Dag tissue expanders, hallo foobies!

Aanstaande Dinsdag is het weer zover. Mijn tweede operatie in vier maanden tijd. Waar ik tot voor kort nog dacht dat ik de tweede operatie minder spannend zou gaan vinden denk ik daar ondertussen toch wel anders over. Ik ben net zo nerveus als de vorige keer en ik zie echt tegen de operatie op. Ik ben net eindelijk weer gewend aan mijn nieuwe borsten en nu worden ze weer van me ‘afgepakt’. Het voelt zo dubbel allemaal. Met wat ik Dinsdag krijg zal ik het voorlopig moeten doen. En ook is er nog de vraag of mijn lichaam het wel goedkeurt, die siliconen borstimplantaten. Al die horrorverhalen over lekkende siliconen en de ‘Breast Implant Illness’ helpen ook niet echt mee. Natuurlijk heb ik liever geen siliconen implantaten en alle risico’s die eraan vast zitten, maar plat door het leven (en iedere keer weer herinnerd worden aan mijn borsten die ik niet meer heb) wil ik ook niet als begin dertiger.

Ook weet ik nu wat me te wachten staat. De intense pijn, dagenlang alleen maar kunnen liggen, wekenlang niet op mijn zij mogen slapen.. Oh en narcose en ik is ook geen goede combinatie. Ik kwam maar niet bij en bleef maar duizelig en misselijk. Ik heb zoveel overgegeven die eerste 24 uur. Zwangerschapsmisselijkheid was er niks bij.

En, is it just me - of zijn er nog meer vrouwen die een borstamputatie gehad hebben en wakker werden met een enorme pijn op de borstkast en rug?! Ik weet nog dat ik vroeg of mijn hart ermee gestopt was en ze me hebben moeten reanimeren, zo’n enorme pijn had ik in mijn hele bovenlichaam, van spier tot bot en letterlijk alles ertussen in 🤯 en dan niet maar even maar echt dagenlang. Zelfs ademhalen deed gewoon pijn?!

Het liefste ren ik weg en kom ik pas terug na 5 September zodat ik de operatie niet hoef te ondergaan 😭 maar ik weet ook dat de tissue expanders niet te lang mogen blijven zitten en ze er vroeg of laat uit móéten.

Ik wil deze week nog volop genieten en leuke dingen doen met mijn kindjes nu ik nog mag rennen en fietsen en tillen. Ook heb ik komend weekend een avondje zwemmen en sauna geboekt met mijn man om zo rustig en ontspannen mogelijk mijn operatie in te gaan. 

Ik probeer mezelf ook eraan te herinneren dat ik met deze tweede en tevens laatste operatie mijn hoofdstuk borstkanker symbolisch afsluit. De kanker is weg, de tissue expanders hebben ruimte gecreëerd zodat de definitieve prothesen geplaatst kunnen worden en de chirurg maakt het plaatje helemaal af.

Met een knoop in mijn maag, maar ook met een hart vol vertrouwen, meld ik me Dinsdagochtend op de opname afdeling in het ziekenhuis, en hoop stiekem dat het dit keer allemaal mee gaat vallen…

Dag borstkanker, dag tissue expanders, hallo foobies! 👀