Dan ben je depressief

Alweer tranen! Het lijkt wel of niet kan stoppen met huilen en waar huil ik eigenlijk om? Floyd onze zoon is een paar dagen oud en natuurlijk kraamtranen horen er bij, maar zoals dit gaat hoort niet. Dit ken ik niet van mijn vorige zwangerschappen. Ik voel me echt niet goed. 

Ik huil om stomme dingen, maar ook om dingen die oprecht heel erg veel pijn doen. Dingen die ik niet uit mijn hoofd krijg. 

Misschien moet ik bij het begin beginnen. Mijn hele zwangerschap is een struggle geweest. Alles waar een negatieve kant aan kon zitten, daar zat een negatieve kant aan. Elke keer weer heb ik mezelf over van alles heen moeten zetten en moeten denken; het is voor een goed doel. 

Zoals ik in een eerder blog heb verteld was een 5de kindje niet perse een wens van ons, maar naar veel gesprekken hebben Arjen en ik besloten dat dit voor ons wel een klein cadeautje zou zijn. Het zou ons gezin nog completer gaan maken als dat het al was, maar dit is zeker niet zonder kosten of moeite gegaan. De eerste weken na onze keuze heb ik heel erg met mezelf in de knoop gezeten. Hoe moest ik dit gaan doen. Hoe kon ik mijn gezin, mijn werk en mezelf echt tevreden houden of moest ik keuzes gaan maken? Het was nu al zo moeilijk om aan mezelf toe te komen, hoe kon ik dat wel gaan doen wanneer er nog een baby bij zou komen. Hoe kon ik deze zwangerschap, na mijn medisch slechte voorgaande zwangerschappen verantwoorden tegen over onze familie en vrienden. Wat zouden ze er wel niet van denken. Dit heeft totdat wij het aan de wereld hebben verteld heel veel door mijn hoofd gemaald. Gelukkig leek dit alles mee te vallen. Natuurlijk kregen wij wel vragen en opmerkingen, gelukkig maar want ik heb liever dat mensen eerlijk tegen ons zijn. Alleen daar in tegen kwam er ook heel veel liefs en goeds.  

Ik had tijd voor mezelf nodig, maar die kwam er niet. Covid-19 kwam om de hoek kijken en juist het gene dat ik nodig had was nu nog verder te zoeken. Er ging geen mogelijkheid zijn om tijd voor mezelf te hebben, want we zaten thuis. Nee niet alleen ik maar mijn hele gezin. Er was in een keer drukte en hectiek. Het moment dat ik normaal met een kop thee op de bank kon zitten was ik nu bezig met lesgeven of even tussendoor met het huishouden. Daarnaast moest er ook gewoon gewerkt worden. Vol ging ik ervoor. Er ging een knop om, mijn gezin was nu belangrijker een moment voor mezelf kon wachten en zou later wel komen. 

Helaas was dit niet het geval elk moment dat om mij zou moeten draaien, was niet mogelijk of had een zwart randje. Als eerste mijn 30ste verjaardag. Door Covid-19 kon deze niet gevierd worden. Dit had een speciaal moment moeten zijn en echt om mij moeten draaien. Dit deed het alleen niet. Waar ik in het middelpunt tussen familie en vrienden had moeten staan, zat ik thuis met mijn gezin buiten op de bank. Net zoals op dat moment alle dagen waren. Niks bijzonders, niks speciaals. Waar het randje glanzend had moeten zijn is het in mijn hoofd rouw en ruw geworden. 

Vervolgens de 20 weken echo. De echo in een zwangerschap. De echo die je het liefst wilt delen, maar ik moest het alleen doen met Arjen aan de andere kant van de telefoon. Dagen lang heb ik tegen deze echo opgekeken. Heeft elk vervelend scenario door mijn hoofd gespookt. Wat nou als er wel iets vreselijks te zien is? Hoe kan ik dat alleen aan. Je hebt niks aan je man die je alleen maar via een scherm kunt zien. Ik maakte mezelf gek en iedereen kon er iets positiefs over proberen te zeggen, dit kwam niet binnen. Het feit bleef dat ik daar alleen heen moest. Gelukkig was alles op de echo goed en werd er verteld dat wij een prachtige jongen gingen krijgen. Toch is het zeker geen mooi beeld om op terug te kijken.

