Dank

Sinds de geboorte van Aria wil ik dit schrijven. Telkens kwam ik er niet aan toe en ik wilde het niet afraffelen.

Een paar jaar terug is er een persoon weer in mijn leven gekomen en zij heeft mij/ons tijdens hele belangrijke momenten geholpen.

Het gaat om een goede vriendin van mij. Wij kennen elkaar al sinds wij rond 10-11 jaar waren denk ik, misschien jonger? Onze moeders waren ook bevriend. Zij komt ook zoals ik uit Iran. Rond mijn 15e ergens verloren wij contact, na aantal jaren rond mijn 19e kregen wij weer een beetje contact. Af en toe appen en als we elkaar buiten tegenkwamen even kletsen.

Wij groeiden op en deden onze eigen dingen. Na een tijd weer gekletst en bleek dat wij beide ook een relatie hadden met een Nederlandse man haha, hoe toevallig. Zij waren ook samen aanwezig op onze bruiloft.

2015 , ik was net zwanger van Armin,

ik was aan het werk en ik kreeg ineens een berichtje met een foto..een echo. Ik dacht bij mijzelf hè, ik heb dit toch niet per ongeluk naar haar gestuurd??? En wij spraken elkaar toen niet veel.

Wat bleek, zij was ook nét zwanger van haar oudste zoon!! Vanaf toen was de contact weer veel aanwezig. We appten heen en weer en door ons kregen onze moeders ook weer contact. We zagen elkaar weer vaker en spraken af met onze moeders erbij. Het voelde meteen weer als vanouds.

Onze jongens schelen 5 dagen maar! Hoe grappig en bijzonder. Ik geloof niet in toeval. De jongens hebben ervoor gezorgd dat wij weer in contact kwamen. De jongens zijn ook samen opgegroeid en hebben veel samen gespeeld, echt een band opgebouwd. Zij hielp mij vaak door even op Armin te passen als ik een afspraak had bij de psycholoog of fysio . Ik vertelde eigenlijk nooit wat mijn afspraak was en zij vroeg er ook nooit naar. Zij stond altijd klaar om Armin op te vangen, zelfs haar lieve moeder. Ik ben daar mega dankbaar voor, vooral omdat wij geen familie in de buurt heb wonen.

Maar goed. Dit is een hele lange verhaal geworden haha. Maar het is waard om zoveel te schrijven. Zoals ik al zei, ze stond altijd klaar als ik haar nodig had, en zij weet ( hoop ik ) dat het ook wederzijds is.

2019 , ik was zwanger van Aria. 17 februari was Armins verjaardag en ik wilde het bekend maken op zijn verjaardag. Maar ik kon het niet zolang voor mij houden. Dus ik appte haar een echo foto en haar reactie was: en dit moet ik geloven? Jij haalt zovaak zulke grapjes uit ..hahaha

Maar ze geloofde het. Paar dagen voor ik het vertelde had ik gedroomd dat zij ook zwanger was, dit had ik aan haar verteld en ze moest lachen. Op de verjaardag van Armin kreeg ik een envelop in mijn handen “ uitnodiging voor de verjaardag van haar zoontje “. Ik maakte het open en ja hoor ZIJ WAS OOK ZWANGER!!! Hoeeee kan dit, twee keer!!! En wij bespreken eigenlijk nooit of we weer wilden proberen of iets, dus heeeeel apart en bijzonder. En je gelooft het nooit, dit keer ook beide EEN JONGEN! Dit keer schelen de jongens 5 weken haha.

Ik ga even terug, ik ga te snel. Ik had vanaf 36 weken telkens voorweëen, telkens naar de ziekenhuis en weer naar huis. Mijn ouders wonen uur van ons vandaan en de bedoeling was dat mijn zusje op Armin zou letten bij ons thuis en mijn moeder wilde er graag weer bij de bevalling zijn. Mijn schoonfamilie woont 30 minuten van ons vandaan. Maar mijn schoonfamilie ging rond de datum dat ik uitgerekend was op vakantie, dus kon niet op hun rekenen om eventueel Armin op te vangen.

Ik had een beetje stress van, want wat als het snachts gebeurd en mijn moeder en zusje moeten nog helemaal uit Lelystad komen. Moet ik dan Armin wakker maken en meenemen naar het ziekenhuis? Mijn vriendin was uit onze woonplaats verhuist naar een dorpje ernaast, was alsnog iets van 15-20 minuten rijden, ligt eraan hoeveel mazzel je hebt met de stoplichten haha.

Op de avond van 7-08-2019 kreeg ik weer pijn. Ik appte met haar erover en ik ging ondertussen ,ondanks de pijn , de keuken grondig schoonmaken. Het was al 19:30 dus Armin lag te slapen. Het voelde als dezelfde pijn die ik al had sinds 36 weken en ik twijfelde om weer naar het ziekenhuis te gaan, want ja telkens vals alarm. Mijn vriendin was zelf bijna 35 weken zwanger maar ze bleef aanbieden dat zij wel naar onze huis komt zodat Armin kon blijven slapen en wij even naar het ziekenhuis konden gaan. Het idee dat zij bij ons thuis was voelde ook goed. Ik wist dat ik met mijn gedachte op de bevalling kon houden ipv zorgen te maken om Armin. Armin is gek op haar dus mocht hij ineens wakker worden, dan kon zij hem wel rustig krijgen.

Ik voelde mij enorm bezwaard om dit op haar te leggen , vooral als het weer vals alarm zou zijn. Het was ondertussen al 22:00 volgens mij. De pijn werd erger en kwam sneller. Op aandringen van haar, toch het ziekenhuis gebeld. En ondertussen pakte zij de auto en kwam naar ons toe.

Zodra zij binnen kwam gingen wij meteen weg. Maar goed dat ik luisterde naar haar want het was echt begonnen. Zij bleef bij ons thuis wachten tot mijn moeder en zusje er waren.

Nou om een lang verhaal kort te maken. Ik ben haar zo dankbaar. Dat zij ondanks dat ze zelf hoog zwanger was, voor ons klaar stond. Dat zij altijd klaar stond om Armin op te vangen. Wij spreken elkaar niet dagelijks maar sowieso om de paar dagen. Dan is het ook gewoon goed en vertrouwt.

Zij weet niet dat ik dit geschreven heb. Ik kan haar niet genoeg bedanken zodat ze echt realiseert wat het voor mij betekent heeft.

Ik hoop dat het zo een beetje overkomt haha.

Bedankt voor je liefde, tijd, vertrouwen en vriendschap en niet alleen voor mij maar ook voor Armin. Je bent net als een tante voor mijn kinderen. Ik weet dat jij niet snel hulp aan mij zal vragen omdat je eigen zusje en moeder in de buurt wonen. Maar weet dat ik altijd voor je klaar sta!

Oke genoeg van dat geklef 😂❤️

Dikke kus voor jou!

En jullie bedankt voor het lezen. Hebben jullie ook zulke mooie vriendschappen opgebouwd?