Dark thoughts

Ik voel me gesmoord, een bijna stikkend gevoel. Hartkloppingen, trillende handen en honderden gedachtes passeren en vervagen. En ze willen allemaal aandacht maar het botst en daardoor is het een warboel in mijn hoofd.

Door mijn 2 zwangerschappen die niet geheel vlekkeloos verliepen, voel ik mij verloren. Alsof ik moet opgeven, niet meer mag meedoen. Ik ben zwak, ik weet het niet meer en het lukt mij niet meer.

Maar je moet toch blij zijn, je hebt 2 gezonde jongens en dus mag je niet zeuren. Je man is er voor je, doet alles voor je. Waarom zeik je nu zo?! Gewoon overheen stappen en klaar.

Ik weet het gewoon niet, de stemmen geven mij het gevoel dat ik faal en de paniekaanvallen het gevoel dat ik val. De woede doet steken in mijn hart, het verdriet zorgt voor hoofdpijn. Mijn lijf doet pijn, het liefst kruip ik de hele dag in bed maar dat gaat niet want ik moet zorgen voor mijn zoontjes.

Zij spiegelen precies hoe ik mij voel, de een net wat meer dan de ander. En geloof mij, dat is niet wat je wilt. Hierdoor triggert hij net de pijnlijke punten waardoor ik bozer word dan bedoeling. Hem straf geeft of terecht wijs terwijl het maar iets kleins was, schreeuwend. En dan komt dat schuldgevoel, zeg ik sorry maar ik krimp wel steeds meer in elkaar, ik ben niet de mama die ik voor ogen had. Ik had plakboeken vol met wensen en toekomstplannen met mijn kinderen. Zo bang dat ze mij dadelijk verlaten of mij wegsturen.

Ik ben een mama die momenteel kampt met paniekaanvallen wat gestart is tijdens mijn 2e zwangerschap. Een mama die aan het instorten is en heel veel maskers draagt om dat te verbloemen. Bezig is met therapie maar bang is dat dit niet gaat werken, zonder medicatie o.i.d. en heel eerlijk, om mij heen is het zwart aan het worden... als een dikke olievlek die verspreid en mij vasthouden als natte kleding. 

Word ik ooit weer mezelf, of zak ik verder weg?