Dag kleine ster 💫

15 juli 2021, 3 maanden na mijn laatste blog. 

Féline was al een aantal dagen bezig met nieuwe woordjes ontdekken, zo riep ze de hele dag baby, en zusje. Niet heel spannend vonden we.. tot ik in de ochtend wakker werd en ik mij niet lekker voelde. Ik zou wel eens zwanger kunnen zijn .. maar dit zou nog niet te testen zijn omdat ik nog maar net mijn eisprong had gehad. 

David kon toch niet wachten en fietste naar de winkel om snel 4 testen te halen. 2 vroege testen en 2 normale testen. Ik besloot eerst de vroege test te doen, en legde deze op tafel met in mijn achterhoofd dat het toch niet positief zou kunnen zijn. 

Niet heel veel later pakte David te test op, en ja hoor! Positief!! Ik kon mijn ogen niet geloven en maakte van elke hoek een foto om te kijken of het streepje er écht stond. In de tussentijd ook de andere 3 testen gedaan en ook deze waren positief. Op een roze wolk! 

Niet verwacht dat ik zó snel zwanger zou worden, of ja, toch ergens wel, maar toch ook weer niet. Je snapt het wel. 

Ik zou op dit moment nog niet eens 4 weken zwanger zijn, dus we besloten het nog even voor ons te houden tot we meer duidelijkheid hadden. Ik zou 24 juli mijn menstruatie moeten krijgen, en deze kwam maar niet... toen was het wel duidelijk. Ik was écht zwanger! Inmiddels voelde ik al geen kwaaltjes meer, ik was alleen erg moe. Maar doordat ik bij Féline de gehele zwangerschap behoorlijk ziek ben geweest moest ik erg wennen aan deze nieuwe manier van zwanger zijn. Want ja.. je kan dus óók zwanger zijn en er niets van merken.

We hadden in de tussentijd al een afspraak gepland bij de verloskundige, en de dagen vlogen voorbij. Tot net voor ik 5 weken zwanger was, ik kreeg hele heftige steken in mijn rechter zij en voelde meteen dat het niet goed was. Ik had immers ook al met David besproken dat dit zomaar eens een miskraam zou kunnen worden. Ik mocht bij de verloskundige komen voor een echo, maar alles zag er prima uit, echter kan met dit termijn natuurlijk nog niet zo heel veel gezegd worden... maar voor nu zag het er goed uit. 

Toch bleef alles in mij zeggen dat het niet goed was, en vergat ik ook regelmatig dat ik zwanger was, heel vervelend kan ik je zeggen. Met ongeveer 7 weken kreeg ik plots een heftige bloeding, deze begon met bruin slijm verlies en ging over in helder rood bloed verlies. Laat in de avond mocht ik naar de verloskundige komen, want mijn gevoel was 100% zeker dat dit dan toch die miskraam zou zijn. Maar nee hoor! Een mooi kloppend hartje, geen miskraam te zien op de echo. Alles perfect! 

Ik was in de war, ik voelde mij nog steeds niet zwanger, het klopte niet. We hadden afgesproken iedere week langs te komen om in de gate te kunnen houden wat de bloedingen doen. Het weekend erna waren wij een weekend bij mijn ouders. Plots kreeg ik weer die hevige buikpijn, en verloor ik stolsels. Zowel mijn moeder als ik zelf waren er van overtuigd dat dit echt niet goed was. De verloskundige had ons doorgestuurd naar het ziekenhuis, maar wonder boven wonder was alles nog steeds goed! Ik was op dat moment 8 weken zwanger. Daarna is het er niet veel beter op geworden, maar omdat ik het even de tijd wilde geven hadden we afgesproken dat ik de week er op weer bij de verloskundige op controle zou komen. Al die tijd zat het mij niet goed, ik was inmiddels bij de huisarts geweest die mij doorgestuurd had naar de gynaecoloog, hier mocht ik dinsdag 31/08 naar toe. Die dag daarvoor mocht ik nog even naar de verloskundige komen.

De verloskundige probeerde vanuit elke positie een echo te maken, maar het beeld bleef onduidelijk. Mijn gevoel sprak duidelijk, dit is niet goed. Maar ergens in een waas hoor ik de verloskundige zeggen, jawel hoor! Het hartje klopt! Niets om je zorgen over te maken. Wat haar betreft hoefde ik ook niet naar de gynaecoloog en zouden we elkaar de week er op weer zien bij de termijn echo.

Eenmaal thuis voelde het niet helemaal lekker, ik heb de afspraak bij de gynaecoloog door laten gaan. Alles leek die dag mis te gaan, ik kreeg ineens zwangerschapskwaaltjes die ik nooit heb gehad, ik kwam bijna een half uur te laat voor mijn afspraak omdat ik dit hele ziekenhuis niet kende, en als klap op de vuurpeil was mijn gynaecoloog de gene die mijn horror keizersnede heeft uitgevoerd ( dit viel achteraf erg mee, de man was echt een schat en heeft mij enorm goed geholpen )

Ik mocht naar binnen komen, en deed mijn verhaal. Alleen al zijn gezicht toen ik aangaf al ruim 3 weken te bloeden zei genoeg. Ik mocht gaan liggen voor de echo, deze was inwendig. De echo werd gemaakt en ik zag het al vrij snel, geen bewegend kindje, geen kloppend hartje...

Dit waar ik al de hele zwangerschap bang voor was gebeurde nu toch echt, er was geen teken van leven te zien. Ik zou nu 10 weken zwanger zijn, maar het hartje zou gestopt zijn met kloppen op 8.3 weken zwangerschap. Dus net in die week dat ik besloot om even geen echo te laten maken, maar ook net na de echo in het ziekenhuis bij mijn ouders.

Ik zakte in elkaar, en kon mijzelf met moeite bij elkaar rapen om mijn onderbroek en rok weer aan te doen, ik ging weer zitten op de stoel en brak. Ik brak compleet, in 10.000 stukjes. Ondanks dat ik dit al zag aankomen deed het zoveel zeer. Dit kindje wat zo gewenst was, zou nooit levend geboren worden. 

Ik kreeg 3 opties.  Optie 1 was afwachten tot de miskraam zelf opgang zou komen, mijn voorkeur. Optie 2 was de miskraam opwekken met medicatie, en optie 3 zou een curretage zijn, dit wou ik absoluut niet! 

Ik koos uiteindelijk dus voor optie 1, afwachten. Ik wilde rustig afscheid nemen van het idee dat ik zwanger was. 

2 dagen later, op donderdag, werd ik heel onrustig wakker. Het voelde niet goed en ik wilde toch de miskraam opwekken, ik had met de gynaecoloog afgesproken dat ik in de middag langs zou komen om de medicatie op te halen en om nog een laatste echo te maken van ons wondertje.

Niet wetende dat mijn lichaam die hulp niet nodig had ging ik naar het ziekenhuis, spontaan begon ik hele heftige weeën te krijgen, en verloor ik mega veel bloed! 

Ik kreeg toch nog even snel een echo om te beoordelen hoe het er voor stond. Gek genoeg was mijn lichaam nog niet effectief bezig met de miskraam, het vruchtje zat nog te ver in mijn baarmoeder. Ik kreeg toch medicatie mee en ben naar huis gegaan. 

Wat er hierna gebeurd is kunnen jullie lezen via mijn Instagram, Instagram.com/mandyvermin of kun je binnenkort lezen in een nieuwe blog 

Heb jij wel eens een miskraam gehad?

Liefs