaf de volgende dag 1-2 aan), zou dat betekenen dat ik rond dag 25 nog een eisprong gehad zou hebben. Dat is heel laat, maar ook weer niet heel vreemd, aangezien ik bij onze Henne ook rond dag 21 een eisprong had.

Toen begon ik een paar dagen daarna wat te vloeien, maar niet heel rood, dus in eerste instantie was ik niet meteen ongerust. Dit herkende ik namelijk wel van mijn vorige zwangerschappen. Alleen toen dit toch wel een paar dagen aanhield, zat het me niet lekker. Ik deed dan ook weer een test en die was niet echt donkerder dan die van een paar dagen eerder. Dit zorgde wel voor onrust. Toen ik een paar dagen daarna ineens een soort stolseltje verloor, ik meer begon te vloeien en dit ook rood werd, wist ik al wel dat het einde verhaal was. Toch heb ik nog een test gedaan de ochtend erna en deze gaf nog steeds 1-2 aan, terwijl die dus opgelopen zou moeten zijn naar 2-3. Het was dus inderdaad mis gegaan.

Ik was enorm verdrietig. Ik wist wel dat ik weer zwanger wilde raken en we waren ook weer aan het proberen, maar door de miskraam besefte ik pas dat ik er écht weer klaar voor was om een nieuw wondertje op de wereld te zetten. Helaas mocht het nu nog niet zo zijn. Natuurlijk ben ik wel blij dat mijn lichaam het zelf op heeft gelost en er nu niet zo’n lange nasleep aan zat. En daar ben ik oprecht heel blij mee, maar het blijft dubbel voelen, want je bent wel in één klap die bubbel kwijt. Het voelt dan ook dubbel wrang als om je heen de zwangerschapsaankondigingen je om de oren vliegen. Ik gun het iedereen enorm en ben ook echt blij voor diegenen, maar aan de andere kant is het toch ook wel wat pijnlijk. En ja, we hebben twee kinderen en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Alleen een kinderwens verandert niet. Alles in mij zegt me dat ik nog niet klaar ben met baby’s en als dat gevoel niet beantwoord zou kunnen worden, zou ik dat heel vervelend vinden. Voor nu geven we in ieder geval niet op en blijven we proberen en hopen dat het ons gegund is om een derde kind op de wereld te mogen zetten.