Dag aller liefste, mooiste mama

Deze blog heeft een tijd op zich laten wachten. Schrijven kon ik even niet. Dit is misschien wel de meest heftige blog die ik ooit zal schrijven, want gek genoeg maakt dit de dood van mama “echt”. Dat heb ik 2 jaar lang uitgesteld, ik wilde het vooral niet onder ogen zien.  

3 juli 2020, haar uitgekozen dag. De dag dat wij voor de aller laatste keer compleet zouden zijn. Gek genoeg sliep ik de nacht ervoor heerlijk. Ik viel als een blok in slaap en ik sliep door. Zo moe van alle ellende, spanning en verdriet. Om 07.00u stond ik naast mijn bed. Dezelfde dagelijkse riedel werkte ik gewoon af. Douchen, opmaken, aankleden, ontbijten. Ik vraag mezelf nu weleens af?! Hoe kun je je dagelijkse gang van zaken door laten gaan als je weet dat je moeder die dag dood gaat? Als je op de automatische piloot leeft, dan doe je het gewoon. Je luistert naar je voorgeprogrammeerde hoofd die je jouw automatische weg wijst. 

Om 07.58u kreeg ik een app van mama; papa heeft moeilijk. Geen hele zinnen meer, gewoon even een noodkreet dat ik moest komen. Ik antwoordde dat ik eraan kwam. Eenmaal bij mijn ouders vond ik het verschrikkelijk om de sleutel om te draaien en naar binnen te stappen. Elke seconde, elke minuut een stapje dichtbij bij de dood. Toch moest ik naar binnen. Ik zag daar een verdwaasde, huilende vader. Verschrikkelijk een man die huilt. Mama was boven, haar make up en haar aan het doen. Ik ging even bij haar kijken, maar ze wilde vooral even alleen haar ding doen. 

Toendertijd rookte ik nog. Ik zocht een rustige plek in de tuin en nam er een lekker sigaretje bij. Dat wat het enige wat me op dat moment even rustig kon maken. Mama was al heel lang gestopt met roken, maar toen ze eenmaal wist dat ze dood ging, nam ze het er lekker van. Toen ze boven tot rust was gekomen, kwam ze buiten bij me zitten. We rookten samen. We zeiden niet echt iets. Uiteindelijk vroeg mama of ik nog iets wilde vragen of weten. Ik zei haar dat we alles besproken hadden, maar dat ik haar gewoon niet zou kunnen missen. We huilden. Hoe konden wij nou afscheid nemen, mensen die zoveel van elkaar houden, die zoveel samen hebben meegemaakt. Zo’n hecht en fijn gezin wordt uit elkaar gerukt en zal nooit meer hetzelfde zijn. 

Voordat we naar binnen wilde gaan vlogen er 2 ooievaars over de tuin. Smetteloos ontvangen zei mama. Ik vond het, het meest mooie teken van het universum. Mama vroeg me; Viv, als je een kindje mag krijgen, hoe gaat hij/zij dan heten. Ik vertelde haar dat we alleen een jongensnaam hadden. JIM. Dan wordt het ook gewoon een jongen, zei ze. Ik heb 2 prachtige meiden maar een zoon had ik toch ook wel heel speciaal gevonden. Hoe dan ook, je krijgt een heel lief en leuk kind. Je zal een hele goede moeder zijn. Die bevestiging van haar, dat was goud waard. 

Om iets voor 11 zaten we binnen in de woonkamer. Mama en papa naast elkaar in een stoel. Papa huilend, mama voor zich uit starend. Ik mijn zus en onze mannen op de bank. Wachtend op de dokter die om 11.00u zou komen. Verschrikkelijk was het. Ik had koud zweet over mijn hele lijf. Het leek wel een nachtmerrie, een slechte film die niet over ons ging, maar toen de bel ging en de dokter voor de deur stond, dreunde de werkelijkheid heel hard binnen. De dokter legde ons uit wat er zometeen zou gaan gebeuren, hij maakte alle spuitjes klaar en zonderde zich toen af in de keuken. Wij hadden toen ons aller laatste momentje met mama. 

Onze mannen gingen als eerst. Mama zat op haar bed in de woonkamer en knuffelde haar schoonzoons. Ze bedankte hen dat ze in haar en ons leven waren en drukte ze op het hart heel goed voor ons te zorgen… daarna waren ik en mijn zus aan de beurt. Ik pakte mama heel stevig vast, vertelde haar dat ik zo trots op haar was, dat ik haar niet kon missen, maar dat ik beloofde dat er iets goeds en fijns zou zijn daarboven. Ik gaf haar een rozenkrans die ze mee zou nemen tussen haar handen in haar kist. Mama knuffelde en kuste mijn zus, daarna papa, die ze bedankte voor alles. Wij huilden heel hard, mama was rustig en troostte ons. Nadat we allemaal nog een momentje met mama hadden ging ze liggen op bed. Ze keek naar ons. We zaten als een zielig hoopje op de bank, met z’n vijven naast elkaar, te huilen als kleine kinderen. Mama zwaaide, slikte en zei dat ze niet wilde huilen. Ze sloot daarna haar ogen en wachtte op het moment dat ze haar laatste adem zou uitblazen. Toen de dokter zijn werk deed, zei mama ineens; oeh, ik heb een raar gevoel in mijn keel, daarna zuchtte ze en dat was het. Daar ging ze. Onze mooie, sterke, bijzondere en allerliefste mama. Zij was er niet meer. Mijn zus en ik hebben nog zeker een half uur bij haar gestaan, haar hand vastgehouden, haar geknuffeld, naar haar gekeken. In die tijd zag je het leven uit mama verdwijnen… ze werd koud, grauw en dat vond ik heel erg moeilijk om te zien. Toch moest ik het zien, om te kunnen accepteren dat zij er niet meer was. 

Die week bleef ze dicht bij ons, in een hele mooie witte kist in de woonkamer. Omgeven met mooie bloemen en kaarsen. Haar lievelingsfoto’s legden we bij haar in haar kist. Foto’s van ons gezin. Haar playlist op spotify; “in case off” speelden we de hele dag af. Zij had in de afgelopen ander half jaar alle mooie liedjes verzameld die ons aan haar zouden doen herinneren. Ze hield van muziek, en het was fijn om die muziek te beluisteren. Je kunt soms een bepaalde troost vinden in de muziek. Het idee dat ze thuis was bood troost. Mensen kwamen massaal afscheid nemen en bij haar kijken. Dat verdiende ze. Ondanks haar ziekte, was ze nog steeds zo mooi en verzorgd. 

Door haar ziekte kon ze haar afscheid zelf regisseren, en dat deed ze dan ook graag. Wij wisten precies hoe de week tot aan de crematie eruit zou zien, hoe de afscheidsdienst zou moeten zijn, welke kleding we allemaal aan deden, wat we over haar zouden vertellen. Dit was zo fijn, alsof ze er toch een beetje bij was. Alles was super classy, precies zoals zij was. 

Mam. Je bent en blijft de meest bijzondere persoon in mijn leven. Alles heb ik aan jou te danken. Ik zal je altijd in mijn hart bij me dragen en ik zal je nooit vergeten. Missen deed ik je al toen je er nog was en dat doe ik je nu elke dag steeds meer. Je bent en blijft alles voor mij en alles wat ik doe, doe ik met jou in mijn gedachten. I’m so proud. Jij bent mijn voorbeeld.