De ballen

Ik zit aan de keukentafel en kijk met een schuin oog naar mijn spelende peuter. Ineens overvalt het mij weer. Een gevoel wat ik herken uit duizenden en wat voor mij onlosmakelijk verbonden is met het moederschap.  

Sinds ik kinderen heb, wordt ik dagelijks gevoelsmatig in zes stukken gebroken. Een gedachte als 'ga eens wat leuks doen met je kind in plaats van het huishouden. En je werkt al zoveel' is mij niet vreemd. Ik heb ze wekelijks namelijk. En het is heel frustrerend want ik schiet er weinig mee op. 

En het is ook niet dat ik nooit iets anderneem met mijn kinderen. Ik probeer elke week een dag iets te doen met ze. Dat kan van alles zijn; een boswandeling, koekjes bakken of een dagje ballorig. Daarnaast heb ik de rest van de week mijn vaste rituelen met ze. Zo hebben we een vaste opblijf/film avond en we hebben een middag dat ik (naast de standaard supermarkt) boodschappen doe zoals luiers ed. Op deze middag halen we de favoriete worst van mijn jongste en gaan we naar de bieb. Eens in de zoveel tijd ga ik met de oudste naar bios of theater. 

En toch, blijft dat gevoel. Er zijn zoveel ballen hoog te houden. Ik werk 24 uur, het huishouden draait grotendeels op mijn schouders, de planning en afspraken, zwemles en sportclubje, speelafspraakjes, de relatie moet ook weleens aandacht en mijn ouders hebben steeds meer zorg nodig. En dan hoop ik ook nog tijd te hebben voor een half uurtje sport in de week en misschien eens in de zoveel tijd thee drinken met vriendinnen. Dat zijn best veel ballen en ik hou ze met liefde hoog. 

 Behalve werken dan. Want ik weet best waar die gedachten en schuldgevoelens vandaan komen. Ik werk namelijk niet graag. Ja, één dag ofzo. Ik ben stiekem meer eens thuisblijf moeder. En stiekem had ik nog wel één of twee kinderen willen hebben. Maar alleen als ik thuisblijf moeder zou zijn. Heel ouderwets misschien, maar zo voelt het eenmaal. Voor nu is het wat het is en maken we er het beste van.