Dankbaar en verdrietig..

Na het overlijden van onze zoon heb ik vaak de vraag gekregen of het misschien niet beter voor mij was geweest als hij tijdens de zwangerschap was overleden.Als ik die 3 intense weken niet had mee gemaakt .Het antwoord daarop is overduidelijk NEE! Hoe konden mensen dit nou aan mij vragen dacht ik dan..

Ik ben juist ontzettend dankbaar voor iedere minuut die ik met hem heb mogen doorbrengen.Dat ik dat kleine ini mini mensje dat maanden lang in mijn buik heeft rond getrappeld heb mogen ontmoeten.

Vanaf de dag dat ik een positieve test had wist dat ik zielsveel van mijn wondertje zou houden.De echo's en het getrappel in mijn buik bevestigde dat.Ik hield al van mijn kind voordat hij geboren was,Tijdens de zwangerschap bouw je al een hele speciale band op met je kind.En als je hem dan vervolgens mag ontmoeten is dat liefde op het eerste gezicht!Zo heb ik dat in ieder geval ervaren bij beide kinderen.

Toen ik met 24 weken zwangerschap hoorde dat het allemaal niet zo rooskleurig was als dat wij dachten storten dan ook echt mijn wereld in.Ik was doodsbang dat ik hem zou verliezen voordat hij geboren zou worden.

Ontzettend dankbaar voor het feit dat ik hem dan toch 3 weken bij me heb gehad.Dankbaar dat ik tijd met hem heb mogen doorbrengen.Dankbaar dat ik zijn geluidjes heb mogen horen.Dankbaar dat ik heb mogen zien wat voor sterk krachtig mannetje hij was.Dankbaar dat ik heb mogen zien en horen hoe temperament vol mannetje hij was.Zo ini mini zo klein maar al overduidelijk een eigenwilletje.

Ik heb misschien nu wel meer om te missen omdat ik weet hoe het voelt.Het knuffelen, kusjes geven, Het verzorgen en dat heerlijk zachte huidje.Maar ik ben dankbaar voor het feit dat ik het toch heb mogen ervaren.Ik had het voor geen goud willen missen en het iedere dag weer over willen doen.

Verdrietig, Ik ben verdrietig voor het feit dat er mensen denken dat het minder erg is als je kindje stil geboren word.Voor deze ouders is het net zo erg en ze houden al net zoveel van hun kindje als dat ik van de mijne doe.Verdrietig omdat ik het avontuur met mijn zoontje niet heb kunnen voortzetten.Verdrietig omdat ik mijn zoon elke dag weer moet missen.Verdrietig omdat ik hij op zo een oneerlijke manier is gestorven.Verdrietig omdat ik nooit zou weten hoe hij er nu uit al zal zien, hoe zijn stem zou zijn geworden en niet zou zien hoe prachtig hij zichzelf ontwikkeld.

Ik ben dankbaar dat ik ik hem heb mogen ontmoeten en tegelijker tijd verdrietig dat ik hem moet missen.Maar iedere dag draag ik hem bij me in gedachte.En ben ik trots op de kleine kanjer die hij was en voor mij blijft. Het verlies van je kind is hoe dan ook moeilijk in welk termijn of leeftijd dan ook.Je kind is je kind en die hoor je niet te overleven hij/zij hoort jou te overleven...