Dankjewel, jonge mama met je mooie donkerblauwe tulband

Het is Woensdag 19 April a;s papa en mama een privé dagje hebben In het mooie Ermelo. 

De klok ga lunch tijd aan en wij besloten op het terras plaats te nemen bij de Dorpskamer in Ermelo. Wij waren Ultiem aan het genieten toen er op dat moment 2 vrouwen het terras op wandelde. De ene vrouw ergens in de 40 en een oudere vrouw, die hoogstwaarschijnlijk de moeder was van de andere dame. De oudere vrouw had voornamelijk veel moeite om te wandelen. Het ging allemaal iets moeizamer. Echt een oma'tje. Zo een leuk klein mensje! De 40er bestelde een glas water. De oudere vrouw nam een koffie. Vanaf het moment dat de 2 dames plaatsnamen aan hun tafeltje, schuin tegenover ons heeft de 40er geen seconde haar telefoon losgelaten. Oke Misschien om haar tong los te weken van haar gehemelte. Of was ze echt haar tong verloren? Je zou het haast denken. Deze vrouw vermaakte haarzelf opperbest met haar goede vriend, de smartphone. Dat ding wat wij tegenwoordig, jong en oud allemaal met ons mee dragen. Het bleef maar duren. De telefoon ging gewoon niet uit haar handen.  Dit alles onder toeziend oog van de oudere dame die op haar stoeltje tegenover haar zat en beteuterd om haar heen keek. Ontzettend beteuterd!  Waarom? Waarom vroeg ik mij af! Gezellig samen met je moeder op een terras, op haar oude dag en jij zit daar de non stop tijd te turen naar je schermpje? Of wat je dan ook maar aan het doen bent. Ik had op willen staan om te vragen of het zo reten interessant was op haar telefoon. Sowieso interessant genoeg om haar oude mama te laten zitten voor wat ze was. 

Verbijsterd en verbluft bleef ik het met een schuin oog in de gaten houden, maar er veranderde niks. De oudere vrouw probeerde wat oogcontact te maken met de serveersters die er rondlopen om ook maar een klein lachje terug te krijgen. Met resultaat! Ze was op dat moment waarschijnlijk het meest gelukkigste oude dametje die je op het terras kon vinden. De serveerster had haar dag gemaakt! Voor even dan...  Wat is dit voor wereld? In wat voor een wereld leven wij dat een smartphone belangrijker is als - in dit geval een mama - dan wat dan ook om je heen? Waarom zou je dan überhaupt gezellig met je mams op een terrasje aanschuiven? Op een gegeven moment mompelde de 40er iets in de trant dat haar moeder haar koffie koud werd. En dook vervolgens weer met haar snufferd in haar telefoon. De oudere vrouw pakte haar schaaltje slagroom en schepte zo goed als dat kon, de slagroom in haar koffie en nam een slokje. Vervolgens zat er voor haar niets anders op dan weer verder te gaan met staren, voor haar uit. De andere dame haar telefoon bleef piepjes maken, ze had het blijkbaar "erg" druk.

Mijn hart brak ik duizend stukjes!! In veel meer dan duizend stukjes.  Dit hele gebeuren hebben wij zo'n 30 minuten aangekeken en zijn toen weggegaan. Verder met onze trip. Ik raakte er niet over uit gepraat tegen Bas. Zie je het al voor je... Neemt je oudere mams mee naar een terras waar je haar vervolgens compleet links laat liggen? Haar voor haar uit starend laat zitten alsof ze niks voorstelt voor je? Kun je niet heel even wachten met je telefoon? Gewoon even? Nee, zo blijkt! Wie ben ik om daar iets over te zeggen? Ik ben maar een jonge griet die net in het leven komt kijken. Wat weet ik er nou toch van?! Ondanks dat ik er niets van zou zeggen omdat dit niet iets is waar ik mijzelf mee moet bemoeien, had ik heus wel langs de smartphone addict willen lopen en "heel per ongeluk" haar arm aanstoten. Stiekem iets mompelen - Waarom ben je niet gezellig alleen op een terrasje gaan zitten?

Een telefoon... tsja, Alsof dit ding aan onze handen vast gegroeid zit. Alsof hij vast gemaakt is met seconde lijm - speciaal voor mensen handen en hun verslaving voor hun telefoon. Alsof er niets belangrijker is op deze wereld, bijvoorbeeld gezellig doen met je moeder als je toch met haar op een terrasje bent beland. Je moeder mag dan misschien zo nu en dan een "oude zeur" zijn, maar vergeet niet dat er 1000000 mensen met je zou willen ruilen, ZONDER TELEFOON! Maar gewoon om samen met hun mama nog 1 keer een kopje koffie te kunnen drinken! Veel dochters kunnen dit namelijk niet meer! En jij? Jij doet het tegenovergestelde van wat je eigenlijk zou moeten doen! 

