Dag carrière (deel 2)

Van een fulltime baan met een stabiele leven naar een gebalanceerd leven waarin moederschap en carrière allebei even belangrijk zijn, dat was mijn doel. Ik voelde mij verloren ook al had ik alles, mijn kinderen hadden alles en zo ook mijn man. Hoe ouder ik werd, hoe anders ik mijn prioriteiten wilde stellen. Maar de zekerheid van een stabiel leven woog zwaar tegen mijn verlangen om mijn prioriteiten aan te passen.

Mijn kinderen zijn opgegroeid met een comfortabel leven, wij namen elk jaar dure vakanties (soms meerdere per jaar), wij hadden een leuke villa in Aruba en zij leefden in luxe. Mijn man en ik werkten ook erg hard om daarvoor zorg te dragen. De eisen van mijn kinderen werden steeds hoger. Hun verlangen naar bijvoorbeeld een steeds nieuwere versie van A-merk gadgets en hun argumenten waarom ze daar recht op hebben, deed mij goed gaan nadenken over hun opvoeding. Wat heb ik verkeerd gedaan? Wat kon anders? Kan ik nog steeds verandering brengen aan een levenslang verwennerij? Zijn mijn kinderen opgewassen tegen het leven, heb ik ze opgevoed om klaar te zijn voor het leven? Mijn kinderen zeggen al jaren dat ze het ouderlijk huis nooit zullen verlaten. Op mama kunnen ze tenslotte altijd rekenen; financieel en materieel. Ook heb ik hun hele leven elke avond voorgelezen, meestal de kinderbijbel. En heb ik ze leren bidden. Ze zijn opgegroeid met het vertrouwen dat zij altijd kunnen bidden en dat God altijd luistert. Ook met het besef dat je krijgt wat je wilt als dat de wil van God is. En toch voelde ik dat ik iets niet goed deed...

Tijd, mijn kinderen misten mijn tijd. Meer tijd vrijmaken voor mijn kinderen, voor hun opvoeding, om de harten van mijn kinderen te leren kennen, dat was wat ik wilde. 'Parential QUALITY Time' bestaat alleen in de ogen van de fulltime werkende ouder besefte ik. Ik had een veeleisende fulltime baan. Minder uren werken was bij mijn toenmalige werkgever onmogelijk. Ik wilde voor het eerst moederschap voorop stellen en afstand doen van mijn carrière zoals ik die kende. Tegelijkertijd speelden andere omstandigheden een rol in ons leven, zoals mijn oudste dochter die in de voorexamenklas van de havo zat en een zieke schoonvader in Nederland. Eenmaal ik alles met mijn man besprak, hebben wij er voor gekozen om terug te keren naar Nederland.

Bijna twee jaar lang hebben wij aan ons nieuw doel gewerkt (verhuizing en welkom moederschap). Wij hebben analyses gemaakt van pro's en cons inclusief een kostenplaat. Huis klaarmaken voor de verkoop, overbodige spullen verkocht, mogelijkheden voor langdurige verlof of ontslag geanalyseerd, besproken en verzoeken ingediend, arbeids- en huizenmarkt in Nederland geanalyseerd, job hunt, scholen voor de kinderen gezocht. Mijn voorbereiding om moederschap welkom te heten was in volle vaart.  

Tot COVID-19 roet in het eten gooide. Ons huis hebben wij met verlies verkocht, mijn verzoek om betaald verlof voor drie jaar werd afgewezen, mijn vervolgverzoek om onbetaald verlof voor vijf jaar werd afgewezen, er was geen vliegverkeer terwijl wij gepakt en met alles vooruitbetaald klaar waren voor ons overtocht. Welkom moederschap leek ineens weer ver weg. Bovendien had het verhuisbedrijf ons inboedel wat meeging al ingepakt en meegenomen, en naderde de dag om de huissleutels te overhandigen aan de nieuwe eigenaar.

Godzijdank deden bepaalde hotels de deuren weer open. Wij hebben dan ook bijna drie weken 'vakantie gevierd' voordat de grenzen weer open gingen, wij vaarwel konden zeggen tegen familie die achterbleven, vrienden, collega's en klasgenoten van de kinderen. 

Wij konden vertrekken. In het vliegtuig zat ik dan ook tevreden, echter wel met gemengde gevoelens van verdriet om wie en wat ik achterliet. Welkom moederschap!