Als snel naar de 20 weken gaf mijn lichaam aan dat het genoeg was geweest. Ik kreeg last van mijn bekken en een klein stukje lopen ging niet meer. Ik werd afhankelijk en kon mezelf na het douche niet eens fatsoenlijk afdrogen. Het werd zwaar en het moment dat ik voor mezelf had kon ik niet alleen zijn. Gelukkig heb ik een geweldige man die alles met liefde voor mij deed alleen in mijn hoofd heb ik veel te veel van hem gevraagd. Wie kan zichzelf nou vooraf bedenken dat het niet meer zou lukken om een pan macaroni te koken, omdat ik niet zo lang kon staan. Dat ik niet meer alleen naar de winkel zou kunnen om een brood te kopen, omdat de kans te groot was dat ik het in de rij staan te lang zou duren. 

Vanaf 24 weken ging het met mij nog verder berg afwaarts. Ik begon opnieuw met spugen, dit heb ik in het begin van de zwangerschap ook gedaan. Alleen dit keer nog een tikkeltje erger. Niks behalve ijsklontjes en dan bedoel ik ook echt niks kon ik nog binnenhouden. Elk slokje drinken, elk hapje eten dat spuugde ik uit. In een korte tijd viel ik kilo's af en in overleg met de diëtiste en de gynaecoloog werd er besloten dat het ik moest starten met sondevoeding. Dit was geen keuze. Ik kon niet meer op mijn benen staan zonder om te vallen. Ik kon alleen nog maar in bed liggen en alles wat onder de noemer functioneren valt kon ik kon ik niet meer. Weken lang heb ik door gebracht in onze slaapkamer, het grootste deel van de dag alleen. Arjen was aan het werk en alles werd zo gepland dat het mij niet te veel energie zou kosten. 

Ondanks de sondevoeding ging het met mij niet beter. Sterker nog het spugen bleef aan houden en ik bleef afvallen. Elke kleine activiteit moest zo gepland worden dat ik daarna de tijd had om bij te tanken. Ik heb mezelf in deze tijd zo alleen gevoeld. Je ligt thuis in bed, maar ziet eigenlijk niemand. Door de Covid-19 tijd durft er eigenlijk niemand langs te komen en daardoor staren naar het plafond mijn grootste activiteit. Ik begon langzaam in mezelf te keren en sloot me af voor de buitenwereld. Ik nam het mijn vrienden en familie kwalijk dat ze niet kwamen, maar ik wist heel erg goed dat het ook gewoon niet kon. 

Toen ik 33 weken zwanger was moest ik op controle in het ziekenhuis. Ik voelde mezelf echt niet goed, maar moest en zou de volgende dag thuis zijn. Het zou de enige dag in mijn zwangerschap zijn dat mijn man en ik echt een moment met zijn tweeën zouden hebben. Ik had al dagen in bed gelegen om ervoor te zorgen dat ik die dag energie zou hebben om iets te ondernemen. Samen zouden we een moment lekker gaan wandelen en proberen nog wat kleine spulletjes voor de baby te kopen. Misschien voor veel mensen niks bijzonders, maar als je al zo lang niks kan is dit heel wat. Daar zat ik dan in een rolstoel in de wachtkamer van de gynaecoloog. Ik voelde me beroerd, maar ik moest en zou mezelf groot houden. Van te voren werden de controles gedaan en ik was opnieuw in 2 weken tijd 4 kilogram afgevallen en mijn bloeddruk was opnieuw te hoog. De arts vertelde dat nu ook mijn leverwaarden in het bloed niet meer goed was en dat ze mij op gingen nemen. Opnieuw was dit geen keuze, dat was wat er ging gebeuren. 