Maar lieve allemaal, dit was het nog niet. Het bovenstaande heeft een open eind... maar ik ga ervan uit dat je deze zelf wel in kunt vullen? We gaan verder, verder naar een andere vrouw die mij aan het denken heeft gezet. Een vrouw die wij tegenkwamen op een ander terrasje. Wij zaten er al een tijdje toen er een oudere man en vrouw van beide dezelfde leeftijd aan kwamen lopen met een vrouw die misschien net 2 à 3 jaar ouder zou zijn dan wij. Samen met haar kleine dochtertje,  die gok ik ergens rond de 3 jaar was. Ervan uitgaande dat de man en vrouw die bij haar waren, haar ouders zijn.

Ze kwamen het terras op lopen en de jongere vrouw droeg een tulband. Een mooie donkerblauwe die precies paste bij de rest van haar kleding.  Natuurlijk had dit een reden, deze jonge vrouw had namelijk geen haar meer. Dit zag je ook in haar gezicht, geen wenkbrauwen en een bleek ziek gezichtje.  Alle alarmbellen die af konden gaan gingen ook daadwerkelijk af. Van binnen.  Het stond als een paal boven water dat deze vrouw getroffen was door die vreselijke K** ziekte waarvan je de naam liever niet wilt uitspreekt dus doen we dat ook niet!  Ze namen plaats aan een tafeltje in de schaduw en het jonge meisje werd in de kinderstoel gezet. Helemaal geobsedeerd door het hondje wat vrolijk op het terras wandelde. Dat lieve stemmetje "Ooohh hij gaat weer naar binnen" klonk over het  terras. Asociaal als ik ben tikte ik Bas aan, intussen begon ik van binnen keihard te huilen. Keihard!  "Kijk eens" zei ik tegen Bas. Waardoor Bas die kant op keek, mij  weer aan keek en wij elkaars gedachten op dat moment konden lezen. Tegelijkertijd was ik compleet verstijfd van wat ik zag. Een jonge mama met haar jonge dochtertje.. allemaal heel normaal, maar niet wat de jonge mama met haar meedraagt. Pure pure ellende maar toch had ze een glimlach van oor tot oor op haar gezicht en bleef naar haar kleine meisje kijken. Hartverscheurend!!  Ik heb mijzelf omgedraaid om mijn emoties de baas te blijven. Ondanks dat geen van ons weet wat zij doormaakt en al heeft doorgemaakt. Wordt ze nog beter? Moet zij straks haar kleine meisje alleen laten of heeft ze al gewonnen? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet; Dit is iets wat mij zo hard aan het denken heeft gezet. Ik ben zelf mama van 2 kleine meisjes en de ergste nachtmerrie die je met je meedraagt als ouders  is het in de steek laten van je kindjes. Hoe jong of oud ze ook zijn! 

Ik besefte mij dat je in dit leven niets voor het zeggen hebt, helemaal niets. Het gaat zoals het gaat en dit kun je niet veranderen. Hoe staat het met onze meisjes wij er niet meer zouden zijn?  Dingen waar je niet aan wilt denken, maar toch noodzakelijk zijn. Juist omdat je in dit leven niets voor het zeggen hebt, en dan bedoel ik.. wanneer ga je? Het kan van de één op andere dag afgelopen zijn en dan wil je niets liever dat alles zo goed als mogelijk is geregeld hebben, toch? Op dit moment hebben wij geen voogd voor de meisjes als ons iets zou overkomen. Het staat als een huis boven water dat je dit MOET regelen!  Doe je dit niet? Dan verdwijnen je kinderen niet bij degene aan wie je ze toevertrouwd. Denk aan pleeggezinnen, crisisgezinnen! Dat is wel het allerlaatste waar je over na wilt denken. Want als je de keuze hebt, waarom zou je die niet met beide handen aangrijpen? Zorgen dat alles goed geregeld is, voor jezelf en voor je kindjes. De vrouw met haar mooie donkerblauwe tulband, ik ben haar eeuwig dankbaar! Door haar werd ik met mijn beide benen op de grond gegooid en werd er in mijn oor gefluisterd dat je moet genieten van alles in dit leven. Zowel negatief als positief. Negatief kan ook omgezet worden in positief! Negativiteit, daar heeft niemand iets aan en zeg nou zelf, daar is het leven toch veel te kort voor? En dat je bepaalde dingen in het leven, hoe vreselijk deze ook zijn en je er liever niet aan denkt laat staan over praat, geregeld moeten zijn.

Beide verhalen hebben een ding gemeen, het gaat allebei over een mama. Wat als dit kleine meisje van de mama met de mooie donkerblauwe tulband, haar mama straks moet missen? Dan weet ik zeker dat zij zo ongelooflijk graag met de mevrouw die aan haar telefoon vastgeplakt zat zou willen ruilen. Gewoon om nog 1 keertje met haar mama te kunnen zijn!

Mocht je nog een klein steuntje in je rug nodig hebben; Leg die telefoon wat vaker weg en geniet... geniet zonder telefoon

www.kimmichaelis.nl