De bevalling van ons stil geboren meisje

Vrijdag 12 mei 2017 18+2 weken

We worden wakker gemaakt voor het ontbijt. Mijn bloeddruk blijft netjes. Ik ga douchen. Wij krijgen nog wat uitleg van de verpleegkundige. Ook verteld ze dat er een Stichting Still bestaat. Deze mensen maken vrijwillig foto’s van je overleden kindje als je dit wilt. Ik had mij er wel iets in verdiept en contact erover gehad, maar niks concreets afgesproken nog. De verpleegkundige gaat dit voor ons doen. Heel erg fijn. Om 11 uur worden de eerste tabletjes ingebracht, van hoe kan het ook anders, weer een bekende gynaecoloog. Ze herkent mij. Ik weet nog wel dat ik haar heel aardig en rustig vond. Ze voelt verder en er is nog niet veel gaande in mijn baarmoeder. We wachten geduldig af. Wel verteld ze dat wanneer ik bevallen ben echt nog 48 uur moet blijven, omdat ik al zwangerschapsvergiftiging heb.

Na 3 uur weer de pillen. Nog steeds gebeurd er niks van onderen. Ik ben alleen onwijs misselijk en moet flink overgeven. Om 16 uur laat ik een aantal mensen nog weten dat er nog niks gaande is. Maar dan gaat het ineens hard, binnen 10 minuten krijg ik onwijs veel weeën. Om de halve minuut komen ze en ik heb geen idee hoe ik ze moet opvangen. Nog nooit een pufcursus gehad, omdat ik met Shania al zo vroeg in het ziekenhuis lag. Ik trek aan de bel en Frederique komt. Ik laat weten dat ik nu toch wel een ruggenprik wil. Die optie kreeg ik omdat je moet bevallen van een kindje, maar zonder kind naar huis gaat. Dan vinden de artsen dat je geen pijn hoeft te lijden. Frederique gaat erachteraan. Van te voren was al gezegd dat dit ongeveer een uur duurt, soms sneller. Ik zit onwijs in een weeënstorm en heb behoorlijk wat pijn. Ondertussen moet ik geprikt worden op trombose alvorens ze mij de ruggenprik kunnen geven. Ik krijg al flinke persdrang. Er komt wat uit, Jaco en ik kijken en we schrikken er beide van. We dachten beide daar is het. Kwa grote zou het kunnen. Maar het was een flinke hematoom. Niet veel later nog zo’n hematoom. Ondertussen zijn er een gynaecoloog en andere arts gearriveerd. Ik moet op bed liggen zodat ze even kunnen voelen van binnen hoever ik ben. En er wordt een infuus aangesloten i.v.m. het bloedverlies. Waar ik een uur ervoor nog potdicht zat en helemaal niks leek te gebeuren, was er nu flink veel aan het gebeuren. Ik had al ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken. De arts en de gynaecoloog (andere gynaecoloog, mijn eigen was in bespreking)waren beide een beetje in discussie over wel of niet een ruggenprik. De reden waarom niet was omdat ze dan niet meer konden peilen hoe het zit met mijn litteken. Ik perste flink en daar zag ik een mooi gezichtje uitkomen. De artsen hadden niks in de gaten. Het was Frederique die riep dat ze er al was. Pff wat ging dat onwijs snel allemaal. Om 16.41 uur werd ons dochtertje Fayèn stil geboren. De navelstreng werd afgeknipt en Fayèn werd in een doek gelegd. Er was al behoorlijk wat bloedverlies. Ik dacht nog bij mijzelf hèhè klaar. Maar de arts zei even rust dan kunnen wij met placenta beginnen eruit te persen. Oja die moest er ook nog uit. Dat was het zwaarst van alles, er werd op mijn buik gedrukt en gedaan om de placenta er maar uit te krijgen. De placenta was erg afwijkend van vorm en was groot en kwam er in stukken uit. Ik kreeg veel pijn. Ze bleven maar vragen waar doet het zeer. Opeens kwam de vraag:”Ben je gestopt met de bloedverdunners”? (Deze kreeg ik i.v.m. de vroeggeboorte van Shania). Ja ik was er zelf mee gestopt maar niemand die dat echt wist. Na een uur persen leek het alsof de hele placenta eruit was. Zeker weten wisten ze het niet. Met de echo konden ze het ook niet zien, omdat er nog zoveel bloed in mijn baarmoeder zat. Ik was uiteindelijk nog een liter bloed verloren. Nu moesten wij in de gaten houden dat ik niet flink blijf doorbloeden. Dan zou het kunnen dat er toch een stukje placenta is blijven zitten.

Ik werd weer een beetje verschoond. Fayèn mocht bij ons liggen. We vonden haar zelf nog vrij groot lijken, Shania was ook maar 34 cm. En Fayèn werd geschat op zo’n 20 cm. Jeetje wat lijkt ze op Shania was het eerste wat ons opviel. Haar ogen, haar neusje, de mond. Exact Shania. Ze is zo mooi. Samen met Frederique gingen we haar goed bestuderen. Van een klompvoetje was totaal geen sprake. Alles was al zo af, zo perfect. Je zag ook eigenlijk helemaal niks aan haar. Alleen het buikje was iets anders. Binnen een uur had ik eigenlijk al te veel bloed verloren. Maximaal mocht ik 50 gram verliezen en ik was 150 gram verloren. Ze keken het nog een uurtje aan, hoe het dan zal gaan.

Later kwamen onze ouders en Shania. Shania was dolenthousiast. Fayèn mocht in haar mandje gelegd worden van de uitvaartondernemer. Het was een fuchsia roze mandje met een wit lakentje erin waarop een roze vlinder staat. Frederique vroeg aan Shania of ze soms wou helpen Fayèn in haar mandje te leggen. Ja dat wou Shania wel. Heel geconcentreerd hielp ze mee. Knuffeltje erbij, lekker lomp zoals een echte kleuter. Zusje een kusje geven, ze vond het geweldig, haar zusje.

Niet veel later kwam de fotograaf Marcel van Stichting Still. De foto’s krijgen wij ongeveer over 3 weken te zien.

Later zijn er nog hand en voetafdrukjes gemaakt door de verpleging. Ook is Fayèn gewogen, 170 gram.

Later is het bloedverlies van mij al een stuk afgenomen. Wij gaan de nacht in, mijn bloeddruk is nog stabiel, maar wordt vannacht om 2 uur toch voor de zekerheid nog eens opgemeten. Evenals de temperatuur, omdat ze niet zeker weten of er nog een klein deeltje placenta is achtergebleven.

Op de foto is mijn vinger, met het handje van Fayèn te zien. 18 mm klein.