Dat wist ik helemaal niet! Deel 1

Het begin eigenlijk al de zaterdag na de geboorte van onze dochter... Ik lig op bed en moet aan de verpleging vragen of ik asjeblieft naar mijn kind mag! Ik lig boven en zij onder op de NICU.

Mijn man is naar huis wat al een uur rijden is van het ziekenhuis. Ik kan geen kant op en moet maar wachten totdat er iemand is die met mij kan gaan! 

De dag daarna precies het zelfde! Ik mocht wel uit bed eindelijk na bijna een week in het bed te hebben gelegen! 

Waar ga jij naar toe? Vraagt de verpleegster die me over de gang ziet lopen (in zovere dat gaat na een keizersnee.) Ik ga naar mijn dochter! Tevoet? Uhm ja! Ik wil graag bij mijn kind zijn! Ze ligt daaronder te vechten voor haar leven! Ik als moeder hoor haar bij te staan! Ja dat begrijp ik! Maar je kunt niet alleen te voet gaan. Ik breng je in de rolstoel. Haliluia eindelijk iemand die het begrijpt! 

De verpleegster kwam mijn kamer op bij het ontbijt. Ik zou ontslagen worden en ons meisje zou naar ons streekziekenhuis gaan. 

Sorry ik heb slecht nieuws! Maar je meisje doet het even niet zo goed en ze hebben haar terug aan de beademing moeten leggen! Ze gaat dus vandaag niet overgeplaatst worden! We kunnen uw man niet bereiken dus we lichten u nu alleen in! (Het zou ook een keer niet!) De tranen stromen langs mijn wangen. Ze slaat een arm om me heen en ziet mij instorten. Ik krijg ook gelijk geen hap meer door mijn keel en kijk haar aan. Ik wil naar mijn dochter toe! Dat begrijp ik maar we zijn alles klaar aan het maken voor uw ontslag dus u kunt nu niet weg! 

He wat is er aan de hand? Mijn man en mijn moeder komen de kamer binnen en zien dat er dikke tranen langs mijn wangen lopen. Na het verhaal uitgelegt te hebben en informatie te hebben gegeven over het Ronald MCDonaldhuis dat naast het ziekenhuis ligt. Zegt mijn moeder doodleuk ach, komop je komt nog wel naar streekziekenhuis maar gewoon niet vandaag! WAT?? Denk je echt dat het me daarom gaat?! Mijn dochter heeft het moeilijk en ik kan niet bij haar zijn! Dat is wat mij pijn doet! De rest kan me gestolen worden! 

Die middag word ik eindelijk ontslagen! Ik ga naar mijn vechtende meisje. En mijn man gaat haar aangeven op de gemeenste en kleren  voor mij halen. Ik ga ook nog met mijn moeder alles regelen bij het Ronald MCDonaldhuis. Daarna wil ik weer terug naar mijn kindje. 

We blijven die nacht de eerste keer in Ronald MCDonaldhuis. het zit me niet lekker dat ik zover van mijn meisje af ben. Normaal kun je van het huis naar het ziekenhuis inlopen via een gang. Maarhelaas zijn ze daar aan het werken. Dus we moeten helemaal buitenom lopen en dat is nogal een stuk dat ik zeker nog niet alleen mag lopen! Dus ik bel naar de NICU om het uur om te vragen hoe het gaat. Ze staan me rustig en beleeft te woord maar zeggen wel probeer uw rust te pakken en te gaan slapen! Maar ik heb zoveel pijn en zorgen dat dat toch niet lukt... Mijn man word wakker. Ben je nu alweer aan het bellen? Ga slapen! Als er iets is bellen ze ons wel! Dat zal wel maar ik wil naar haar toe! Dat gaat niet! Ik moet zo werken! En dan kom jij niet terug om je rust te pakken! Ik hoef ook niet terug! Ik blijf wel bij haar totdat je terug komt! Nee dat doe je niet! Je wacht maar totdat ik terug kom en dan gaan we samen, of je belt je moeder straks en gaat met haar! 

Dat uiteindelijk maar gedaan maar voordat mijn moeder er eindelijk eens was, was het alweer 12.00uur! Halve dag alweer om! Mijn moeder mocht ook niet mee naar binnen alleen op de bezoektijden. 

Daar zat ik dus uren naar mijn mooie meisje te kijken soms mocht ze lekker een uurtje bij me liggen. Maar ze viel zo vaak weg dat dat niet altijd kon. Ik heb iedere nacht dat we in het huis waren wel bijna om het uur te gebeld.

Daar kwamen ook nog haar darmproblemen bij. Ze zou overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. Iets dichter bij huis. Dat was wel prettig. Maar ook daar wilde ons meisje niet aan! Elke keer als ze overgeplaatst zou worden ging het niet goed met haar! Totdat twee weken naar haar geboorte ze mij opbelde kwam net bij haar vandaan en dacht onee wat nu weer! Hallo met ... van de Nicu, niet schrikken! (Ja dat was al te laat....) We gaan Eva dadelijk overplaatsen binnen nu en uur denk ik! We gaan het nu doen zodat ze niet weer roet in het eten kan gooien! U mag met de ambulance mee rijden als u wilt! Ja nautuurlijk wil ik dat! Ook rijd een van onze verpleegsters met u mee. Oke dat vind ik wel heel fijn want zij weten het beste hoe ons meisje het doet en waar ze rustig van word! 

Mijn man gaat alles regelen in Ronald MCDonaldshuis wat ben ik dankbaar dat jullie bestaan vrijwilligers! En ik rij dus met de ambulance naar het volgende ziekenhuis.