Daten is weten.. toch?
Sneller dan ik zelf doorheb slaat de vonk tussen ons over. Wat een intens begin van het nieuwe jaar.
Ik word wakker van een melding van mijn telefoon. Het is een nieuwe tindermatch. Ik leg mn telefoon weg zonder te kijken met wie ik gematched heb. Poeh die drank van gisterenavond heeft erin gehakt. Ik heb maar een paar uur geslapen. Het was laat. Best gek als je bedenkt dat ik alleen was de hele avond en pas om 4:00 uur mijn ogen gesloten heb.
Ik waggel met een kater richting de badkamer. Daarna nestel ik me weer diep onder de dekens. Veel te koud en te vroeg en te brak om er al uit te gaan. De kinderen komen pas later thuis. Ik moet namelijk een bezoekje brengen aan mijn vader. Ik kan dus rustig even blijven liggen.
Ik draai me nog eens om en na een half uur krijg ik weer een melding van Tinder. Ik pak mijn telefoon en pak een een extra kussen en ga er voor liggen.
Mijn nieuwe match heeft me een berichtje gestuurd. Op zich is dat vrij uitzonderlijk want ik denk dat 80% van de mannen geen berichtjes stuurt maar foto's verzameld of zo.
Ik reageer direct op hem en we beginnen best makkelijk te praten. Hij is open, speelt geen toneel en vraagt niet binnen drie zinnen naar mijn bh maat of een seksuele ontmoeting.
Ik vind hem interessant.
Gedurende de dag sturen we elkaar berichten. De volgende ochtend vanuit bed alweer.
Hij is een fijne gesprekspartner, lijkt diepgang te hebben. Het zijn geen gesprekken over het weer of andere oppervlakkige dingen. Het gaat diep, heel diep. Heb niet de behoefte een zogenaamd sollicitatie gesprek met hem af te nemen. Het vloeit en voelt fijn en ik wil gewoon meer weten én vertellen.
Ik weet niet precies wanneer de vonk écht is overgesprongen. Maar dat is wat mij betreft zeker gebeurd. Ik vind het moeilijk toe te geven, zeker omdat we elkaar alleen online hebben gesproken, of aan de telefoon, of via foto's elkaar bekeken hebben. Maar ik ben gewoon heel hard voor hem aan het vallen. Ik heb gewoon constant de behoefte met hem te praten. Ik wil meer weten, raak niet uitgepraat met hem. Krijg kriebels in mijn buik van de manier waarop hij tegen me spreekt of de manier waarop hij over zijn kinderen praat. Hij is lief, leuk, intelligent en ik vind hem ook nog eens een prachtige man.
Zijn kwetsbaarheid en gevoeligheid intrigeren me. Ik voel de behoefte hem vast te houden, hem te koesteren.
Als je nagaat dat hij binnen een week bovenaan in mijn whatsappchats staat qua aantal MB's kan je je misschien indenken hoeveel wij elkaar gesproken hebben. Het is écht heel intens en geheel wederzijds.
Ik heb hem gezegd dat ik initiatieven bij hem laat. Voor bellen, ontmoeten en wat dan ook. Hij voelt zo ontzettend goed, dat ik niet de behoefte voel dingen te versnellen.
Morgen is het 8 januari, slechts één week nadat we elkaar online 'ontmoet' hebben. En we gaan elkaar dan in het écht zien. Ik hoop dat ik de nacht een beetje doorkom, goed slaap, niet ga liggen malen. Ik vind hem namelijk écht heel leuk, maar de ontmoeting met Pieter staat me nog vers in mijn geheugen.
Wat als hij me juist helemaal niets vindt. Me te dik, niet leuk vindt, of het gewoon niet voelt. Ik ben er bang voor en dat wil ik eigenlijk niet zijn. Er is ook geen andere keus deze stap te nemen en hem te ontmoeten. We moeten het beide gewoon weten, want alles voelt zo goed tussen ons. Hij zegt dat ik me daar geen zorgen over hoef te maken. Maar we moeten elkaar toch écht eerst zien en elkaars energie voelen om te weten of we écht een match zijn.
In mijn gedachten hebben we elkaar al 10 x ontmoet. Ik stel me voor hoe het kan zijn.
Hoe ik ergens zenuwachtig sta te wachten terwijl hij op me af loopt. Hoe ik hem een zoen op zijn wang geef, terwijl ik zijn geur opsnuif en één hand om zijn middel leg. Ik wil zo graag weten hoe hij ruikt.
Hoe we samen wandelen en de verbintenis die we voelen vorm gaan geven. Hoe ik dicht bij hem en af en toe tegen hem aan loop, hoe hij ergens tijdens die wandeling mijn gezicht in zijn handen neemt voordat hij me zoent. Hoe hij dan de aarde onder mijn voeten weg gaat vegen. Mijn handen in de zijne neemt. Hoe hij me zijn liefde gaat laten voelen en hoe ik hem mijn liefde kan laten voelen, want goodness me, ik ben allang voor deze man gevallen en ik hoop zo dat dat in real life ook zo gaat zijn, voor hem én voor mij.
Wat een mooi cadeautje me zo te mogen voelen aan het begin van dit jaar.
To be continued....
*MoonLight*
Het moest gewoon ontmoeting zijn. Geen idee waarom mijn telefoon er een heel ander woord van maakt
*MoonLight*
Wat een leuk en herkenbaar verhaal! Die gevoelens en onzekerheden heb je mooi omschreven :) alsof ik zelf weer met bibberknietjes onderweg ben voor de eerste onmoetingeneratie met Bram. Want wat is zo'n eerste date spannend! (En de 2e en 3e stiekem ook) ben benieuwd hoe het verder gaat