Dag school

Vrijdagmorgen, net iets na half 9. Het kind van 7 is net Coronaproof afgeleverd op het veldje in het park bij school. Wij nemen vandaag lekker de lange weg terug naar huis. Voorin de wandelwagen brabbelt de peuter er op los en achterin is de baby na vijf minuten hevig protesteren toch maar in slaap gevallen. Het is nu al warm. Tekenen van de naderende zomer, de zomer waarna ik weer een beetje meer zal moeten loslaten.

De puber is vanmorgen al eerder naar school vertrokken. Op de fiets, naar zijn groep 8. Ik vraag me ineens af wanneer hij dat eigenlijk voor het eerst deed, en waarom ik dat niet meer precies weet. Kennelijk vertraagt hierdoor mijn pas, want we worden ineens ingehaald door een man met een hond. Enthousiaste kreten voor me. De peuter slingert een aaihand en wat toepasselijke semi-woorden uit de wagen. De hond loopt vrolijk, maar nietsvermoedend voorbij.

We naderen de vijver. Daar waar ik al graag liep toen de puber nog klein was. Wandelen, plassen stampen, eendjes terug de vijver in stoppen, geitjes aaien en paaseieren zoeken bij de kinderboerderij. En als het had gesneeuwd lekker de 'berg' af roetsjen met de slee. Dat laatste doen ze trouwens nog steeds, de puber en zijn vrienden. Vind ik mooi.

Ik besluit het smalle schelpenpaadje aan de overkant te nemen voor een andere en vooral langere blik op het park. Ook leuk voor de peuter, die inmiddels blij "eentttt, eenttt, kaakkaak" pruttelt. Ik werp een laatste blik op school, in de verte. Over een paar weken werpt de puber zijn laatste blik op dezelfde school. Ookal zit mijn schoolpleinfase er nog lang niet op, ik kijk op dit moment licht melancholisch terug. Hij kijkt met gezonde spanning en vol vertrouwen naar de toekomst.

Hetzelfde uitzicht, maar een wereld van verschil.

Dag school...