Daar lag ik dan in een kamer, alleen. Op mijn man naar zonder bezoek, want er mag niemand langs komen zelfs mijn kinderen niet. Doordat wij vier kinderen hebben kon Arjen lang niet altijd bij mij zijn, maar hij probeerde er zo veel mogelijk voor mij te zijn. Toch was ik alleen. Ik voelde me alleen, echt alleen en kreeg te veel tijd om na te denken over alles wat negatief was. Natuurlijk had ik via de telefoon veel contact met mijn omgeving, maar dat is niet de knuffel die je nodig hebt. 

Alles wat er gebeurde moest ik zelf verwerken, maar dat kon ik niet. Het enige wat ik er mee deed was piekeren. Het moment kwam daar. Er moest doordat ik lichamelijk zo ver achteruit ging de keuze gemaakt worden om onze baby geboren te laten worden. Veel te vroeg wel te verstaan, ik zou de 34 weken zwangerschap niet gaan halen. Longrijpers kreeg ik nog snel en niet veel later reden wij door een kamer met couveuses om een korte uitleg te krijgen met wat er ging gebeuren. Het ging zo snel dat ook dit niet echt de tijd voor een plekje kreeg. Er waren zo vragen, maar echt duidelijke antwoorden waren er niet. Dit ook omdat ze op de afdeling natuurlijk ook niet konden vertellen hoe alles precies zou gaan lopen.

Op woensdag avond viel mijn ballonnetje eruit en er werd door mijn voorgeschiedenis van snel bevallen besloten de volgende ochtend mijn vliezen te breken. Arjen was die avond bij mij en toen kwam er een telefoontje dat mijn tante plotseling was overleden. Hierdoor kreeg het krijgen van dit kindje een dubbele lading. 

De volgende dag ben ik na een snelle en fijne bevalling moeder geworden van ons 5de kindje. Een prachtige zoon met de naam Floyd. Hij had een geweldige start, maar al snel bleek dit schijn. Hij moest in de couveuse omdat hij vergat adem te halen. Hierdoor werd hij met regelmaat blauw. Ik nam mezelf dit kwalijk, het was mijn schuld dat hij te vroeg geboren was. Het was mijn lichaam zijn schuld dat Floyd er nog niet aan toe was. Dit maakte dat er niet alleen zorgen om Floyd waren, maar dat er in het ziekenhuis extra zorgen om mij kwamen. Ik kon alleen maar huilen en voelde me opnieuw enorm alleen. 

Ik had het er erg moeilijk mee met alles wat er gebeurde dat ik totaal geen geluk in deze geboorte zag. Ik durfde niet blij te zijn, omdat ik tegen over mijn familie vond dat dat niet kon. Totdat wij misschien heel raar een kaartje in het ziekenhuis zagen met elke einde is een nieuw begin. Dat was het eerste moment dat ik kon denken; Lieve kleine jongen jij mag er zijn en ik mag blij met jou zijn. 

In het ziekenhuis zagen ze dat het niet goed ging en via de maatschappelijk werkster en de huisarts is er besloten dat het voor mij verstandiger was om naar huis te gaan en heen en weer te gaan pendelen tussen het ziekenhuis en thuis. Geluksmomenten proberen te maken en van iedereen proberen te genieten. Daarnaast werd ik aangemeld voor een spoedconsult bij de psychiatrie waar ik anderhalve week later voor het eerst ben geweest. Na een lang en zwaar gesprek was daar de conclusie; Mevrouw u heeft een postnatale depressie, maar wij gaan u daarbij helpen. Opnieuw tranen, maar nu tranen van opluchting. Ik krijg hulp en in de toekomst mogen de bloemen weer gaan bloeien in plaats van dat ze dor en verdroogd zijn. 

Ik weet dat ik nog een hele lange weg te gaan heb, maar ik ga er voor zorgen dat ik elke zonnestraal weer ga zien schijnen. Ik ben open over mijn depressie en ondanks dat iedereen zegt hoe sterk ik ben en dat ze trots op mij zijn. Ik moet hier alleen nog even in gaan geloven. Dat geloof komt wel weer, maar nu is het er nog even niet.