Dagen na de begrafenis

Dagen na de begrafenis, 

Nog elke dag heb ik het gevoel dat Hubert binnen kan komen lopen en betrap mezelf er soms op dat ik op me telefoon kijk om te zien of hij heeft gebeld. Jammer genoeg is dit natuurlijk niet het geval. Elke dag komen vriendin M en vrienden van Hubert bij mijn moeder thuis, om te kijken hoe het met mij en Jershane gaat. We drinken dan een kopje thee en praten over Hubert of hoe het verder met ons gaat. Heel fijn om deze mensen om je heen te hebben en herinneringen mee te kunnen delen. Na het overlijden van Hubert werd er vaak tegen mij gezegd "Laat me weten als ik iets voor je kan betekenen" of “ je kan me altijd bellen” Ik waardeer alle steun en goede bedoelingen enorm. Ik weet dat het soms lastig is om de juiste woorden te vinden, maar wat een aparte opmerking eigenlijk.. Ik zal niemand uit mezelf om hulp vragen (de meeste weten dit ook). Kom bij me langs, of bel me even en vraag hoe het met ons gaat. Dat zal ik erg waarderen. Deze drie vrienden van Hubert en vriendin M hebben altijd voor me klaar gestaan. Ze kwamen me altijd opzoeken om te kijken hoe het met mij en met Jershane gaat. Ondertussen gingen er talloze verhalen rond, over wat de oorzaak van het ongeluk was en aan wat Hubert overleden zou zijn. Zo werd er gezegd dat hij werd afgesneden, te hard reed, zijn nek had gebroken of hartstilstand kreeg. Al deze verhalen kan ik helaas niet bevestigen. Een deel van Hubert's familie besloot om geen autopsie doen. Ik had het graag gewild zodat ik wist wat de doodsoorzaak was En dit stukje misschien beter zou kunnen afsluiten. Een MRI-scan was al voldoende geweest. Op 13 november waren we uitgenodigd voor een eerbetoon door Hubert's werk in de zorg. We verzamelen ons op het terrein van zijn werk en zien al zijn lieve collega's op ons wachten met een ballon in hun hand. Bij de weg staat een vrouw met twee knuffels. Ze geeft de beide knuffels aan Jershane. " een voor jou en de andere voor de baby" zei ze. We lopen verder op het grasveld en horen een vliegtuig boven ons. Met z’n allen kijken we naar boven. "Hubert bedankt Rip" zag ik staan. Wauw! Wat mooi om te zien hoe geliefd hij op zijn werk was en dat ze zo hun best hebben gedaan. Een collega van Hubert sprak vol mooie woorden over Hubert. Hij vertelde dat hij Hubert afgelopen donderdag nog had gesproken en dat Hubert vol plannen zat. Helaas heeft het niet zo ver mogen komen. Hij bedankte Hubert voor de vriendschap die ze hadden opgebouwd. Vervolgens werden alle ballonen los gelaten en er werd hard geklapt. Na afloop praat ik nog even met de beste man. Ik bedank hem voor zijn mooie woorden en we wisselen onze nummers uit om contact te houden. Alle collega's van Hubert lopen langs om ons sterkte te wensen. Wat ontzettend lief dat ze dit hebben gedaan voor Hubert. Vol vreugde en een hoop tranen gaan we weer naar huis. Hubert had zijn hart op de juiste plek en was goed voor iedereen. 

Wat oneerlijk dat wij hem nu moeten missen. Een jonge vader en ondernemer die nog zoveel plannen had...