7 jaar geleden
Dat was het dan.....
Huilend ligt mijn oudste zoontje in bed en mama ernaast in tranen. Dit was niet hoe ik mijn laatste dag zwangerschapsverlof had voorgesteld.
Voor het weekend had ik al last van een onderbuikgevoel. De papa van de kindjes nam weer afstand. Donderdagavond na het eten ging hij weg en gaf aan op vrijdag geen tijd voor ons te hebben. Na een roerige tijd wonen we namelijk niet meer bij elkaar. Ik vroeg hem of hoe we het dit weekend verder zouden doen. "Goed", was zijn antwoord. Meestal werd ik boos om dit antwoord, maar op dat moment wist ik dat het geen zin had. Hij ging weg omdat hij het druk had en ik bracht alleen de kinderen naar bed.
Na hem vrijdag met rust te hebben gelaten, heb ik zaterdagochtend contact met hem gezocht. Onze oudste zoon vroeg naar papa en de antwoorden kon ik hem niet geven. Ze hebben samen een poosje gefacetimed. Wederom vroeg ik hoe we het zouden gaan doen. We hadden namelijk donderdag besproken om zondag te gaan zwemmen en vervolgens langs zijn zusje te gaan. Hij gaf aan dat hij in de avond zou komen eten en we niks hadden afgesproken voor zondag en ik mezelf had uitgenodigd om mee te gaan naar zijn zusje. Op dit moment werd mijn onderbuikgevoel nog meer aangewakkerd, maar ik probeerde het naast me neer te leggen.
S'avonds tijdens het eten voelde het ongemakkelijk en heb ik hem de vraag gesteld of er wat was. Dit was volgens hem niet het geval, hij had het alleen maar druk. Toch wist ik dat het niet de waarheid was, dus vroeg ik hoe we het morgen gingen doen. Hij bleef aangeven dat we niks hadden overlegd en hij de oudste zoon misschien meenam naar zijn zusje en hij zou dit de volgende dag laten weten. Ik durfde niet op de man af te vragen of hij een ander had. Dus draaide ik eromheen en vroeg hem nogmaals of we na mijn eerste avonddienst bij hem thuis zouden slapen. Hij gaf aan dat we dat hadden overlegd en het dus ook zo zouden doen. Ik liet het erbij en we hebben samen de oudste naar bed gebracht, hij gaf aan afgesproken te hebben met een vriend en vertrok.
Zondag tegen de middag hem opgebeld en gevraagd of hij de oudste meenam. Hij gaf aan geen tijd te hebben en daarbij heb ik het gelaten. In de avond heb ik naar hem gebeld zodat onze oudste met hem kon facetimen. Hij ging apart zitten en kwam ongemakkelijk over. Dit wakkerde mijn onderbuikgevoel alleen nog maar meer aan, maar ik deed er niks mee. Hij gaf aan de volgende dag gewoon te komen eten en ik probeerde mezelf voor te houden dat dat een goed teken was.
Toen hij de volgende avond kwam voelde het ongemakkelijk. Hij gaf me geen kus, maar ging heel druk opruimen. Iets wat hij nooit doet. Het gesprek verliep eerst normaal, maar toch voelde het anders. Ik vroeg hem of hij zijn moeder al had gevraagd op te passen de volgende avond. Hij gaf aan dat hij zelf thuis zou blijven. Vervolgens begon hij dat hij geen auto had om beide jongens te vervoeren. Hij gaf aan dat hij wel bij mij zou oppassen en als ik thuis was hij weg zou gaan. Ik vroeg hem of we niet meer bij hem thuis mochten komen en hierop antwoordde hij lacherig nee. Het kwam niet echt binnen en ik vroeg het nogmaals en weer hetzelfde antwoord. Ergens voelde ik dit aankomen, maar ergens ook zo totaal niet. Toen liet ik mijn onderbuikgevoel spreken en vroeg hem of hij een ander had en hij antwoorde "JA".
Hierop verloor ik helaas mezelf. Sterk zijn lukte helaas niet meer. Veel vragen waar hij geen antwoord op zou geven. Het resulteerde erin dat ik verdrietig en gebroken samen met de mannen in bed lag. Hij vertrok. Zowel de oudste met vragen achter gelaten als zijn mama.
Ik heb hem proberen uit te leggen dat papa niet langer meer komt avondeten en niet meer bij ons slaapt. En dat hij als hij verdrietig is daarom bij mama mag komen. Hij vond dit voor nu genoeg en viel na wat huilen uiteindelijk in een diepe slaap.
En ik.. ik ben boos, verdrietig en verslagen. Weet nu even niet hoe ik alle ballen in de lucht ga houden. Voor morgen is de opvang voor de jongens geregeld, maar hoe het verder moet weet ik niet. Hij wil er niet over praten, het komt allemaal wel. En mij geeft dat alleen maar meer onrust.
Ik had zin om na 16 weken verlof weer te beginnen morgen en nu kan ik niks anders bedenken dan thuis te willen zijn. Er komt nu genoeg chaos en daarbij bijna fulltime werken. Het moet... maar hoe..?
